Κοίτα με τα μάτια

Η αλήθεια,
είναι μπροστά σου.
Αυτή κοιτάς ,αυτή βλέπεις.
Πράξε με τα μάτια
και μην ακούς τους άλλους.

Απλά κάνε το ,
χωρίς σκέψη.
Φόβος,
Επισκέπτης με πολλά πρόσωπα.
το δικό σου
γίνεται ένας από αυτούς.

Γι'αυτό σου λέω,
κοίτα με τα μάτια.
Ευθεία.
Διότι εκεί είναι η αλήθεια.
Μπροστά σου.
Σερβιρισμένη
μεθυσμένη από τα αρώματα των άλλων.

****

λίγες ώρες μετά :

στο πρώτο χτύπημα τηλεφώνου τίποτα.
απλα απορείς.
στο δεύτερο ,
ξέρεις ότι το φιλαράκι σου είναι νεκρό.

τώρα κλείνεις κι εσύ τα μάτια.

Κύριε Χ ,πότε φτάνουμε ;

- Σε πόση ώρα ;
- Δεν ξέρω.
-Έχεις ξανα πάει ;
...
- Κι εσύ έχεις πάει.
- Εγώ ; πότε ;πρώτη φορά είναι !
- Κι όμως.
- Δεν θυμάμαι.
- Χα.. πρώτη φορά είναι- μόνο που έχουμε ξανα πάει.
- Αφού είναι πρώτη φορά - πώς έχουμ-
- ΣΣ.. εδώ είναι !
- Μα εδώ δεν έχει τίποτα.
- Κοίταξε καλύτερα . Ίσως πρέπει να περιμένουμε.
- Πότε θα φτάσουμε ; δεν είναι εδώ. εδώ δεν έχω ξανα έρθει.
- Είσαι σίγουρος ;
- Αν είμαι σίγουρος ; Και βέβαια είμαι σίγουρος !
- Δεν θυμάμαι να χαμογέλασες στην διαδρομή.
- Τι ;
- Λέω... σε όλη τη διαδρομή δεν χαμογέλασες.
- Τι εννοείς ;
- Είχες κλειστά μάτια. Ίσως γι'αυτό.

Η Φυγή

Στο χάρτη που λέγεται ζωή ,
έχουμε επιλογές.
Ένα μεγάλο τεστ πολλαπλών επιλογών.
Είτε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα,
είτε να το σκάσουμε.


Κάποτε έλεγες :
" η φυγή δεν είναι λύση"
Οι εποχές αλλάζουν.
τα προβλήματα αλλάζουν.
ο Χάρτης μένει ίδιος.
Στη ζωή πορευόμαστε μαζί.
3/4 μαζί.
στο 1/4 μόνοι.

άλλωστε , μόνοι μας ερχόμαστε
μόνοι μας φεύγουμε.
ίσως αυτό είναι το δώρο των" Χριστουγέννων".
η αγάπη της συντροφιάς.

Και θυμάμαι που κάποτε -
" μα εγώ δεν αντέχω την αδράνεια "

Πάνε τα χαμόγελα των νέων

Και πού πήγε ο Βενιζέλος ;
εκείνος ο σπουδαίος ; ο καλός ;
και πού πήγαν οι άλλοι ;
όπου τα φαγαν και φύγαν ;
μας αφήσαν κι εμας να περιμένουμε.
στην απέξω μας αφήσαν.

Στο δρόμο,
νέοι ,γέροι
κάθε καρυδιάς καρύδι.
Για εκείνους ,
τριακόσιοι τόσοι.
Ανθρωπάκια.

Μικρομεσαίοι ήμασταν ,μικροί γίναμε.
Πάει κι ο Περικλής.
Μοναχα για εκείνον θα λέμε.
" Να η Ελλάς !το Μεγαλείο σου "
η Ελλας που σκοτώνει τα παιδιά της.

εκείνα τα λόγια κύριοι,
αυτά που γελάμε , τα θυμάστε ;
" ώρε πού πάμε ωρέ , πού πάμε ;"
Σήμερα αυτό ρωτάμε,
αλλά γέλιο μηδαμινό.
τέλος το γέλιο , πάει ,έφυγε.

Αλλού για αλλού πηγαίναν
αλλά στους δρόμους καταλήξαμε.
μισοί να ζητάμε ,κι άλλοι μισοί να ψωρό-ζητάνε.
Πατρίς , θρησκείς , οικογένεια.
Σας είδαμε κι εσάς.

Πάει κι η οικέγενοια,
πάει κι η παιδεία ,
και η πατρίδα ,πάνε όλα.
πάει και η τέχνη ,το γέλιο , η άθληση.
αλλά εκεί. στο κενό.
ο ένας μετά τον άλλον πέφτει.
λίγοι θα μείνουν.
Μα αυτοί θα γελάνε μαζί μας.

Θα συνεχίζουν να τρώνε.
Απομεινάρια μηδέν.
σκοτωμένοι και στους δρόμους.
κάτω.
ζωντανοί νεκροί .
σφαγείο.

Πάει κι ο Βενιζέλος ,
κι η παιδεία , η υγεία και το ήθος κι όλα.
μα προπάντων,
πάνε και τα χαμόγελα των νέων.

Το χαμένο καπέλο

Άνοιξε την τσαλακωμένη ζωγραφιά. Την κοίταξε.
Λίγο αργότερα... : " Βλέπω έναν άνθρωπο που είναι χαμένος στις σκέψεις του. Θέλει κάτι να ολοκληρωθεί , αλλά δεν το βρίσκει. Κλεισμένος στο σπίτι. Νιώθει έξω από τα νερά του. Έχει χάσει. Βρίσκεται σπίτι του , αλλά δεν θέλει να είναι εκεί. Θέλει να είναι έξω."
Οι διπλανοί απόρησαν.
- εγώ βλέπω έναν άνθρωπο που έχει χάσει το καπέλο του και το ψάχνει. Έξω βρέχει. Και θέλει να είναι στη βροχή , μπορεί και όχι. Σίγουρα ψάχνει το καπέλο. Αλλά , δεν θα το βρει ποτέ.
- Εγώ βλέπω ότι θέλει να ερωτευθεί. Όντως , ψάχνει το καπέλο.
- Κοίτα τα μαλλιά του.
- Ναι , αλλά θέλει να είναι πάνω σε μια σκηνή. Δύσκολα αποφασίζει.
- Δεν είναι σκηνή.
- Είναι σπίτι ;
- Είναι σπίτι.

Βρίσκετε σπίτι του. Όπως κι εσύ.
Αλλά δεν θέλει να είναι εκεί. Όπως κι εσύ .
Θέλει να είναι έξω.
Όπως κι εσύ.

Ψάχνει το καπέλο.
Δεν θα το βρεί.
Όπως κι εσύ.

... , Η , Θ ...Κ ,... Χ.

Η,Θ.
Η πόρτα άνοιξε , την αντίκρυσε , μία εβδομάδα μετά. Έπεσε στην αγκαλιά της ...χάθηκε στα χέρια της, άφησε όλη της την ενέργεια. Σα να λυτρώθηκε.Το σώμα της πόναγε όπως σπαράζουν οι ναρκωμανείς όταν δεν έχουν πάρει τη δόση τους. Έμπιγε τα νύχια πάνω στο δέρμα. Πόναγε όλο το κορμί κάθε μέρα που έβλεπε κάποια που της τη θύμιζε. Όταν έπεφτε στα σεντόνια της κι άκουγε μονη της τους τοίχους να φωνάζουν , εκείνους τους στίχους που τραγούδαγαν αγκαλιά , πάνω σε τούτο το στρώμα, σπάραζε...
Όταν δεν μπορούσε να μιλήσει πουθενά , ... όταν όλο αυτό έπεφτε στους δικούς της ώμους και μόνο.
Λυτρώθηκε , έπεσε στα χέρια της και με μιας έβγαλε τη μπλούζα της σχίζοντας μερικά κουμπιά και της φώναζε με μάτια βουρκωμένα , δείχνοντας το στέρνο της.
"ΑΥΤΟ, είναι δικό σου" ήταν εθισμένη στην επαφή τους...


Μια εβδομάδα μετά , πόσο διαφορετική φαινόταν ; λες και είμαστε τέσσερις. Δύο αυτή και δύο εγώ. Το χάος δεν μπορούσε να κρυφτεί. Η Λύτρωση χαμένη , η ευκαιρία είχε πετάξει. Το μονο που έμεινε ήταν δύο βουρκωμένα μάτια.Δεν σκεφτόταν πια , απλά θεωρούσε και αναθεωρούσε. Την καημένη ... δεν ήταν αυτή. Ψάχνει το δρόμο-
Ξαφνικά βραδιάζει. Σε τούτο το δάσος , δεν ξέρει το δρόμο
" Ακολούθα τα βήματα "
Αχ και να ξερε ,ότι ήδη αυτές οι πατημασιές ήταν δικές της...



Ντουέτο : Κ ... Χ

[ . . . ]
Αυθεντία : Φρίντριχ Σοπεν .
Κάποτε υπήρχε μια κόρη που αναζητουσε το πατρικό στοιχείο παντού. Σε έναν εραστή , ερωτικό σύντροφο ,σε έναν πιανίστα , σε έναν θετό πατέρα ,σε έναν αρθρογράφο ,σε ένα συγγραφέα , σε ένα φωτιστή , σε μια λεσβία , σε ένα φίλο , σε κάποιον άγνωστο στο μετρό. Οποιονδήποτε. Κι όταν αυτό δεν το βρήκε πουθενά ,το έψαξε σε ένα γραπτό. Αχ ... κι αυτή η μάνα ,που πάσχησε για τα πάντα , που έγινε και πατέρας και όλα , τί να πράξει ακόμα ; Πόσο μεγάλη αυθεντία είναι αυτό το συναίσθημα που βγάζει αυτός ο υπερσυνθέτης ;
'Ωρες ... μεγάλη ποιότητα .Κι όταν αντιληφθείς ποιες είναι οι ποιότητες σου , δεν μπορείς να τις κατεβάζεις. Μα , ποθείς να τις εξελίσεις διαρκώς. Ακόμα κι αν τις διδάσκεις , μα πρώτα-πρώτα ,ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου , δεν καταλαβαίνει την αξία σου !
Σαν ένα μικρό παιδί , έτσι μωρός που είναι ,σα να πετάει ένα ρουμπίνι στα σκουπίδια ...
| παράγω δίχως άγχος |

Όταν απλώνεις τα κύτταρα του κορμιού σου σε αυτό το σύμπαν , και την ενέργεια σου στον αέρα του ,με ρυθμό ή χωρίς , μα όταν η ψυχή σου βγαίνει από την εξάντληση των ορίων , των σχημάτων του σώματός σου- Τοτε ο εαυτός σου χορεύει-. Η ψυχή σου βγαίνει σε υγρή μορφή μέσω του ιδρώτα . Και όταν δεν υπάρχει λάθος για σένα ,πιστεύεις στην αυθεντία της κάθε κινήσεώς σου ,μόνο τότε , αφού πιστέψεις και το αισθανθείς με όλο σου το είναι ,μπορείς να λέγεσαι χορευτής - και πλέον καλλιτέχνης-
Διότι αν δεν μπορείς να πιστέψεις , δεν μπορείς να μεταδόσεις τίποτε.


Το κιβώτιο έμενε εκεί. Δεν το είχαν ανοίξει για πάρα πολύ καιρό.
" Ματαιότητα" , μοναξιά , θλίψη ,δάκρυα. Έμεναν εκεί και δεν έφευγαν, στεγνά... Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί- δήθεν χειρότερο
" ματαιότητα "
Απόλυτη ηρεμία στην μία άκρη , ενώ στην απέναντι το χάος.
Να αλλάξεις ,εγώ δεν προκαλώ τίποτα. Το κιβώτιο έμενε εκεί για πολύ καιρό . Δεν άλλαζε.
Ψεύτικα , αμυδρά χαμόγελα. Κάποια στιγμή κοίταξε μπροστά ...
Το κιβώτιο έμενε εκεί , κλειδωμένο.

Μη φοβάσαι τη νύχτα.

Ιστορία...


Γυρνούσε από την καθημερινότητα. Γύρισε στο σπίτι και άνοιξε το φως. Ήταν όλα μουντά.Ο ουρανός ήταν γκρίζος , η ψυχή το ίδιο. Ο Εγκέφαλος δεν έφερνε πια νέες σκέψεις.
Κοίταξε τον καθρέφτη και απόρησε. Δεν ήταν δυνατόν. Δεν έβλεπε το πρόσωπο που είχε συνηθίσει ήταν κάτι άλλο. Άλλαξε.Άλλαζε. Θα αλλάξει. Πάλι. Ξάπλωσε κι έκλεισε τα μάτια. 'Εψαχνε τον έρωτα παντού. Μόνος. Μόνη.
Βαρέθηκε - βαρέθηκε πια να βλέπει την απόρριψη στα μάτια των άλλων ή κι ακόμη τις λάθος επιλογές. ίσως , δεν ήταν επιλογές. Κάρμα ; τύχη ; μπούρδες . Επιλογές ήταν. Και πάντα επέλεγε το λάθος δρόμο. Ένα χάος σχηματισμένο στο κεφάλι. Παράδρομοι και φιλοδοξίες. Η μία επιλογή σου ανοίγει άλλες χίλιες και η δεύτερη επιλογή άλλες τρεις χιλιάδες. Μα πάντα , διάλεγε το λάθος δρόμο .
Βαρέθηκε αυτή τη συνήθεια : τα λάθος μονοπάτια. Η νύχτα ασχήμαινε τους ανθρώπους και πόσο μάλλον τούτο το ον. Φοβόταν τη νύχτα. Γιατί έφερνε αλλαγές. όλες οι σκέψεις πριν κοιμηθεί - σκότωναν-

Η ασφάλεια ήταν κρυμμένη πίσω από τα πρόσωπα του κόσμου. Και είχε πάψει να κοιτάει στα μάτια. 'Ενα συνεχόμενο ανασφαλές βλέμμα. Ντρεπόταν για την κάθε επιλογή -
Σα να μην μπορούσε τον εαυτό. Και αν δεν μπορείς να πιστεψεις στον ίδιο σου τον εαυτό , ποιός θα πιστέψει σε σένα ;

Παλέτα εις Α -μειζον.

Α !πινέλο έχω καιρό να πιάσω ,
κι αυτό γιατί κάθε φορά που το κάνω
παθαίνω μανία ,αυτοκαταστρέφομαι.
Μανία. όχι μανία-
Μιλάμε για μεγάλες στιγμές.
σε μικρές μέρες.
μικρές ανοησίες , σε μεγάλα χρονικά επίπεδα.
Τελικά , όλοι γίναμε αλτρουιστές.
Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο , όλοι κάπου εκεί χωρέσαμε.
Αλλά είχα την εντύπωση ότι ήταν κλειδωμένα.
Μάλλον στην ποίηση , στο πινέλο και στο θέατρο όλα είναι ανοιχτά.
Μη πώ για το πιάνο.
Θέλω μια μέρα να γεμίσω την παλέτα μου και να την μοιράσω όπως εγώ θέλω.
Καμβάς μινόρε , πινέλο ματζόρε.
Αλλά τι λέω,
ξεραθήκαν φαίνεται τα λάδια .

'Οχι εδώ.

Ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος πάντε με δύο μυαλά.
Σχεδόν πάντα.


Εκεί είναι αλλιώς ,
όλοι γνωριζόμαστε-
ζούμε εθελοντικά ,όχι μάταια
όχι μηχανικά
σα το φως


Εδώ είναι όμως το χώμα.
Και πατάς σε αυτό
Ακούς τους κανόνες
μα , η ποινή είναι βαριά.

Ακόμα και αν πετάξεις ,
ποτέ δεν θα μάθεις .
Μάθε με να πετάω
και υπόσχομαι ότι θα υπακούσω.

Έστω για τώρα,
μέχρι εδώ , όχι εκεί .

Ο Άνθρωπος πάντα θα βρει την άλλη λύση.
Σχεδόν πάντα.


Εκεί όλα είναι χαρούμενα ,
μόνο όταν τα θέλεις.
Εναλλακτικά ,χορεύεις στο σκοτάδι
και φλερτάρεις με τις κάτω νότες.

Εδώ είναι αλλιώς ,
χορεύεις πάντα τον επιβεβλημένο χορό.
Κουνιέσαι μόνο όταν πρέπει
να κουνηθείς.

Σχεδόν πάντα.

Εκεί λες πάντα για σένα.
Είσαι αγαπητός ,
και φοράς την κορόνα.

Εδώ ,όχι.

Η Εποχή του φόβου

Δυστύχημα ,
ζωντανοί εφιάλτες.
Σκελετοί ,
φαντασματα.
Νεκρόφιλοι
που κοιμούνται στα φέρετρα.

Ιστορίες της απέναντι όχθης.
Χέρια
που σε τραβάνε.
Θάνατος
και ένας πόνος-
ένας πανικός θαμμένος στο χώμα.

Το δωμάτιο με τον πίνακα
της κοπέλας.
Ένα κάστρο γεμάτο κραυγές.
Εκείνη η κλειδωμένη πόρτα ,
με τη νεκρή να καλοδιατηρείται.

Αυτά ,
" φοβάμαι ".

Υπό - Μετά - Υπερ

Μίλα για σε ακούν. Άκου για να ακούς. Κρίνε για να κριθείς.


Πόρτες ανοιχτές, κλειστές ,γκρεμισμένες.Σκάλες , λαβύρινθοι και οι ιστορίες που ξετυλίγονται, σε περικυκλώνουν σαν όνειρα με εφιάλτες.

Απλά προχωράς , και όλα είναι στο δρόμο σου. Μέχρι να βρεις αδιέξοδο.Τότε αρχίζουν τα δύσκολα.
Τελικά , ποτέ δεν θα μάθω γιατί έκλαιγε αυτή η κοπέλα. Να μιλήσει... αυτό ήθελα. Καλή τύχη όπου και να είσαι. Απλά ,κάτι με έκανε να θέλω να μιλήσω.

Μίλα για να σε ακούν. Άκου για να ακούς. Κρίνε για να κριθείς.


Υπόκοσμος ,μετάκοσμος , υπέρκοσμος.
Τα τρία στάδια. Οι τρεις εποχές.
Λύτρωση με δόσεις καπνού. Κεριά λιωμένα. Σβησμένα από το αύριο.
Ψάχνεις ανακατεύθυνση σε μια απο τις εποχές.
Μέχρι να καταλάβεις ότι και οι τρεις εποχές είναι το ίδιο. Η σκάλα τις χωρίζει. Η πόρτα. Και ο διάδρομος.
Και κάπου εκεί ένα πιάνο. Γεμάτο από την παλέτα του εγώ σου.
Άκου - Βλέπε - Μίλα.
Μια ηρεμία που καταπνίγεται στο δικό σου χάος. Ένα χάος που εσύ έφτιαξες.
Να δαμάσεις τα άγρια πλάσματα μέσα σου.
Άκου για να σου μιλάνε. Μίλα για να σε ακούνε. Κρίνε για να κριθείς.
Και ξανά.
- Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι αυτό το μέρος ;
- Σαν έναν άλλο κόσμο ...

Σε τούτο σπίτι,
Μακριά από εμάς. Κοντά στους "άλλους".
Μου ανήκω.

- Μα εδώ εχει μία πόρτα.

Scrable

Κενό,
χώρος χωρίς αέρα.
όταν λείπουν όλα
κι ας μένουν εκεί.
Πιστεύεις.

Κενόδοξος,
μια εσύ ,μια εγώ.
εσύ κι εσύ.

Συμπληρώνεις τα κενά ,
ώστε να γεμίσεις.
Μάταια.
Τότε νιώθεις πιο κενός από ποτέ,
γιατί με τόσες λέξεις ,
πού να
χωρέσει
τόση
αλήθεια ;

Απολογισμός

Χλυαρό.
Ζεστό.
Κρύο.
Δεν νιώθω.
Αποχρώσεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Επαφή.
Επαναφορά.
Επιλογή λεπτών σε αποχρώσεις μουσικής.
Στιγμές.
Δυνατή φιλία.
Όμοιοι με παιχνίδια.
Δίδυμα. Υπόθεση.
Συνδυασμός δυνατός.
Δύναμη.
Ελευθερία,ανεξαρτησία,επιλογές.
Ανάγκη.
Εκείνα τα λόγια που δεν έχουν νόημα γιατί είναι πολλά.
Καταστροφή,ξεριζωμός και αυτοκαταστροφή.
Επαναφορά.
Στιμές.
Τις νιώθω ,τις ζω.
Αρχή του τέλους και τέλος της αρχής.
Μέτρημα προς τα πάνω.
Νόμοι συντέλειας.
Σου ουρλιάζουν οι τοίχοι
Σκέψη,ισορροπία, αλτρουισμός.
Κρύο.
Ζεστό.
Χλυαρό.
Καυτό.
Ολοκλήρωση

Νάιλον ονείρου

Όνειρα ,
περπάτημα σε νάιλον
κάτω από το φως.
Το κλείσιμο των ματιών,
πριν ανοίξουν.
ένα λεπτό πίσω.

Πάλη τιτάνων,
μεταμόρφωση.
Αλλαγή,σκοπός,τέλος.
Στους εκείνους.
Που όταν ανοίξουν τα μάτια,
είναι ίδιοι/είναι άλλοι

Ισορροπία.
υποδομές από ναιλον.
σαν όνειρα.
Άδεια αγκαλιά
τελείως.

Το κλείσιμο των ματιών
πριν από τις ενοχές
μετά το αύριο.
Εξέλιξη , Λύτρωση ,κατάφαση.

Ακόμα να με μάθεις

Και σηκώνομαι.
Και πέφτω.
ξανά ,και ξανά, ξανά...

Τέρμα δεν βάζω.
Δεν μπορώ να βάλω.
ξανά ,και ξανά ,ξανά.

Λίγο.
Μέτριο.
Πολύ.

Και πέφτω.
και σηκώνομαι.
ξανά και ξανά και ξανά.

Πάλι κάνει κύκλους.
Αλίμονο σε μας.
Αρχίζει και τελειώνει.

Και ξανά και ξανά.
Πάλι.

Φτου και βγαίνω

Φυλάς.
Κρύβομαι ,
στο δικό μου σκοτάδι
σε ένα άλλο καβούκι
και μένω μέχρι να μετρήσεις.

Κρυφτό,
παίζουμε,
αλλά κανείς δεν χάνει.
Δεν είναι εκεί η ουσία.
Ας κρυφτούμε,
αλλά μετά μη χαθούμε.

Συγκεντρώσου.
Τώρα φυλάω
Σαν εκείνα τα παιδιά,
που όταν γυρίσεις από την άλλη
έχουν γίνει σκιές που θα σε φάνε.

Φυλάς,
Φιλάς.
Κρύβεσαι
και μετά κρύβομαι κι εγώ.
Ύστερα ,ψάχνεις.
Μα τότε ,
μ'έχουν φάει κι εμενα οι σκιές.
Των άλλων.
Εκείνων των μικρών παιδιών-
των παιδιών που γίναν πια μεγάλοι

Πως γίναμε έτσι

Ας μοιράσουμε το κ.ε.ν.ό

" Όχι , εσύ είσαι εχέφρων, δεν κάνει να λες τέτοια πράγματα.Άλλωστε η κάθε μέρα κυλάει μια χαρά. Και για ποιούς πόνους μιλάς ; εγώ ,ας πούμε ότι ξέρω άτομα που βιώνουν τον πόνο.Τον Πόνο. Είναι επώδυνο όλο αυτό. Αλλά σκέψου τα άτομα με την επίγνωση. Σκέψου ,ότι κάθε όνειρα που έχουν καίγονται λεπτό προς λεπτό. Όλη τους η Ιθάκη κάηκη , και αυτοί μείναν ναυαγοί. Να φωνάξεις βοήθεια όταν νιώσεις. Ή ... να περιμένεις τη βοήθεια.Γιατί η ασπίδα τους είναι η βοήθειά σου. Και άσε το χρόνο να περνάει. κάνει και τίποτα άλλο ; πληγώνει και γιατρεύει ... και μετά σκοτώνει.Μας αφήνει μόνους, μας ταλαιπωρεί, μας μοιράζει τα λεπτά του, τις ώρες του σα κομμάτια πεταμένου γλυκού που δεν τρώς πια.Και 'μεις τι τα κάνουμε ;τα πετάμε.Σκέψου αχαριστία... όχι σκέψου.Αναλώσου σωστά.Πρακτικά εννοώ. Έχεις κύρος ξέρεις.Ναι ,έχεις, δεν μπορώ να πω.Αυτό το... πώς το είπε εκείνη η κοπελίτσα ; όπως και να χει ,κύρος υπάρχει , γνώση υπάρχει , τι άλλο θες ; > < > χρόνο ; τι χρόνο ; σου εξήγησα. Χρόνος υπάρχει. Ή και όχι... Αυτή η ολιγωρία των πίσω σου σε σκοτώνει. Χάνεσαι σε - ας μη πω την λέξη- χάνεσαι άδικα. Αναλώνεσαι και αναλώνεις το χρόνο σου σε άσκοπα πράγματα. Ξέρω ξέρω, όλα θυμίζουν κλισέ ατάκες που δεν ακούς , μα έτσι είναι αυτά.Χτίζεις και σου γκρεμίζουν.Αλλά, σκέψου πόσο έχεις γκρεμίσει και από μόνος σου. Μοίρασε το όλο. Και για να τελειώνουμε , φτιάξε κάτι με χρώμα και μουσική. Και όλα τα άλλα θα έρθουν. Εξάλλου ,συμπληρώνεις κάθε μέρα τα κενά σου ,λίγη βοηθεία δεν θα σου κάνει κακό."

" Και με ποιόν να τα μοιραστώ ;"

"Χμ, αυτό είναι δική σου υπόθεση. Με τον άλλον ,το εγώ σου ,ή και στην τελική ,με σένα τον ίδιο.Καλή συνέχεια δικέ μου "

Κάνεις παρέα με τις νότες;

Κοιτάξαμε αγχωμένοι τις νότες και αρχίσαμε να παίζουμε πάλι εκείνα τα δικά μας, τα παλιά ,τα καινούργια. Όλα είναι υπέροχα- ιδρωμένος κοίταξε τον κόσμο που χειροκροτούσε. Η πρόταση ήρθε και μείναμε έκπληκτοι. Δεν νομίζω να το ρισκάρω , άλλωστε έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου.

ήρθες κι έφυγες ;γιατί μας φαίνονται όλα ένας λαβύρινθος,είναι λογική η συμπεριφορά μας.
Μιλα: σε τρομάζει κάτι
πες τον πόνο σου
άφησε τις πνοές να κάνουν παρέα με τις νότες.Να μεθύσουν και να χορέψουν λιγάκι.
Μα ,εμένα κανείς δεν κάνει παρέα. Κάνω παρέα με τη μουσική. Πίσω από τη μουσική μια βαθιά σιγή.Που σε μαχαιρώνει πισώπλατα.
Αυτό γίνατε. Η σιγή που φοβάται ο κοσμάκις εκεί έξω.

Γίνε ένα με τις νότες.Ή μήπως προτιμάς να στέκεσαι εκεί ;

Φόβος ; τι φοβάσαι;
αργήσαμε να απαντήσουμε


- Εμάς

Γίναμε

Η ψυχή σου ακέρια
βαστάς ακόμη εκείνα τα κειμήλια ;
πάψε.

Μισό εσύ,μισό εγώ
έτσι δεν είπαμε ;

σε πονέσαν με χίλιους τρόπους
κοίταξες
άκουσες
μίλησες
δεν σκέφτηκες.


Μα το μυαλό σου πού είναι ;
κοίτα το μπαλόνι
άκου τα χρώματα
μίλα στους καθρέφτες
σκέφτηκες

ερχόμαστε και φεύγουμε
βαδίζουμε σε βήματα άλλων
στοπ.
είδωλο μη γίνεις,
εσύ να γίνεις
εσύ,το εγώ μου.
το δικό σου εγώ.
το δικό μου εγώ.
το εγώ.

έγινα εγώ.
Σκέφτηκες.
Μπράβο, έσπασες τον καθρέφτη

Βασίλη - ξέχασες κάτι.

Ξέρεις ,οι άνθρωποι καμιά φορά είναι ηλίθιοι.Ψέματα λέω...τις περισσότερες φορές είμαστε ηλίθιοι.Δεν ξέρω κατά πόσο αυτά που γράφω ή λέω ισχύουν απόψε ,όμως αυτό που θέλω να θυμάσαι είναι ότι εκείνο το χαμόγελο που απέκτησες,σχηματίστηκε σιγά-σιγά...Άλλωστε η μικρή σου ευτυχία αυτό δεν είναι ; μικρές καθημερινές στιγμές...ή και φαντασιώσεις.Για αυτό να τις ζεις...
Να μην κλειστείς στον εαυτό σου... και να μην ζήσεις στην απάτη των δήθεν μυστικών.Έστω και για αυτές τις έξι -εφτά φορές που γνώρισες την Μιρέλλα, θα θυμάσαι κάτι. Αυτό που λένε γλυκιά ανάμνηση. Γιατί για εκείνην αυτό ήταν. Την άφησες να φύγει και τώρα αναζητάς την άλλη Μιρέλλα, την δήθεν .Που δεν ήξερε." Για μένα θα είναι αλλιώς όμως." Θα μπορούσα να σκεφτώ... Παρ'όλα αυτά ,είμαι και ευελπιστώ να είμαι δίπλα σου. Οι άλλοι. Η απόσταση κάνει ορισμένες φορές τα πράγματα χειρότερα. Ή και καλύτερα. Εδώ αποφασίζεις.
Ξέρω ότι σου είναι δύσκολο. Αλλά όλα θα πάνε ----- όχι όχι ! όχι άλλα κλισέ...
Κάνε τη δική σου πορεία. Ακολούθα τα δικά σου βήματα και μάθε να βαδίζεις με βάση αυτά.

Να μην γίνεις κακός. Παιδικές ανοησίες γραμμένες σε ένα δηθεν ιστιολόγιο. Ίσως και να το σκεφτείς, μα τι με αυτό ; μέσα σου/μου/μας/σας θα πονάει.

Μάθε να συμβιβάζεσαι και να νιώθεις σίγουρος και χαρούμενος με ότι και να κάνεις.
Ξέχασες κάτι όμως , η Μιρέλλα διαφέρει. Το θέμα όμως είναι να βρεις τι ζητάς από τη Μιρέλλα...




Αφιερωμένο...

Γλυκά-γλυκά(σε σκοτώνει)

Ο καιρός.
Ο Καιρός.
Εκείνη η ώρα ,
ερχόταν και θα έρχεται γλυκά,
σα χαμόγελα παιδιών
που κάπου τα έχεις δει,
σε κάποιο στενό,
στην κάποια μνήμη.

Έρχεται με τον πόνο,
και την ανάποδη πλευρά της μνήμης,
έρχεται όμως και με χαρά.
Γιατί οι μέρες έρχονται.
Οι μέρες.
Οι Μέρες.
Ευτυχισμένες και μη.
Σαν σε σκοτώνουν,
αργά και γλυκά.
Το μέτρημα,
αργό και σταθερό.
Το Μέτρημα.
Γοργό.


Γλυκά,
σε σκοτώνει γλυκά.
Και μετά σε αφήνει.
Μετά από ένα όνειρο.
γλυκά,
Γλυκά.
μα δες πως σε σκοτώνει

Ο Ζυγός

Δεν έμαθες ποτέ πού πήγε
Δεν έμαθες ποιός ήταν
τη ζωή τους
τη Ζωή τους.

16 πιόνια παίζουν
τα 15 χάνονται
και μένει ο βασιλιάς σου.

Άν όμως κινηθείς σωστά
θα μείνουν έστω 4
και ο βασιλιάς σου

Δεν έμαθες ποτέ που πήγε
δεν έμαθες ποιος ηταν
τι έκανε.

15 πιόνια
8 μπροστά ,στην αρχή
και μετά οι άλλοι.

Ο δικός σου βασιλιάς,
πού είναι
έμαθες τη ζωή του ;
________________________________________________


Τι είσαι,ποιός σε κυβρνά ; σε τι πιστεύεις;
πώς πορεύεσαι, ποιό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ξυπνάς
ποιός είναι ο πρώτος στόχος σου ;
και πώς θα υπυρετήσεις τα θέλω σου ;
είναι δικά σου ;
Μήπως στα επέβαλλαν
ποιόν ακούς;
με βάση τι αποφασίζεις ;
ο βασιλιάς σου αξίζει ;
Τον αγαπάς;
Μα κυρίως, εκείνος σε αγαπάει ;
Τι παίρνεις για να τους δώσεις ;
Και γιατί τον υπηρετείς ;


ΥΓ: βρες τον βασιλιά και τη βασίλισσα, ρώτα τους αν ξέρουν τι κρύβεται,στην απέναντι όχθη

Εκείνοι

Πέρασες από το απαγορευμένο μέρος και θυμήθηκες όσα ένιωθες τότε.Όταν ήσουν ο άλλος.Ο μικρός ,εκείνος που έμοιαζε με αυτά τα πλάσματα που κρατάνε χαρούμενα τα μπαλόνια τους.Και τότε εκείνα φεύγουν.Κυνηγάνε τα κόκκινα μπαλόνια και όταν τα χάσουν οι ψυχές πάνε μαζί τους. Σε βλέπουν , σε ακούνε , σου μιλάνε.Τους ξέχασες.Φτάνει για ένα βράδυ μόνο και εκείνοι γυρνάνε να σε πάρουν μαζί τους στην άλλη πλευρά.Οπου όλα είναι ούτε χαρούμενα αλλά ούτε και δυστυχισμένα. Οι ώρες σταματάνε. Τα μάτια κλείνουν. Και εκείνοι μένουν πάντα δίπλα σου, να σε κοιτάνε όταν κοιμάσαι. Σα να θέλουν να σε πάρουν μαζί τους.Να σε γυρίσουν στα παλιά.Στις γλυκές μελαγχολικές μελωδίες. Σε βλέπουν, σε ακούν , σου μιλάνε... Είναι αργά όμως.Περνάνε τα χρόνια...

Weak-end

[0.0]

Μοβ ουρανοί
Σύννεφα
Μαύρες γάτες
Θόρυβος
Αέρας
Θόρυβος,
Καλώδια
Βουητό
Εποχές
Κοριτσάκι
Αθωότητα

[0.1]
Βρέξε ,σε παρακαλώ
να ξεσπάσεις
βρέξε κι αλλο
καθε στάλα βροχής
να με βοηθήσει
να σχηματίσει ένα
γλυκό χαμόγελο
στα χείλη

Πόσο μακριά φαντάζουν οι δίπλα σου.
Σχεδόν απρόσωποι.
Βγείτε έξω ,μην κρύβεστε.

[0.2]
'Ελα μαζί μου,έλα και δεν
θα το μετανιώσεις

όμως στάσου.
Υπάρχει μια ερώτηση:
Θα με περιμένεις;

[0.3]
Μέχρι πότε θα με περιμένεις;
μέχρι απόψε;
όχι δε γίνεται αυτό.

Φυσάει...

Δες πόσο κοντά είναι τα σύννεφα
δες τα!
(σα) μπορείς να τα αγγίξεις

Σα τον αέρα μεγαλώνουμε
μόνοι που εμείς
πιο ψηλα θα πάμε

[0.0]
είτε πάνω ,είτε κάτω
δίπλα δες-όλα το ίδιο φαντάζουν

Ανούσιοι παραβάτες

Δεν έμαθες να διεκδικείς. Κι όμως παραμένεις δίπλα στα κειμήλια σου.Διότι με αυτά ζεις.Κι αν φαίνεσαι αλλαγμένος ,ψέμα θα ναι. Μην ακούς τους άλλους,ίδιος είσαι, και τότε και τώρα.
Ίσως το μόνο που ήθελες ήταν ένα διάλειμμα. Μια μικρή ανάσα σε τούτη τη μίζερη μέρα. 24 ώρες γεμάτες ένα ερωτηματικό. Μια ατονία. Σιχάθηκα τη ματαιότητα. Θυμάσαι εκείνους τους ξεθωριασμένους τοίχους ; εσύ τους έκανες έτσι. Κρυμμένη ματαιότητα πίσω από γελαστά προσωπεία. Χυδαιότητα πίσω από κάθε ψέμα.Αλήθεια σα καπνός. Τα πάντα ρει , μας λέγαν εμάς. Και συνεχίζουν. Ψέμα. Απλά προχωράς .Αυτό είναι το νόημα. Περπατάς ,πέφτεις,σηκωνεσαι. Άλλωστε , ξέρεις πως λες ψέματα όταν σηκώνεσαι. Και αυτό γιατί υπόσχεσαι πως δεν θα ξαναπέσεις.Αλλά λες και αλήθεια.Και αυτό γιατί υπόσχεσαι ότι θα μάθεις να περπατάς.Τύψεις.
Όχι άλλη αυτοκαταστροφή παρακαλώ.

Η ιστορία της διπλανής πόρτας

Εκείνη τη μέρα ήταν σα να έπαιζαν κυνηγητό. Βήματα το ένα πίσω από το άλλο , που λεπτό προς λεπτό θα ήταν σχεδόν μαζί.Εκείνη τη μέρα τελικά δε καταλήξανε μαζί. Θα ήθελα όμως μια μέρα...
Μετά από μερικούς μήνες, το κυνηγητό ξανα άρχισε. Με τη διαφορά ότι τα βήματα απήχαν απίστευτα πολύ το ένα με το άλλο. Ο χρόνος χώριζε τα δύο σώματα ,η ώρα δεν υπήρχε και αυτό έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα. Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα- σκέφτηκε- .Ελπίζει στις στιγμές που θα έρθουν.Γίνονται έμμονες ιδέες και δε ξεριζώνονται από το μικρό κόσμο που βασανίζει αυτό το κεφάλι. Ζημιά στον εγκέφαλο.Αυτό συνέβαινε.
Σκέψου έμμονες ιδέες που θέλουν να γίνουν στιγμές.Πόσο τρομακτικό φαντάζει αυτό. Οι πόρτες χωρίζουν και απέχουν.Όμως κάτι ... κάτι έδινε μια δύναμη , ένα θάρρος , μια ενέργεια που θα μπορούσε να γίνει αλήθεια.
- Δύσκολα τα πράγματα, συλλογίστηκε.

Οι μέρες περνούσαν. Ένα σχέδιο φαινόταν πως θα έδινε τη λύση. Είναι σαν εκείνα τα προβλήματα που ψάχνεις εύκολους τρόπους.Ο πόλος Α πρέπει να φτάσει στον Πόλο Β. Για να γίνει αυτό , μια δύναμε χ ,πρέπει να τα ωθήσει το ένα στο άλλο.Και αυτό ήταν ακριβώς που έψαχνε.
Ένα μεσημέρι λοιπόν , μαζι με παρέα ,σκέφτηκαν πως θα γίνει κάτι τέτοιο. " η ζάχαρη".
Ένα τόσο γελοίο σχέδιο ,που όμως θα μπορούσε να βοηθήσει. Οι πληροφορίες ήταν πολύ λίγες.Οι έμμονες ιδέες γίνονται όλο και πιο σκληρές. Από τη στιγμή που υπήρχαν - ήταν δύσκολη υπόθεση. Και το γεγονός ότι το δίπλα ήταν τόσο κοντά , φαινομενικά έδειχνε εύκολο.Στην πραγματικότητα ,ήταν τόσο δύσκολα.

Ο Χρόνος λοιπόν , ένα βασικό εμπόδιο , έπρεπε να λυθεί. Πρώτα έπρεπε να μάθει μια σταθερή ώρα. Ο τόπος ήταν συγκεκριμένος. Κάπου εκεί κοντα. Οι συνθήκες ; παράγοντας χ.
Καμιά φορά , αναρωτιέται αν όντως αυτό που έχει λέγεται θάρρος ,τόλμη ,"αρχ**α"...
Ένα συστατικό επιτυχίας , βρισκόταν εκεί. Συγκυρίες σχεδόν σουρεάλ άρχισαν να πλάθουν το σκηνικό μέσα σε κείνο το μικρό μυαλό.

Έχει αναφέρει , ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες.Πώς ένα τόσο καλοφτιαγμένο όνειρο , εαν γίνει πραγματικότητα ,μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη. Αυτό ομως δεν το ήθελε. Τουλάχιστον θα είχε προσπαθήσει. Ναι , αυτό θα ήταν το σίγουρο. Γενικά , δεν το έβαζε κάτω.Πάλευε. Σταματούσε μόνο αν έβλεπε ότι ο πόλος β ,δεν είχε ανταπόκρισει. Το σχέδιο άκυρο.


Μέσα σε αυτή λοιπόν την κοινωνία ,μεγαλωμένοι με τόσους φόβους ,έρχεται το φαινόμενο της θέλησης.Μεγαλώνουμε και ζητάμε πράγματα που δεν θέλουμε. Αυτά σκεφτόταν. Μέρα με τη μέρα , μεγάλωνε και έψαχνε κάτι που δεν θα έβρισκε ίσως ποτέ. Εκείνα τα πατζούρια ήταν πάντα κλεισμένα και το φως έπεφτε στις μικρές χαραμάδες.Ένα μυστήριο κάλυπτε όλη αυτή την υπόθεση και αυτό έκανε τα πράγματα ακόμη πιο σοβαρά.
Επιλογές δεν υπήρχαν. Θεωρούσε πως κάποια μέρα θα ξαναβρεθούν.Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Από τη μία πίστευε ότι θα μπορούσε να ξανα βρεθούν , από την άλλη ομως κάτι φαινόταν απίθανο... παράλογο ίσως.
Αυτό που ήθελε δεν μπορεί να περιγραφεί ξεκάθαρα. Ίσως ήθελα απλά να γνωριστούν.Να χαμογελάσουν μεταξύ τους. ίσως και τίποτα. Διότι , όλα είναι στο μυαλό. Κι αυτό το δόλιο παίζει φοβερά παιχνίδια...
Η τύχη βοηθάει τολμηρούς. Το θάρρος ήταν το παν.(;) Μέχρι το θάρρος όμως να εμφανιστεί , ο χωροχρόνος έπαιζε σημαντικό ρόλο. Ήταν λοιπόν όλα θέμα τύχης ; ή μήπως κάτι άλλο θα καθόριζε την έκβαση αυτής της ιστορίας ;
Γιατί δεν είναι να παίζεις με τις έμμονες ιδέες ...

Όλα ένα (γιατί )

Ένα
αριθμός που δηλώνει το μοναδικό
ίσως και όχι
ένα κάθε φορά
πέφτεις έξω για ακόμη
μια φορά

Όλα
σημάδι χάους
αριθμοί,ανθρωποι,γεγονότα
ένα ή πολλά μαζί
πέφτεις έξω για ακόμη
μια φορά

Όλα ένα,
οταν το ένα συναντά το χάος
όταν το μοναδικό αποκτά πολλά πρόσωπα
όταν εσείς κι εμείς
έρθουμε αντιμέτωποι
όταν όλα τελειώσουν
όταν όλα αρχίζουν,
ένα μετράς,
δυο σταματάς
δύο και κάτι
γίνονται χαος
κι εκεί είναι η αρχή του τέλους
όλα ένα γιατί ,που σε βασανίζει,
ένα και μοναδικό,
ίσως και όχι μόνο

ΦΕΥΓΑ

Εκεί που τα χρώματα γίναν ένα
εκεί όπου τα λόγια δε χωράνε
εκεί που είσαι,όπου κι αν είσαι
εκεί που κανείς δεν σε ακούει
όπου κανείς δεν είναι δίπλα σου
κλείστα όλα
φύγε

Επόμενη στάση: άγνωστη τροπή

Ξέρω πως αυτό είναι μέρος του εγώ.Ξέρω πώς όλο αυτό είναι μία εγώ μία εσύ.Άλλωστε το ξέρουν όλοι αυτό ,έτσι δεν είναι; ξέρω- τί ξέρω πια ; όλοι μάθαμε αλλά κανείς δεν έπραξε. Φαίνεται πώς οι προσπάθεις μου δεν φάνηκαν αλώβητες. Να και κάτι που ξέρω.
Στην επόμενη στάση παρατηρείς αυτούς που περιμένουν το τρένο. Ένα με τον προορισμό τους.

Η αλήθεια είναι πώς όλη αυτή η αλλαγή συναισθημάτων ίσως και να είναι φυσιολογική.Περιβάλλον εξαντλητικό, ανόητο, μικρό.

Ξέρεις πώς οι καταστάσεις άλλαξαν ; είσαι έτοιμος για δράση ; μα γιατί δεν κλείνεις αυτή την οθόνη ; ο κόσμος είναι έξω. Κοίτα τους ανθρώπους ! μα πώς άλλαξαν έτσι ;
όλοι ξέρουν από κατι !όλοι ξέρουν και κάποιον. Μάθανε κι αυτοί , κι εμείς οι καημένοι να προσπαθούμε να δούμε πίσω από τις γυάλινες οθόνες.

Το τρένο είναι έτοιμο να φύγει.Περιμένεις κάποιον συνεπιβάτη ; ή απλά ρισκάρεις το κενό εισητήριο σου;

άλλη τροπή πραγμάτων, επιβιβάσου , γιατί δεν εδώ δεν ξέρεις τίποτα. Όλα αρχίζουν από την αρχή.
Ή μάλλον κάτι ξέρεις ... ο διπλανός σου ,σου χαμογελάει. Κάποιον δεν σου θυμίζει ;

Ποιός φταίει ; ποιός φταίει ;

Φταίει το ριζικό
Φταίει η μοίρα
Φταίει το κεφάλι
Φταίει ο άλλος
Φταίει ο Άλφα
Φταίει ο Βήτα
Φταίει ο έρωτας
Φταίει η φιλία
Φταίει η ηθική
Φταίει η κατάρα
Φταίει το μάτι
Φταίει ο Θεός
Φταίει η εμπιστοσύνη
Φταίει ο κάποιος
Φταίει ο υπολογιστής
Φταίει το πρόγραμμα
Φταίει το χρήμα
Φταίει ο άλλος
Φταίει ο Γάμα
Φταίει ο Δέλτα
Φταίει ο καιρός
Φταίει το φαγητό
Φταίει το ποτό
Φταίει το παρελθόν
Φταίει το παρόν
Φταίει ο σκηνοθέτης
Φταίει το μέλλον
Φταίει το αύριο
Φταις εσύ
Φταίω εγώ

Δευτερόλεπτα πριν το θάνατο: - 1 +κάτι

Για μια στιγμή διψάς. Γίνεσαι άπληστος. Γεννηθήκαμε άπληστοι μα οι μισοί δεν το πήραν χαμπάρι. Ο κύκλος συμπληρώθηκε. Αφού κοίταξες γύρω σου ,τότε διαπίστωσες πως είσαι καλά. Άλλωστε αυτό δεν είναι το ζήτημα ; λίγο πριν πας για ύπνο να ξέρεις ότι αυτές οι 24 ώρες που πέρασαν είχα ένα συν (+). ότι κάτι έκανες. Κυνήγησες εσένα και όλα σου τα πιστεύω. Είναι δεδομένο το αύριο. Όχι καλό μου πλάσμα, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το επόμενο -δευτερό-λεπτό.
Και η διαδικασία θα είναι ίδια. Πέφτεις και κοιμάσαι. Είτε σήμερα , είτε για πάντα. Με τη διαφορά ότι τα μάτια δεν θα ανοίξουν πάλι.Είσαι καλά ; πόσους βοήθησες σήμερα ; πόσες φορές άκουσες τους άλλους ; πόσες φορές είπες εσύ αντί για εγώ ;
Κλείνοντας όλο αυτό ως διαμαρτυρία , ακούγεται κλισέ κι όμως είναι ότι πιο σωστό. Ζεις κάθε μέρα για το σήμερα. Κοίτα να περάσεις καλά, διότι κάθε μέρα πάνω από το χώμα είναι μια κερδισμένη μέρα. Διότι κάθε δευτερόλεπτο που περνάει , είμαστε όλο και πιο κοντά στο θάνατο.

Το μονόγραμμα της Καρολίνας

" Είμαστε ροκ. Είμαστε επιθυμίες. Είμαστε οι επιλογές μας"
Χωρίς επιθυμίες , τί άνθρωπος είσαι ; όταν επιθυμούμε, παλεύουμε εως την επιτυχία και εκει είναι που παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλοι.

Εσωτερικοί :Εαν μας ταιριάζει ,εαν το σηκώνουμε, το πόσο θα παλέψουμε, άρα το πόσο θα παλέψουμε.
Εξωτερικοί :Η επιθυμία του αντικειμένου επιθυμίας , έαν είναι εύβουλο ον, ο χώρος, ο χρόνο, οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.

Και αν καταφέρεις να κατακτήσεις το στόχο σου, αυτός θα είναι μέρος του εαυτού σου.
Άρα εσύ.

Άρα εγώ, εσύ , εμείς.
.Σίγουρα , όσος καιρός και να είναι , η Καρολίνα λειτουργεί ,λειτουργούσε και θα λειτουργεί σαν ένα μικρό ευχαρηστήριο. Όπως ο καθένας με τον τρόπο του. Γιατί αν και οι μέρες είναι λίγες, εγώ αυτό που ήρθε από την άλλη πλευρά , από μια υπόγεια στοά , το εκτιμώ.
Σε ευχαριστώ μικρή μου Κάρολαϊν.

Μισό εσύ ,μισό εγώ

Και ο χρόνος περνούσα, οι μέρες φεύγαν .Καταλήξανε τα σώματα να μιλούν αλλά τα στομάτα να παύουν και να σιωπούν.Και οι μέρες συνέχισαν να περνάνε. Και να περνάνε. Και οι ψιχάλες ήρθαν αλλά το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καλά. Και μετά σταματήσανε. Αλλά ξέρεις , όπως κι ο καθένας ότι η βροχή θα έρθει.
Κι αυτό που μας φοβίζει είναι η αδράνεια. Γιατί εκείνη σε ξεγελάει. Είναι πρόστυχη. Και η ώρα περνάει κι όλο αυτό μοιάζει με λαβύρινθο που θες να βγεις. Να εκφραστείς , μόνο που δεν μπορείς. Αυτό είναι τραγικό. Ζύγισέ τα επιτελους και βρες την διέξοδο. Είναι αυτό που θες ; όλα μοιάζουν μαγευτικά μέχρι η λογική να ξυπνήσει. Και η ώρα περνάει , περνάει για τα καλά. ξημερώνει και φεύγουμε.
Και το χθες πέρασε και περνάει , όμως ζωντανεύει μέσα σου, αυτό και τα λεπτά. Εκείνα τα λεπτά. Οι δόσεις σουρεάλ όλο και μεγαλώνουν, όπως και το χαμόγελο σου. Μα κοίτα πως περνάει η ώρα !γύρισες αλλού το πρόσωπο και η ώρα σου τελειώνει κάπου εδώ.
Καληνύχτισε την αδράνεια , και σε παρακαλώ- κάνε για μια φορά αυτό που προσπαθείς τόσο καιρό - ζύγισε τα πια ...

Τώρα λείπεις, αύριο έρχομαι.

Πέρασε ο χρόνος
κι ήρθες εσύ
πάλι ,να μας γεμίσεις

Πέρασε ο χρόνος
και μένεις,
στο εδώ,μα και στο εκεί
μη φύγεις φεύγεις


Πέρασε ο χρόνος
γευτήκαμε φιλιά,
νιώσαμε
ένα με τη σαρκική εξάρτηση.


Κράτα με
μέχρι να ξέρεις πότε θα αλλάξει
γιατί το φιλί τελειώνει,
αδειάζει,
γίνεται καπνός


Πέρασε κι ο χρόνος,
μα η αγκαλιά σου , πού ;

Πριν κλείσει η αυλαία

Το αποψινό , ας πούμε ήταν απρόβλεπτο. Ας πούμε , ότι δεν το έχουμε ξανα ζήσει,ας πούμε ... ψέματα.

( μου λείπεις , θελω να σε ξαναδώ , μην φύγεις , άλλη τάξη πραγμάτων)

Σ'αυτήν λοιπόν την σκηνή , φέτος , άρχισαν όλα. Σε αυτή τη σκηνή δεν διαβάζαμε όλοι το ίδιο σενάριο. Σε αυτή τη σκηνή είχαμε όλοι τον ίδιο ρόλο. Σε αυτή τη σκηνή όλοι λέγαμε ψέματα. Με μερικές εξαιρέσεις. Ξέρετε... εκείνα τα απρόβλεπτα που ήρθαν κι αρχίσαμε όλοι να αυτοσχεδιάζουμε.

Κυρίες και Κύριοι , αγαπητά παιδιά ,λίγο πριν το τέλος της ημέρες αυτής θέλω μαζί μας να θυμηθείτε... Το υπέρτατο αύριο φτάνει. Το αύριο... εκείνα τα ψεύτικα και ατελειώτα σκηνικά που άλλαζαν. Κλείνουμε με ... με συγχωρείτε , αλλά δεν μπορώ να σας πω.
Η Υπόκλιση. Οι θαυμαστοί ηθοποιοί που περάσανε... Η μέδουσα που κάθε τόσο ερχόταν. Ο δράκος που μας πήρε τα κεφάλια. Η Virginia wolf , που ερχόταν καθε τόσο να φοβίσει τα μικρά παιδάκια. Ο Θαυμαστός γυάλινος κόσμος κι όσοι ήταν μέσα. Η αξέχαστη Όλια που άφησε εκείνα τα κειμήλια. Η πασίγνωση Νεφέλη που καθόταν στον τάφο μα κανείς δεν την είδε. Ο περιβόητος και αβοήθητος-μαλλον-νυχτοφύλακας. Ένας και ίδιος με σένα. Η παρέα των άλφα, βήτα ,γάμα και δέλτα που δειπνήσαμε μαζί της. Η ανόητη τσοκόντα με το χαμόγελο που ποτέ δεν θα ξέρουμε αν εννοεί όσα δείχνει...ο Αδάμ και η Εύα που πάντα θα ξέρει τα λάθη σου,η Τιτάνια που μία έμοιαζε με κείνη του θεατρικου και μία με την άλλη. Η Κασσάνδρα. Αυτή που ποτέ δεν μάθαμε ποια ήταν. Επίσης , τον αγαπητό λύκο. που σου χτυπούσε την πόρτα για να δεις τι απέγινες... αλλά και τον χορό των Ευμενίδων. Θυμωμένες όπως πάντα.Κανείς βέβαια- τρόπος του λέγειν- δεν θα ξεχάσει τον κλόουν και τον άλλον , που πάντα μπερδεύατε. Τέλος, ας μην ξεχνάμε την χλωμή προσωπίδα. Πότε εμφανιζόταν στα παρασκήνια και πότε στην σκηνή.

( να ξέρω , αυτό ήθελα , και διεκδικησα κι ας μην συνεχίσει )

Λίγο πριν την καληνύχτα , σας ευχαριστώ. Γιατί χωρίς εσάς ίσως τώρα να είχαν πάρει διαφορετική τροπή τα πράγματα. Οι μουσικές ,βουβές ,όπως πάντα...

( ένα με το τέλος , ένα με μας , πάλι )


Γιατί ο κύκλος τελειώνει, κι αρχίζει το άλλο. Γιατί πριν το άλλο θέλω να σας δω ένα προς ένα. Γιατί σα το αποψινό ίσως και να μην ξανα υπάρξει... γιατί όλα αλλάζουν εκεί μέσα ...γιατί λίγο πριν κλείσει η αυλαία , όλα θα παρουν τροπή ,σάρκα και οστά.

Αναμμένα κεριά

Στεκόμουν πλάι σου και χαμογέλασα. Εκείνη τη στιγμή φαινόταν η απόλυτη αλήθεια.Η ώρα μηδέν. Η ώρα που βγαίνουν οι σκελετοί από την ντουλάπα. Αυτό το συναίσθημα γαλήνης που θα επικρατήσει. Οι δύσκολες ώρες περνάνε κι έρχονται. Χτυπάνε αργά τα βράδια τα κουδούνια με μια όρεξη που ποτέ δεν είχες. Πώς άλλαξαν έτσι οι τρόποι. Άλλοι ειχαν ειλικρίνεια, κι άλλοι σαφήνεια. Διαφορά. Άλλοι είχαν εκείνο το πέπλο πάνω από το παλιό πιάνο που οι νότες φαντάζουν ξεκούρδιστες στα αφτιά σου.
Πλησιάζουν εκείνες οι μέρες που στεκόμαστε μπροστά τους σα μια σειρά απο αναμμένα κεριά. Χρυσά ,ζεστά και αναμμένα μικρά κερακια. Πώς άλλαξαν έτσι οι σκιές. Φαντάζουν αλλιώς. Άλλο πρόσωπο ... άλλος ένας εφιάλτης.
Πλησιάζουν και φεύγουν οι μέρες. Μένουν πίσω, σα μια γραμμή σβησμένων κεριών. Κρύα ,κυρτά αλλά λιωμένα κεριά...


Την τελευταία φορά που σας κοίταξα στα μάτια έβλεπα χλωμές προσωπίδες. Τώρα δεν βλέπω τίποτα παρα μόνο σκιες. Ελάτε μαζί μου... αλίμονο που να ξέρατε. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Στη σειρά με τα κεριά , προσθέτω άλλο ένα. Εκείνο του παλιού καλού καιρού. Πώς άλλαξαν έτσι οι συνήθειες...

Είδες ;
Κάποια στιγμή θα σβήσεις. θα λιώσεις. Θα ξεχαστείς.
Μα τι γρήγορα που η γραμμή τους μακραίνει , τι γρήγορα που τα σβησμένα κεριά πληθαίνουν.

Είδες ;
Πώς άλλαξαν έτσι οι τρόποι ...

Ευτυχισμένες μέρες

Ίσα που πρόλαβες να ζητήσεις
σε προλάβαν άλλα , άλλοι , για άλλα
και εκεί , με μια τόση ταχύτητα
γλιστράς και πέφτεις στο κενό
χάνεσαι.

Έμαθες να πετάς.
μόνος ;
ή μαζί μας ;
βρήκες το ειδήλιο
κρυμμένο στο συρτάρι
εκεί , δίπλα στις χθεσινές φωτογραφίες.
πεσμένος στο πάτωμα
σχεδόν νεκρός

Έρχεσαι και φεύγεις
ήρθες κι έφυγες
θα έρθεις
έφυγες
το παρελθόν ίδιο
κρυμμένο στα χαμόγελο

ξεχνάς να κοιτάς το πεντάγραμμο
και λίγο πιο κάτω ή πιο πάνω από αυτό
τελείωνε

κάπου εκεί ετοιμάζεσαι να δώσεις το τέλος
σηκώνεσαι
αρπάζεις το μαχαίρι
δεν σε βλέπουν
τους κοιτάς
πλησιάζεις
οίκτος ζωγραφισμένος
γυρνάνε
-

το κουδούνι χτυπά
-

Σκούρο μπλε σχεδόν λευκό

Θολούρα
μια με πολλες ταυτοτητες
χαος
ενα και μοναδικό
Αγνότητα
νύφη για μια νύχτα
Χαμόγελο
ενα με πολλά πρόσωπα
Οικογένεια
δέντρο μαζί με χάος
Σχέσεις
η μια μετά την άλλη
Χάος
ένα και μοναδικό
Θλίψη
Κλάματα μωρού
Ένα
πολλά σε ένα μαζί
Απογοήτευση
ανήσυχο βλέμμα του τοξότη
Ησυχία
κλείσιμο ματιών
Απόλαυση
γλυκή αίσθηση του σώματος
Αυτοκαταστροφή
από το δέκα ως το ένα
Εξέλιξη
από το ένα ως το δέκα
χάος
ένα και μοναδικό
χάός
ένα και μοναδικό
χάος
ένα και μοναδικό
χάος
ένα και μοναδικό
...
ισορροπία
από τα πάνω στα κάτω
Μηδέν
ένα δευτερόλεπτο πριν το χάος

Κομμένα κεφάλια

Σκιές στα τζάμια που μοιάζουν ίδιες , σε παρακολουθούν να περπατας.Κάπου εκεί σταματάς και γυρνάς να κοιτάξεις αν σε ακολούθησαν. Μάταια. Δεν βλέπεις.

Σκιές στα τζάμια που φαίνονται ίδιες , μπορούν να σε μυρίσουν. Κάπου εκεί σταματάς ,παγωμένος , μήπως και μυρίσεις.-ίσως και καταλάβεις-. Μάταια.Δεν μυρίζεις πια.

Σκιές στα τζάμια που φαίνονται ίδιες ,σε ακούνε και σου μιλάνε. Μονολογούν.Εσύ γυρνάς να τις ακούσεις.Ίσως αισθανθείς. Μάταια. Δεν άκουσες το παραμικρό.

Σκιές στο τζάμι που σε καλούν να παίξετε μαζί εκείνα τα παιχνίδια της σκιας. Αυτές τις φιγούρες που εναλλάσονται η μία με την άλλη.Μάλλον δεν έχεις το κουράγιο να τους το προτείνεις.Έμαθες αλλά δεν μιλάς πια.


Ξημερώνει και οι σκιές σε χαιρετάνε.
ξημερώνει κι έμαθες να χάνεις.
ξημέρωσε μα δεν πήρες χαμπάρι.
απέχεις-
πλέον, δεν κοιμάσαι στο στόμα του δράκου.
Σου πήρε το κεφάλι.

Κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ ;

Πίσω μας η πόρτα
εκείνη η μεγάλη ,εκείνη η μικρή
θύρα του άλλου κόσμου

Όταν η πόρτα κλείσει
τότε τα αληθινά προβλήματα αρχίζουν
και τελειωμό δεν έχουν.

Έκλεισες την πόρτα ;
κλείδωσες πίσω σου ;
κοίταξες μπροστά σου;
είδες το ειδωλό σου ;

Πας να κοιμηθείς
καταλαβαίνεις όμως ότι κάτι
ξέχασες.

κοιμάσαι μόνος σου το βράδυ ;
άσε τους δίπλα και δες την αλήθεια
κοιμάσαι μόνος σου ;

Μα για μια στιγμη ,σα να σου χτυπάνε την πόρτα
κλειδωμένες πόρτες
η μία πίσω από την άλλη
έχασες τα κλειδιά

χθες βράδυ κοιμήθηκες ήσυχος και αμέτοχος ;
είδες τον κόσμο πίσω από τις χαραμάδες
μίλησες στο είδωλο σου ;
κοίταξες αν κοιμάται μαζί σου ;
βρήκες τα κλειδιά ;

Έκλεισες την πόρτα;
κλείδωσες πίσω σου ;
κοίταξες μπροστά σου ;
είδες το ειδωλό σου ;
καταλάβες ότι σε ξέχασες κλειδωμένο εκεί πίσω ;

Ερωτηματικό

Αλλάζει ο άνθρωπος ;
δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Εκεί , στο ίδιο σημείο. Περιμένει και κοιτάει να περάσει καλά ,ιδιος και θρωπός, χλωμός και ικανός μέχρι τα δικά του "πιστεύω"

Αλλάζει ο άνθρωπος;
Φυσικά κι αλλάζει !Άν σκεφτείς ,ήσουν ο ίδιος που ήσουν τότε ; πέρυσι ;τότε ; χθες ;

Αλλάζει ο άνθρωπος ;
τα πιστεύω του ; το εγώ του ;το είδωλο που κοίταξε για τελευταία φορά στον καθρέφτη ;Εκείνο που ανοιγόκλεισε το μάτι και μέχρι να ανοίξει και να γουρλώσει και τα δύο είχε μεταμορφωθεί ;

ένας που βλεπεις.
ένας που βλέπουν
ένας που θες.

γιατί θα σε ζώνει για καιρό όλο αυτό.
αλλάξαμε αλλά γίναμε ίδιοι. Και τι με αυτό ;
ήσουν ίδιος πριν πέντε λεπτά;

Σκοτεινό δωμάτιο - μέρος 2ο-

- Εδώ σε θέλω- να δω τι θα πεις - και τι όχι- είσαι αλλού - καθάρισε το στόμα σου- λίγα λόγια-ξέρεις ,οι λέξεις ή θα περισσέυουν ή θα είναι λίγες- αλλά εσύ με τα μάτια μιλας- και προς το παρόν συνεχίζεις έτσι.Μέχρι να βγεις έξω-

{ αυτά ,για την ώρα }

Σκοτεινό δωμάτιο- μέρος 1ο-

Σώπασε και προσπάθησε να κοιτάξει γύρω. Δεν ήξερε αν τα τελευταία γεγονότα είχαν γίνει. Τελικά το μυαλό και η ψυγολογία του ανθρώπου είναι απίστευτο πράγμα. Από τη μία στεναχωριόμαστε με τις σκέψεις που εισχωρούν σιγά σιγά στο νου κι από την άλλη όταν αυτές γίνουν πράξη το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα το ίδιο.Αυτό έλειπε. Κανείς δεν εφάρμοσε το " σκέψου να ήταν και χειρότερα". όλοι κλεισμένοι στο "εγώ " τους , μα κανείς δεν χαμογέλασε στο "εμείς", γιατί πάντα το "εμείς" θα σε περιμένει. όμως ,το εγώ είναι και θα παραμείνει αθάνατο. Κάτι μας είπες τώρα.


Εξάλλου, υπάρχει και το επόμενο. Και το επόμενο , και το επόμενο ,και ναι όλο αυτό συνεχίζεται.Αρκετά πια με το - τι κανω- πώς να αντιδράσω. Άνθρωποι είμαστε κι όχι σκουριασμένες μαριονέτες. Κάπου σε αυτά τα γεμάτα λεξικά υπάρχει και η λέξη λάθος. ίσως και η λέξη μπορώ. Και τόσες άλλες ...

Μα τι με αυτό ; ποιός είδε πέρα από αυτά ; χειρότερο μπορεί να γίνει αλλά έρχεται πάντα τελευταίο , μαζί με την ελπίδα. Εκείνη η χαραυγή που θα σε σώσει. Γελιέσαι μου φαίνεται !
Σίγουρα θα έρθει αυτό που σου ψιθυρίζουν στον ύπνο σου. όλοι για αυτό ψάχνουν ,ξέρεις ... το "μυστικό της ευτυχίας σου". Δες λίγο γύρω σου. Τι έχεις , τι πήρες ,τι έδωσες. Άνισα αλλά σίγουρα φέρνει μια ισορροπία στην δήθεν ευτυχία σου. Και καλύτερο υπάρχει ... αλλά θα φτάνεις λίγο πιο πίσω του -

ποιός προσπάθησε να φωνάξει και να δείξει την ευτυχία ; σιωπασαν και έδειξαν ένα ψεύτικο εγώ θωρακισμένο.
πάψε να ζεις σε ψεύτικες και μη ελπίδες ,και ζήσε όσο πιο καλά μπορείς. Να βγεις στο όποιο φως και να χαίρεσαι- να ζεις.
βαριές κουβέντες ... ελπίδες σα σπίθες από σπίρτα... γέλα - γέλα.

εδώ ξέρω οτι γελάς και συνεχίζεις να σχηματίζεις την ειρωνεία.Τι θες να σου κάνω ;

" Ναι ξέρω, - η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία-"
Ναι , αλλά πεθαίνει ...

Ο κλόουν που ήξερε να γελά ,ο παλιάτσος κι ο άλλος

Να, που φτάσαμε ως εδώ.
Πάλι εδώ,στην αρχή ,στο ξεκίνημα
εκεί που αρχίσαν και που τελειώσαν όλα.

Μα τι με τούτο.
Κύκλους κάνει
κι εμείς το απολαμβάνουμε
ένας που πάντα θα γελάει
ένας που σε κοιτάει από τον καθρέφτη και μονολογεί
κι ένας άλλος,
ο άλλος.

Περάσαν οι μέρες και το βιβλίο έκλεισε.
χάθηκες στις σελίδες.
Από πού ξεκινάμε πάλι ;

Ο κλόουν με ρωτάει
απαντώ" άκουσες ;"
άκουσα.

μεσα στους δρόμους χάνεσαι
κι εγώ σε βρίσκω
αλλά σε χάνω
γιατί η ειρωνεία χτυπά πάντα τις δικές μας πόρτες (;)

λίγες ώρες αργότερα ακούω και τον άλλον θόρυβο-
" έχει περάσει η ώρα ,γιατί κρέμεσαι ακόμα ;"

Τρύπιες ομπρέλες

Παριστάνεις τον ανήξερο και κάθε στάλα έρχεται και σε καταβάλλει. Κάθε στάλα και κάτι διαφορετικό . Το πριν , το μετά ,το δραματικό τώρα. Ποιό από όλα σε άγγιξε πιο πολύ ;
Η Βροχή δεν άργησε να σταματήσει κι εμείς μείναμε εκεί. Η ομπρέλα μου είναι τρύπια. κάθε στάλα έρχεται και με σημαδεύει λες και πέφτει επίτηδες !
Σταγόνες νερού που τελικά η προστασία της ομπρέλας δεν είναι αρκετή. Γιατί είναι τρύπια, γιατί έτσι φτιάχτηκε. τρύπια.

Καμία προστασία. ποιός ο μεγάλος φόβος τελικά ; η συνέχεια ; η εξέλιξη ;το τέλος; τι ;


Και με ποιόν θα τα περάσεις όλα αυτά ; διαλέγεις και παίρνεις (;) Οι σταγόνες συνεχίζουν να τρυπάνε την ομπρέλα και μετά εμας. κι εσένα κι εμένα.

Φοβήθηκες , ζήλεψες ,έκλαψες , επεσες ; σηκώθηκες ;

Διεκδίκησα. το περίφημο Δ μπορεί να σταματήσει να υπάρχει ή να συνεχίσει κι αυτό αβοήθητο μέσα στη βροχή να γίνει το Α...


Κάπου εδώ , η βροχή έχει σταματήσει , το φεγγάρι ολοκληρώθηκε. τελειώνει και αρχίζει άλλος ένας κύκλος. Προχωράμε στους βρεγμένους δρόμους κι όμως ακόμα δεν σταματήσαμε.

Σταμάτησα και κοίταξα τους γύρω μου. Γιατί τόσες "τρύπιες" ομπρέλες ;

Ξέχασα να πω οτι ... δεν έχω ομπρέλα.

Θρομβώσεις τελευταίων λεπτών

Έκλεισες την πόρτα ; φύγαν οι καλεσμένοι ; άναψες τσιγάρο ; το πήρες απόφαση ; θα συνεχίσεις; πήρες το βιβλίο ; σελίδα επιλόγου ;σελίδα εισαγωγής; όχι ,στη μέση είμαι.



Το μέτρημα δεν είναι πάντα καλό.άλλες φορές σου βγαίνουν πολλά κι άλλες λίγα. Επίσης , τα πράγματα άρχισαν και περιπλέκοταν πάρα πολύ. Τόσο πολύ ,που όταν τραβαω χαρτί είναι άκυρο και διαφορετικό. Ποιό θα παραμείνει στο παιχνίδι ; και ποιός παίζει με τους κρυμμένους άσσους ;


Οι αδένες πιέζονται και το αίμα δεν κυλάει ούτε αργά ούτε γρήγορα. ίσες δόσεις. Ψέμα...


Περιμένοντας το αύριο
Αδυμονούσες χθες
ήξερες/δεν ήξερες
το ήθελες
δεν το ήθελες
το θες

έρχεται ; φεύγει ;

λεπτό προς λεπτό κι όλα αλλάζουν. Είμαι αρκετά πεποισμένος για αυτό.

Στο δικαστήριο φωνές. Τα βάσανα του θυματος δεν θα τελειώσουν." άνθρωπε , πες μας κι εμας τι εκανες "

Μπλε ποτήρια και κόκκινα. Ένα μωβ και ένα μαύρο. Σκούρες αποχρώσεις σχεδόν λευκές.
αρώματα από το πουθενά.

Το αίμα πάγωσε.Αλήθεια. τα αγγεία κάπου χάνουν κι αυτά το μέτρημα. το σώμα εξατμίζεται. γίνεται κάτι σαν άρωμα. Αλήθεια ; ψέμα ;

μα ποιός είστε κυρίε που έχετε θρομβώσεις ; ...

Φοβίζοντας τον νυχτοφύλακα/ το τρίτο βήμα

Ποιός σε κοίταξε στα μάτια ; τα δικά σου μάτια.Τα μάτια της ψυχής σου. Και σε άγγιξε... με αυτά κοιτάω, με αυτά νιώθω.

Ποιός κηνύγησε τα ονειρά σου και ποιός τα έκανε πράξη ;ποιός φοβήθηκε τη θεωρία ; μα , ποιός την πράξη ;

Εμείς διεκδικήσαμε τη μάταιη χυδαιότητα , εμείς με την παιδικότητα.
Εσύ ,όμως ,τι έκανες ;ποιός ήσουν ;
εκει ήσουν. εσύ. μα εσύ,κι εσύ ,κι εγώ.

Φοβήθηκα τον νυχτοφύλακα. Τον ακολούθησα,τον χρειαζόμουν. Θα με οδηγήσει στην απένταντι όχθη. ήθελα, όμως δεν διεκδίκησα. Με ρώτησε " τι έχεις να χάσεις; "
απάντησα πως δεν ήξερα. θάρρος μηδαμινό. ειρωνικό ακουγόταν.
Τώρα με ρώτησε : " ποιός ; "

Το επόμενο πρωί , όλα φαίντοναι ίδια. μα δεν είναι. είναι αλλιώς. εκείνη τη νύχα , είχα περάσει τόσο όμορφα. όσα θέλαμε να ξέρουμε και να μοιράσουμε. όπως εκείνο το παιχνίδι με τα τραπουλόχαρτα.

Ένα για εμένα.
Ένα για έσενα.
Ένα για εμάς.

δεν με βοηθάει. Ο νυχτοφύλακας δεν θα βοηθήσει εαν δεν τον βοηθήσουμε κι εμείς. παλιάτσοι γίναμε , κρύβοντας τον πόνο πίσω από παγωμένα χαμόγελα. Χαμένα στον έλεγχο της ευτυχίας.

κάποια στιγμη θα περάσω μπροστά του.
θα τον δω και είμαι σίγουρος πώς θα με ρωτήσει. Ο νυχτοφύλακας μου μοιάζει... Ακόμη με ρωτάει

" Ποιός αξίζει την ευτυχία σου ;"

δεν έχει τίτλο/ λόγω υπερέντασης

Υπερένταση
μια ανόητη συμπεριφορά
κι ένα βάρος δίχως λόγο
πώς γίναμε έτσι ;

ποιός είσαι στα αλήθεια και ποιός σε έκανε έτσι;
την ιστορία σου να μάθω
και να θυμηθώ να σημειώσω,
το εκείνο ,το εγώ και το άλλο μου εγώ.

Αίσθηση αηδίας κατάντησα
ένα σύμπλεγμα που δεν τελίωσε ποτέ
μια σκηνή που πάμε κι ερχόμαστε
πέρα-δώθε

μετρήσαμε και ξαναμετρήσαμε
μα τι καταλάβαμε ;
ένα συν ,ένα πλην
ένα

απόλυτο αλλά σίγουρα αισθητό.
γιατί αυτό αξίζει
το ένα ευχαριστώ, διότι ξέρω πως ήταν αληθινό.


Με συγχωρείτε για το αποψινό
αλλά κι αυτό αν δεν γινόταν
δεν θα μάθαινα
δεν θα έβλεπα
δεν θα ένιωθα
όσα το ένα μου πρόσφερε.

ο άσσος ο καλός
ένας
σίγουρος,
σωστός
μα
λάθος:
ένας ,αληθινός
αυτό.


συνεχίζω.
υπερένταση και ,



συνεχίζω.

Τα κειμήλια της Όλιας

Μπροστά σε τούτη τη σκηνή ήταν άρωμα επιθυμίας να βγεις. Να περασεις το σανίδι και να προσηλωθείς στον εσωτερικό σου χώρο. Να δημιουργήσεις απο αυτά που σου έδωσαν οι πρώτοι αλλά -συνάμα ήταν δικά σου. Δικά μου, δικά σας...


Κοίταξα εκείνα τα φυλλάδια και είδα παντού λόγια. Τα ίδια αυτα λόγια που καποια μέρα θα ζωντανέψουν. Θα γίνουν πολλά και θα νιώσεις πολλά. Εκείνα τα λόγια που ίσως γίνουν τρομερές πράξεις. Ένα σώμα, Ένας ο λόγος , Ένα το μυαλό. Όλα μια ενέργεια που αντικρίζουν το αληθινό- όχι πραγματικό ,αλλά αληθινό- τούτη τη βαθιά γραμμή που τριγυρνάει τα βράδια έξω. Και στοιχειώνει τόσες ζωές.

Ψάχνεις για ταυτότητα κι ακόμα να μάθεις. λεπτό προς λεπτό. Χρόνος. εκείνος θα σου δείξει. Εχθρός αλλά και σύμμαχος σίγουρα θα σε βοηθήσει να δεις τι κρύβεται πίσω από τις χαραμάδες.

Πρώτα το παρόν θα δεις κι ύστερα το μέλλον.Γιατί πολλοί ξεχνούν τι θέλει να πει ο ποιητής και θα προτρέχουν. Και θα συνεχίζουν να προτρέχουν.όμως όταν δεν θα δουν το αύριο,ούτε τις εικόνες , ούτε τις φωνές ,τότε τι θα κερδίσουν ; και τι κέρδισαν ; κέρδισαν ;

Εκείνα τα κειμήλια στο συρτάρι που δόθηκαν- κανείς μας δεν τα πήρε. Στοιχειωμένα μέσα στου χρόνου τη σκόνη θα συνεχίσουν μόνα.Να υπάρχουν και να στολίζουν τον περριτό κόσμο μας. Αχρησιμοποίητα...

Άλλωστε ,μας ανήκει όντως το αύριο ;

Ωτοστόπ στη "Βουδαπέστη"

ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΤΩΡΑ : Τσιγάρο , αγκαλιά , αγγλικά , ωτοστόπ, σουρεάλ.
Ένα νέο κύμα παρέσυρε εμένα, το εγώ μου και όλο μου τον ψυχικό κόσμο.Κάτι μέσα σε κείνη τη βραδιά έδωσε μια δόση διαφορετικής διασκέδασης. Δόσεις σουρεάλ, αυτό ήταν. Καλωσόρισα την Ευρώπη με ένα φιλί και μια αγκαλιά , λίγο διαφορετική από τις υπόλοιπες.
Το θεμα είναι , αυτή η αγκαλιά , η χειραψιά αλλά και το... "φιλί" πού θα μπορούσε να φτάσει ;
Κι αν δεν μπορούσε ;



Στο μεταξύ τα γράμματα από τη Βουδαπέστη πήγαιναν κι έρχονταν καθώς η ουσία της τέχνης και η αγγλική , λατρεμένη( αίσθηση ,) διάλεκτος να ενσαρκώνει εμάς.

ίσως οι ανθρώπινες αυτές ιστορίες φαντάζουν όντως σουρεάλ ,αλλά δεν είναι ( ;)
κι αν οντως όλα σχετίζονται με το ωτοστόπ ; έτσι δεν είναι οι σχέσεις ;
μπαίνεις σε "αμάξια" ξένων που κατα τη διαρκεια της διαδρομής τους θα αρχίζεις να γνωρίζεις καλύτερα.Κάποιοι ίσως και όχι. Άλλοι πάλι , οδηγοί και ταλαίπωροι οδοιπόροι ,να περιμένουν όχι τον περαστικό ή το αμάξι , αλλά να ξέρουν πως το αύριο δεν υπάρχει. Εμείς απλά ζούμε , και απολαμβάνουμε όσο μπορούμε τις στιγμές. Ας πάψουμε για λίγο να σκεφτούμε κι ας μας οδηγήσει το ένστικτο. Δράση και δόσεις σουρεάλ , τι πιο εκτονωτικό ;

Εξάλλου , ποιός ξέρει με σιγουριά τι θα κάνει αύριο ;


ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΡΟΛΙΝΑ

Στον ιστό της αράχνης

Σε πλησιάζει ύπουλα
προχωράς αλλά κολλάς
μπλεγμένος σε δίχτυα που δεν φαίνονται
έτοιμος
να σε φάνε

τόσοι και τόσοι
πέρασαν αλλά ένας παρέμεινε

Παράλυση και εμπόδιο
φτάνει να σε προσπαθώ
προσπαθώντας να σε φτάσω

κολλάει και αγριεύει
μα για ποιούς
κοιτάς ;
και για ποιούς μιλάς

πέρα-δώθε
τα δάκρυα δεν βοηθάνε
κι όταν πέσεις στο κενό
ιδέα σου θα'ναι

πάλι σε ιστό κολλάς...

Ψίθυροι στο σκοτάδι

Συρόμαστε σε γυαλί και αυτό σιγά-σιγά μας πετσοκόβει.Σπασμένο γυαλί για ακόμη μια φορά. Λαιμός δεμένος με το βουβό βάρος. Η αλυσίδα δε βγαίνει, όσο και να προχωράς, όσο και να ουρλιάζεις. Η συμφωνία ήταν πως κάθε λάθος στροφή , όλο και κάτι αφαιρείται. Καρφωμένα μάτια με αίμα να κυλά. Άνθρωποι και άνθρωποι βασανίστηκαν , μα εσύ τι έπαθες ; τίποτα δεν σε άγγιξε. Κομμένα άκρα και σκισμένο δέρμα. Είμαστε στο ίδιο δάσος που βρισκόμασταν και τότε.
Ξέρω ότι αυτή την στιγμή δεν μπορείς να με ακούσεις. Εγώ σε ακούω όμως.Σκίες να σβήνουν η μία στην άλλη τα αποτσίγαρα τους...


Περάσαμε την κοιλάδα οπου το γλυκό μας αίμα έτρεχε.Διόλου απίθανο να τελειώσει. Έχει πολύ ακόμα να κυλήσει- πότε αργά , πότε γοργά.


Η μικρή Νεφέλη πάνω στον τάφο να χαμογελά , μα να κλαίει μέσα της για όσα δεν θα πει. Ραμένο στόμα θα 'χει κι αυτή. Το δάσος αυτό δεν έχει έξοδο κινδύνου. Μόνο η μικρή ξέρει να μας οδηγήσει. Αλλά όχι- κανέναν μην εμπιστευτείς. έτσι έλεγαν οι παλιοί ,τούτου εδώ του τόπου.


Αποξηραμένα δέντρα και ψεύτικες μυρουδιές. Εγώ να προσπαθώ να σου ψιθυρίσω όσα μπορώ μα να μην με αφήνει ... να με ταϊζει στάχτες και αποτσίγαρα.

Γυαλί αντί για χώμα. ψέμα αντί για ομορφιά. Ψίθυροι αντί για λόγια κοφτά. Κραυγές αγωνίας αλλά και βοήθειας. Ταλαιπωρημένα σώματα , κατασπαραγμένα από λύκους. Μην απαντήσεις γρήγορα και μην μου το φωνάξεις. Θα σε ακούσω. Αλλά ... απάντησε μου σε κάτι μόνο..." Σίγουρα δεν έχεις καρφωμένα μάτια ; "

Ευμενίδες

Και με αυτά τα λόγια αρχίζει το παιχνίδι. Το τελευταίο χαρτί της τράπουλας έχει μοιραστεί και παίζεις όσο πιο καλά μπορείς. Σημασία , για άλλη μια φορά , δεν έχει αν κρατάς το πιο ισχυρό χαρτί - αν υπάρχει- αλλά να δοκιμάσεις να παίξεις όσο πιο καλά μπορείς με αυτό.

Το τέλος της αρχής φτάνει. Σε κείνο το σταθμό αν και αχνά , απ'όσα μπορώ να δω , κρύβεται ένα χαμόγελο!( όμορφες διαδρομές). Μακριά από τους ιστούς της αράχνης...

Τελειώνει εδώ ο φόβος ; μαζέψατε τα θρύψαλα ; σας μιλάω ! εκεί...στο βάθος. Μάτια ψεύτικα αντικρίζω... ψυχές που δεν αναγνωρίζουν αλήθειες. Αντικρίζω το σήμερα και κοιτάω το αύριο ! μια νυχτα πέρασε από το χθες... γιατί όλα ποντάρονται στο "απόψε" -


Εξάλλου όταν θα πάρεις τις αποφάσεις κανένα σκέλος της ζυγαριάς σου δεν θα σε βοηθήσει/ όλα θα είναι μια απάτη/ αργά θα το καταλάβεις. Επιλογές... ποτέ δεν ήταν το "φόρτε"μου (!)

Ηλιαχτίδες που κουράζουν , άνθρωποι που δειλιάζουν , ευτυχία μοιρασμένη σε δόσεις , όταν καταλάβεις θα μετανιώσεις.

Έρχονται οι ευμενίδες. Και πολύ φοβάμαι θυμωμένες...

Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ ...

Υπήρξαν στιγμές που νόμισα ότι κρατάνε αιώνες κι όμως κράτησαν λεπτά.Δευτερόλεπτα που γέμιζαν τους ορίζοντες μου.

Είναι από αυτές τις στιγμές που χαμογελάς νοσταλγικά και σκέφτεσαι ... "Πώς άλλαξες έτσι ; πώς πέρασε έτσι ο καιρός ; τι εγινε τότε και τι σου συμβαίνει τώρα ; γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα ; " πώς θα συνεχισουμε να ζούμε κρυμμένοι στο δάσος ; ελευθερία αρκετή, επιβίωση σχεδόν μηδαμινή. Μέρα με τη μέρα όλα άλλαζαν... πορεία...

Κι εκεί στο βάθος να παρατηρείς το λευκό να χάνεται σιγά-σιγά.Αργά και χωρίς ντροπή να το αποχαιρετάς.
Σε εκείνο το δάσος , το κυνηγητό , δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα είναι χειρότερα και από την ζούγκλα. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα χειρότερα ζώα τελικά. Σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, αλλά κανείς δεν πεθαίνει.

Χλωμές προσωπίδες έτοιμες να βγουν και να κατασπαράξουν ότι βρουν μπροστά τους !

Κρυμμενοι λοιπόν , με ένα κενό να μας περιβάλλει σα καπνός , τα μάτια μας καλωσόρισαν τους πρώτους για αυτή τη νύχτα επισκέπτες-καυτές σταγόνες να κυλάνε...
Κι εκει στο βάθος πάλι , όταν οι λύκοι θα κρυφτούν, αφού βαρεθούν, εμείς με άδεια χέρια , μόνοι αλλά και μαζί , τρέχουμε ψάχνοντας τη δική μας κρυψώνα. Μια κρυψώνα που θα χάριζε χαμόγελα κι όχι απελπισίες που ... τρέξε !



Το σκοτάδι έπεσε.



Σε αυτό το δάσος όλοι αλλάζουν πρόσωπα τη νύχτα... να και κάπου εκεί , είμαστε εμείς.
Κυνηγοί αλλά και κυνηγημένοι κρατώντας σπασμένες ,πορσελάνινες ,αθώες κούκλες.
Γιατί κάποτε κι εμείς έτσι ήμασταν...

Το βάρος

Τελικά, είναι όλα θέμα επιλογών ; η τύχη υπάρχει ; κι αν υπάρχει βοηθά τις επιλογές μας ; αυτή η ζυγαριά δεν θα ισοσταθμίσει ποτέ αν είναι όλα πονταρισμένς στο κόκκινο " επιλογές" !

Μπορεί και να είναι ο χρόνος που χρειάζεται. Περικυκλώνομαι από καπνό για άλλη μια φορά κι ο προβολέας χτυπά πάνω μου.Δυστυχώς , σενάριο σε τούτη τη παράσταση δεν υπάρχει. Άλλο ένα ίσως και γιατί μου χτυπά την πόρτα.Κι αυτή είναι η γοητεία της τύχης. Μπορεί και χτυπά οποιαδήποτε πόρτα.

Το πάνω χέρι είναι τελικά το μπαλάκι που πάει κι έρχεται. Πόνος κρυμμένος σε γλυκά χαμόγελα. Κι όταν η πόρτα κλείσει, τότε τα αληθινά προβλήματα αρχίζουν...

Πρωινά και μελαγχολία πάνε βόλτες , τρέχουν κι σέρνουν εσένα πίσω τους.Αχ αυτή η ζυγαριά δεν θα ισοσταθμίσει ποτέ... τα κριτήρια περιορίζονται ; τα όρια στενεύουν και οι κρυμμένες Τιτάνιες παραμένουν κρυφές για όσο ψάχνεις. Μέχρι να σου χτυπήσουν κι αυτές... το κεφάλι...

Γιατί αυτό το πράγμα δεν θα σταματήσει να υπάρχει πάνω στα σκέλη του δικαίου. Κι ύστερα οι λέξεις: αποφασιστικότητα , επιλογές , σημειώνω ,ο,τιδήποτε είναι άγνωστες σε μας...
Πολλαπλές επιλογές και ξεκαθαρίσματα !δύσκολοι καιροί για τα ... "όρια".

Ίσως πάλι και όχι... Αχ ! "Τιτάνια "...

Σημείωση:

Αφιερωμένο σε αυτούς που το βάρος στη δική τους ζυγαριά δεν ισοσταθμεί ποτέ και ξέρουν , ότι το "ο,τιδήποτε" είναι άλλο από αυτό που ουσιαστικά επιλέγουν και θέλουν.Για όσους ξέρουν την Τιτάνια του ...Σαίξπηρ { όνειρο καλοκαιρινής νυχτός} αλλά κι αυτή που τους χαμογελά όταν βέβαια μάθουν πως πέρασε ο καιρός για χαμένες επιλογές. Πάμε μπροστά σου λέει ...

Recovery level 0-1-0

Ο χρόνος είναι ένας αρκετά ύπουλος σύμμαχος.Από την μία σε γιατρεύει απίστευτα αργά ,απ'την άλλη όμως θα είναι για πάντα στο πλάι σου. Θα σου διδάξει. Στο σήμερα ,στο αύριο , στο πάντα. Και κάπως έτσι ,με καθημερινές δόσεις πλάκας και αστείων καταλαβαίνεις πόσο απέχει το χθες. Το χαμόγελο ξαφνικά σβήνει. Τα λογιά σιωπούν.Ησυχία...
Αναμνήσεις από τον κόσμο των ιδεών που ήρθαν για να μας μάθουν.Τι έμαθε εκείνο το μικρό παιδί από τότε ; έμαθε να χαμογελάει ; έμαθε να λέει την αλήθεια ; έμαθε να πιστεύει στον εαυτό του ; τι έμαθε ;
Ένα είναι σίγουρο. Έμαθε να παλεύει για όσα πιστεύει. Και να παλεύει χαμογελώντας ρίχνοντας κλεφτιές ματιές στο χρόνο. Όταν τα όρια στενεύουν , η φυγή δενθα είναι ποτέ λύση. Όταν η στιγμη τελειώνει στο τότε , η μελαγχολια δεν θα είναι λύση. Αναμένες μορφές να σβήνουν μία-μία στο μαύρο τασάκι μετά από κάθε πριν και μετά.

"Αγαπητό μου παιδί , μην κλαις. Κάνε ότι έκανες πάντα. Φάνηκες δυνατός αυτή τη φορά ,ομολογώ να πω. Δεν το περιμενα να χάσω και αυτή τη μάχη. Γιατί πάει καιρός από τότε που με είδες και περίμενα να σε χτυπήσω εκεί που πονάς αλλά εσύ - !
Θα ξανάρθω να 'σαι σίγουρος. Με μικρές δόσεις πίκρας να σε χτυπάνε και να σου γδέρνουν το νου. Να σε πνίγω σιγά -σιγά... να το φχαριστιέμαι. Βέβαια , αν και ανοργάνωτος τα κατάφερες.Φαντάσου να το χες οργανώσει!Θα τα πούμε.Μέχρι τότε ..."

Για άλλη μια φορά η περίεργη μέδουσα ξαναχτυπά. Νίκησα.Έχασα. ξεκούραση ; παράταση ; κατάσταση ξεκούρασης 0-1-0. Γιατί πάνε 7 μήνες...

γυάλινο "θηριοτροφείο"

Έχουμε την τάση να μπερδεύουμε τα πράγματα. Να τα κάνουε όλα ένα μπέρδεμα που δεν υπάρχει λύση ή ότι ο χρόνος θα μας δώσει απαντήσεις.Γενικά υπάρχει μια αυτοκαστροφική τάση στο ανθρώπινο αίμα. Βέβαια , αν όλα δεν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε η κίνηση. Φτιάχνουμε ένα τεστ πολλαπλών επιλογών που ούτε οι ίδιοι δεν έχουμε επιλέξει την απάντηση μας. Είτε σωστή είτε λάθος. Βήχας. όχι -όχι. Είτε αληθής είτε ψευδής.

Κοιτάς προσεχτικά τον κύκλο που σχημάτισες μεταξύ a,b,c και d. Αν ξανά-κοιτάξεις την ερώτηση θα διαπιστώσεις πως κάτι δεν σου πάει καλά. Είναι όλα επιλογές ;

Το γυαλί έχει ραγίσει και δεν είμαι σίγουρος αν κολλάει.Λίγη βοήθεια και δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλήθεια ,πόσες φορές έχει κολλήσει τα σπασμένα γυαλιά του δικού σου γυάλινου κόσμου ; Επιλέγεις να σπάει και να ξανα-κολλάει. επιλογές , επιλογές , επιλογές.
Όμως δεν συμβιβάζεσαι με τον άλλον.Και το ξέρεις πολύ καλά αυτό . Δεν σου φταίνε οι άλλοι αν περπατάνε ξυπόλιτοι. Εσύ , αυτό που κάνεις είναι να γράψεις... καταλαβαίνεις το που και το τι.
Το δικό μας το γυαλί έχει σπάσει. Αλλά... εσύ περπατάς μια χαρά.Σταθερά με εκείνες τις αρβύλες που κομματιάζουν -ενώ εγώ ξυπόλιτος. Πατάς τα θρύψαλα και δεν νιώθεις. Εγώ όμως ; γιατί να πατάω τα δικά σου θρύψαλα ; Γιατί πονάνε!όμως ,δεν ξέρω αν εσύ μπορείς να τα μαζέψεις. Είσαι κι εσύ φαίνεται από γυαλί. Εύθραστο ,ευαίσθητο αλλά γυαλί. που λάμπει στο φως αλλά στο σκοτάδι κρύβεται. Μέχρι να πατήσεις κι εσύ. Τα δικά μου θρύψαλα - πεταμένα κάτω. θρύψαλα που έχουν χάσει τη λάμψη τους αλλά παραμένουν στο πάτωμα.Ένας ακόμη γυάλινος κόσμος που χάνεται στο σκοτάδι...

Πεταμένη ζωγραφιά

Ο δρόμος του γυρισμού μου φάνηκε πιο σύντομος. Μάλλον ο πόνος είχε περάσει. Έριξε καλά-καλά το δηλητηριο του και εξαφανίστηκε. Σαν αυτά τα φύλλα που παίρνει ο άνεμος καμιά φορά. Τόσο γρήγορα. Και η διαδρομή να γίνεται όλο και πιο γρήγορη με τις σκέψεις να εξαπλώνονται από δω κι από κει και να τις παίρνει ο αέρας, να τις σκορπάει , να δημιουργεί ένα κάποιο χάος μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορούσε να επικρατήσει.


Τώρα όμως , έχω συνεπιβάτες. Τώρα όμως, ξέρω πως δεν μπορώ χωρίς αυτούς. Τώρα πια μπορώ και χωρίς αυτούς.Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Η ζυγαριά μου έχει σιχαθεί να ζυγίζει τα πράγματα με δόσεις σουρεάλ.Ύστερα ,όλες αυτές οι φωνές σε ένα δρόμο να μιλάνε και να μιλάνε. Πεταμένες επιλογές και σίγουρα οι μισές είναι επιθυμίες. Μου φαίνεται λίγο δύσκολο να επιλέξω. Λαβύρινθος για ακόμη μια φορά. Ακόμα να με μάθω ;

Ξέρεις πόσο χρήσιμο ήταν ; να δεις - και να απολαύσεις την απλή αίσθηση του γκρι. Οι βουβές κινήσεις μου παραμένουν βουβές. Τα βουβά λόγια είναι ακόμα πιο βουβά μπροστά στην σχέση που έχουμε πλέον αποκτήσει.Γιατί έτσι βουβά ; δεν μπορώ να σε ζυγίσω έτσι...
Υπόκλιση ,παράκλιση και επίκληση στον άγνωστο χ,ψ,ω. Χαζομάρα που άφησες να φύγει η ζωγραφιά σου. Θα παρακαλέσω να μην ξαναγίνει. Ξέρεις ...γιατί την επόμενη φορά που θα την δω στο δρόμο μου να περιπλανιέται ,θα την αποπλανήσω και τότε ούτε τα δικά μου αλλά ούτε και τα δικά σου "βουβά χρώματα" θα ζυγίζονται. Απογοήτευση Τσοκόντας και εκνευρισμός Virginia : 1-1 !

Ο εφιάλτης της Κασσάνδρας

Ίσως να ήταν ένα από αυτά τα λεπτά , τα δευτερόλεπτα που σε γυρνάνε πίσω στο χρόνο. Εκείνα τα δάκρυα της μικρής κοπέλας που δεν είχε παρηγοριά- Και ποιοί έχουν ;
Το κλάμα αυτό λοιπόν αγαπητέ μου "ακροατή " και όχι αναγνώστη ήταν κάτι που με προβλημάτισε. Αυτά τα αθώα χρόνια χωρίς ορμές και εκδίκηση. Χωρίς όμως και ...
Αυτά τα πατζούρια που κλείνουν σιγά-σιγά και δεν σε αφήνουν να δεις το έξω - το ...
Προλαβαίνεις ; είσαι σίγουρος ; αλήθεια η ψέμα ; θάρρος; ειλικρίνεια ; εμπιστοσύνη ;
ύστερα - μετά - αμέσως τώρα - ώρα αργότερα :

μέσα σε δύο λεπτά και έτρεξες για να μιλήσεις , να πεις ότι σου ερχόταν , αυτό το αύριο που έχουμε όλη για σιγουριά.Αλήθεια ; αξίζουμε την κάθε μέρα ; να ξημερώνει κι εμεις με ένα πλατύ , ειρωνικό χαμόγελο να είμαστε σίγουροι ότι θα ζήσουμε... μου γελάς και αυτό που θέλα να σου κάνω τώρα είναι να σου κάψω το χέρι. Ναι το χέρι και να ράψω το στόμα...

Καημένη Κασσάνδρα , ξύπνα από τον εφιάλτη σου , τα μάτια σου λάμπουν κι ας είσαι δεμένη και καρφωμένη σε κείνο το σκουριασμένο ,βρώμικο κρεβάτι. Διότι το σήμερα τελειώνει σε λίγο , βάλε την κασέτα να γράφει και που ξέρεις ... γύρω-γύρω , κάπου δεν θα καταλήξεις κι εσύ ;

Milk

Αυτή τη φορά δεν ξέχασα τίποτα ,έτσι πιστεύω δηλαδή. Το τραγούδι μου σταμάτησε για άλλη μια φορά στην βουβή εκείνη ώρα που πλησίαζε και ερχόταν όλο και πιο κοντά.
Αντίο μικρή οθόνη. Καθόλου δεν θα μου λείψεις.Πάει και ο εικονικός κόσμος .Τελικά μόνο η σωματική επαφή δεν χάνεται. Μάλλον όχι , χάνεται κι εμείς την επαναλαμβάνουμε για να την θυμόμαστε. Μάλλον ξανά όχι. Δεν ξέρω. Χάνεται ;

Είμαι σα το γάλα πια. Χύνεται και βράζει... βράζει και γίνεται πιχτό - και μετά καπνός. Γάλα που καίγεται στο κόκκινο μάτι ...Χύμα.Είναι λίγο νωρίς ή λίγο αργά για να τα πω αυτά. Αργά γιατί ο καιρός είναι λίγος , νωρίς γιατί το συναίσθημα είναι βαθύ- Να αγγίζει την καρδιά μου, την ξεριζωμένη από άλλες φορές- πονεμένη και κλειδωμένη στο " εκεί "...

Καμία ως τώρα προσπάθεια μου δεν ήταν τόσο έντονη. Και τούτο το ταξίδι θα προσθέσει άλλο ένα "δεκάλεπτο " διάλειμμα πριν την Δεύτερη πράξη. Ύστερα από αυτό θα μάθω , θα μαθαίνω , θα νομίζω πως έμαθα. το τι έμαθα , εικόνες κι αυτές με την σειρά τους να κάνουν παρέλαση στον κόσμο της φαντασίας. Και η φαντασία να εκφράζεται με πράξεις. Να δοκιμάσω και να πάρω για άλλη μια φορά το ρίσκο του δικού μου "γυάλινου κόσμου" - όχι κυρίες και κύριοι - είναι η μόνη φορά που δεν εννοώ το θεατρικό έργο που λατρεύω.

Να γευτώ και να κυλιστώ κάπου εκεί , να συρθώ , να κοιμηθώ στην αγκαλιά ,λίγο πριν χαράξει ...Λίγο πριν το γάλα βράσει στο αναμμένο κόκκινο μάτι ενός φούρνου - παγίδας-

Again and ...

Είσαι έτοιμος ; Ναι , απαντησα στην διπλανή μου και αρχίζω να καταλαβαίνω - όχι όχι -να καταλαβαίνουμε μάλλον ,πως η καθημερινότητα είναι πια η ίδια και η ίδια. Αυτή η ρουτίνα με το πολυαναμενόμενο πέπλο της έτοιμη να μας καταφάει σα το λύκο που παραβιάζει την πόρτα του σπιτιού.Πάει καιρός από τότε που έχω να αισθανθώ εντελώς καλά κι ίσως δεν ξέρω αν όντως υπάρχει κάτι τέτοιο.Η ευτυχία είναι μικρές στιγμές, καθημερινές αλλά ξεχωριστές. Απέχω πάλι από το μπορώ και το θέλω που ξέρει η διπλανή μου τόσο καιρό και φαίνεται να με συμπονεί για ότι περνάω. " Πολύ κακό για το τίποτα " είναι η ατάκα της ημέρας και προφανώς η σωστή !
Πότε ; πού και γιατί ; υπάρχουν βαθιά κρυμμένα στο δάσος. Εκεί που ο ήλιος με κουράζει και η βροχή είναι φανταστικά κουραστική επίσης. Με λίγα λόγια , επιθυμώ το "welcoming" , μια καινούργια αρχή , μια ιστορία - εκτός ρουτίνας- , ένα μικρό ευχάριστο ταξίδι , και το ρολόι να πάψει να παγώνει στης "21". Γιατί πάντα πέφτω εκεί. 2-1? στο πόσο καίγομαι είπαμε ;



----------------------------------------------------------------------------------------------

...και σταματω για να βρω μια τοση δα τρυπουλα ελευθεριας . . . αναβω ενα τσιγαρο νιωθω ευχαριστα μεσα στις ομορφες σκεψεις μου ταξιδευω οσο πιο μακρια μπορω . . .χαμογελω και συνεχιζω το ταξιδι. . . σταματω και παλι αρχιζω να νομιζω πως ζω . . . μηπως εχω μαθει να ζω ετσι? μπορω να ξεφυγω η μαλλον θελω ? θελω να σταματησω να γυρναω μεσα σε ενα αφορητα κουραστικο και εκνευριστικα μικρο κυκλο ? θελω να ειμαι εκει εξω ? μου ακουγεται λιγο τρομακτικο. . .μπα μαλλον δεν το εχω συνηθισει. . . μου φαινονται ολα ιδια η μηπως ειναι και αν ειναι γιατι να φυγω απο εδω. . .ειναι ησυχα,ειναι ασφαλης η αραγε ειναι μια συνηθεια που μαλλον δεν θελω να την αποφυγω . . .το τσιγαρο τελειωσε και παντα τελειωνει ενα ερωτηματικο. . .και αρχιζω ξανα απο την αρχη την διαδρομη. . . again and again and again and. . .

Όνειρα κι εφιάλτες (μέρος 1ο)

Το πρωί έχει φτάσει κι εγώ είμαι ακόμα εδώ , μισο-ξυπνημένος από ένα όχι και τόσο ευχάριστο όνειρο.Ούτε εφιάλτη θα μπορούσα να το πω. Ο πρώτος καφές και το πρώτο τσιγάρο έγιναν η μοναδική συντροφιά μου για σήμερα. Σε ένα "βουβό" τόπο και χρόνο. Κι ενώ ο χρόνος κυλάει ,τούτο το όνειρο- ή και εφιάλτης- είναι παγωμένο(ς) μέσα μου, σταματημένος στο χρόνο αντίθετα με την σκέψη και την νοσταλγία που για άλλη μια φορά χτυπάνε την πόρτα μου κι αυτή την εδώ την φορά πολύ πιο δυνατά.
Κάπου εκεί μέσα , σε εκείνο το κουτάκι με το υποσυνείδητο είσαι χαμένος κι εσύ , ψάχνοντας να βγεις , να κάνεις ,να πάρεις θέση.Με λίγα λόγια εμφανίζεσαι όπου και να είμαι. Είτε εσύ είσαι εδώ ή όχι , εγώ κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω. Φαντάσου πόσο παγιδευμένα είναι όλα όσα θέλω να κάνω και να εκφράσω για σένα , δεν μπορώ και αντίθετα με την πραγματικότητα , τα όνειρα μου παίζουν παιχνίδι για να θυμώνω ακόμα πιο πολύ , να μου υπενθυμίζουν ορισμένα πράγματα και να με βυθίζουν στο χρωματιστό αυτό κτίριο με τις σκέψεις - όπου οι ορόφοι δεν τελιώνουν ποτέ. Και είναι μόνο η αρχή ...
Πιστεύω σε όνειρα και ονειροκρίτες , είμαι ονειροπόλος αρκετά - καλό-κακό- δεν το ξέρω.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο , έτσι δεν λένε ; Ε λοιπόν ναι , κι όμως όλα γίνονται για κάτι.Φαντάσου να μην βλέπαμε όνειρα ή εφιάλτες. Κάτι βαθιά μεσα μας , μιλάει. Μας μιλάει για λίγα δευτερόλεπτα ,κι εμείς ; πιστεύομε σε αυτό ή το αφήνουμε να ξεχαστεί ;θέλει κάπου να μας οδηγήσει.
Γιατί ωραία τα όνειρα- κι ακόμη πιο ωραία όταν γίνονται πραγματικότητα - για σκέψου όμως - το όνειρο αν γίνει εφιάλτης ;Γιατί όλα αυτά κρέμονται από μια λεπτή κλωστή... Φτάνεια για τώρα, καλη μας μέρα...

Σάπια φωνή

Λόγια που σπάνε γίνοντας θρύψαλα σε μια ένταση στο εδώ. Λόγια που είναι φτιαγμένα από γυαλί και δεν τα εννοεί κανένας. Λόγια ,λόγια ,λόγια. Μια ένταση του τώρα που σα να με προσκαλεί να γίνουμε φίλοι. Έχω χάσει το χαμόγελο μου , την αισιοδοξία που είχα και είμαι περικυκλωμένος από τις καταστάσεις μιας εύθραστης έντασης.
Παγιδευμένοι στη φυγή. Τι ειρωνεία !

Σπασμένοι καθρέφτες και καπνοί γύρω από την μορφή μου. Η Οργή και η έν-ταση να γίνονται ένα με την επιθυμία. Τα λόγια να μην φτάνουν όσα θέλω να πω , να μένουν παγερά σε μια εικόνα ,η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί.Δίχως λόγια , μόνο εικόνα. τοπία σε σκοτεινά δωμάτια και στόματα κλειστά , ραμμένα με χρωματιστές κλωστές , να θέλουν να πουν όσα νιώθουν και να μην μπορούν, να θέλουν να δείξουν όσα νιώθεις και να μην τα αφήνεις -γιατί λείπεις - ή μάλλον "απέχεις" !

Και η σάπια αυτή , γέρικη φωνή του καπνού να μου σιγοψυθιρίζει το κλασσικό hunky-tonk " περνάν οι μέρες ".

Ο σόουμαν δεν θα έρθει ούτε απόψε ή κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση

" Είχα πει πως θα αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω"

Ναί , κάτι τέτοιο ας πούμε. Αγαπητοί καλεσμένοι των 16:46 ο σόουμαν δεν θα έρθει σήμερα ,ούτε απόψε.Για αύριο ; θα σας γελάσω !Του έτυχε μια δουλειά.Καταλαβένετε πως είναι αυτά ! βέβαια είναι και λίγο αλλού ... φυσικά και καταλαβαίνω πως αισθάνεστε για όλον αυτόν τον άδικο κόπο , αλλά κάτι του έγινε όπως είπα , λυπούμαστε πολύ , δεν ξεχωρίζει ακόμα τις προτεραιότητες του και ξέχασε να ενημερώσει έγκαιρα !!!


Και εκείνο το στερητικό -α- της γραμματικής με απειλεί: α-δικία , α-συναρτησίες ,α-νόητο,α-πέχεις , ά-θικτο ,α-μελής , α-χόρταγο, α-βέβαιο , ανα-κρίβεια ,α-συγχρόνητα , α-χρωμο,α-ντώνυμος, α-ντίθετος.
Α-θώο ...


Λίγο μετά του τώρα , μακριά απο το "παλιά" , κοντά στο " άυριο ", ένα με το "σήμερα".

Συγκεριμένα , άλλη μια χαρούμενη Δευτέρα-που λέει ο λόγος- να με περικυκλώνει με τα πράσινα και κίτρινα δεσμά της τα οποία με την σειρά τους σκουραίνουν και πλησιάζουν το μαύρο φόντο. Εκκρεμότητα. φοβάμαι πως έγινα η " εκκρεμότητα". Σόουμαν ; λίγη βοήθεια ;

Η Μέδουσα στον καθρέφτη σου ...

Απροσεξία ,θυμός ,απογοήτευση , "πίσω στην Αθήνα" ,χαρούμενες Δευτέρες , μετά τι ;

Επιβιβάσου στον επόμενο σταθμό για άλλο ταξίδι.Κάτσε αναπαυτικά και μπες στον άλλο κόσμο που πάντα ήξερες και ήσουν καλεσμένος. Ένας ρόλος , ένα ταξίδι ,είσοδος δωρεάν.

Φοβάμαι πως... δεν είμαι μόνος ξέρεις. Είναι γύρω μου.Περικυκλωμένος και ανύμπορος να ξεφύγω τον τυφώνα- αυτήν την "μικρή" καταιγίδα στην κούπα μου - που έτσι κι αλλιώς θα έρθω αντιμέτωπος.

Είναι γύρω μου για καλό ή κακό ; τι θέλουν από εμένα ; τι σκοπεύω να κάνω ; πού πηγαίνω; διαβάζω τα λόγια ; βγαίνω στη σκηνή ; είναι κοινό ; παίζουν κι αυτοί ; πρόκειται για το " καθορισμένο" ή για το σενάριο του ... "απόψε αυτοσχεδιάζουμε " ; άλλη μια εκδίκηση του λύκου ; αισθήματα μοναξιάς ; αισθήματα μοναξιάς μέσα στο δωμάτιο των "24 hours party people " ; λύπη ; χαρά ;

Επόμενο ταξίδι το πάθος ; τι τι τι ; το ποιό ; τι ασυναρτησίες λέω πάλι ;

Άστοχα ερωτήματα που μοιάζουν με το κεφάλι της μέδουσας. Και κοιτάω τον καθρέφτη σα να μου εξηγεί τί εστί ψέμα και τι αλήθεια- αν υπάρχει-. Και ξανά κοιτάς τον καθρέφτη και δεν βλέπεις τίποτα. Και κοιτάς , κοιτάς , κοιτάς ... αντικρίζεις έναν άλλον αυτή τη φορά.

" Πώς άλλαξες έτσι μικρέ ; και πόσο θα αλλάξεις ακόμα... "

Εδώ και κάτι μέρες ο φίλος μου ο " blanky " δεν λέει να φύγει. Όχι , γράψτε λάθος ! φεύγει όποτε του ... είναι αναποφάστισος βρε αδερφέ.

Ο Σόουμαν με παρηγορεί λέγοντας μου πώς οι άλλοι τον διώχνουν τον κύριο - blanky-Αληθεύει ; Μπορεί να καθόμαστε σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους και να νιώθουμε το - τίποτα-. Κι έχω ξανα πει πως τίποτα δεν είναι τίποτα και ότι το " τίποτα" γεννάει άλλα συναισθήματα.

Ναι ναι ναι , αυτό είναι κύριε σόουμαν ... οι άλλοι ... οι εκείνοι , οι τυχαίοι αλλά και οι πιο ...προσωπικοί.

Πίσω στο δωμάτιο με τα χρώματα και τον καθρέφτη. "mirror mirror on the wall ..."

" Φοβάμαι μικρέ πως δεν είμαστε όσοι θες σε τούτο το δωμάτιο..."

Παγωμένος- αφού πρώτη φορά είναι τόσο φιλική - ρωτάω τι εννοεί.

" Ήρθαν οι τρίτοι χρυσό μου ... και να ξέρεις πως το τρία περιπλέκει τα πράγματα ... "

Η εκδίκηση της Virginia Wolf

Αυτή η μυρουδιά που τόσο καιρό είχα να αισθανθώ επιτέλους έκανε την "εμφάνιση της". Μιλάω για αυτό το φύλλο, το χαρτί του χοντρού αυτού βιβλίου που έχω μπροστά μου.Πάει τόσος καιρός που αποφάσισα να πιάσω βιβλίο στα χέρια μου και να το τελιώσω μέσα σε μία μέρα.

Ο Τίτλος του με μεγάλα γράμματα μου χαμογελάει και μου φωνάζει " εγώ θα είμαι ο τυχερός". <Η εκδίκηση της Σιλάνας> , Γιάννης Ξανθούλης. Αρέσει. Έτσι , στην πορτοκαλί μου σακούλα μέσα στην τσάντα μου κρύβεται μια ιστορία ολόκληρη που σιγά-σιγά ξετυλίγει το κουβάρι της και μπαίνω στο παρελθόν της Αθήνας.

Εκείνο το εξώφυλλο μου κλίνει το μάτι.Η φωτογραφία μιας γυναίκας - γύρω στα 60's - είναι τραβηγμένη σε επεξεργασία pop art- τέχνη κι αυτή !

Κι εμένα στο νου -μου έρχεται ακόμα αυτή η γυναίκα. Γνώριμη.Αλλά σίγουρα δεν είναι αυτή στο εξώφυλλο. Ποτέ μου -μέχρι τώρα- δεν είδα φωτογραφία της Virginia Wolf. Η τρομερή συγγραφέας που έβαλε μόνη της τέλος στην ζωή. " Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ ;" μέχρι και θεατρικό έγραψαν με τίτλο την ίδια.

Κι εκείνη ; πουθενά. κρύβεται και μας ξεγελά πίσω από τις χαραμάδες - εκεί - στα πατζούρια. Γελάει σατανικά.

Ακόμα αναρωτιόμαστε με την φίλη μου όπου είδαμε και την παράσταση " ποιός την φοβάται;"

Θα μπορούσα να γράψω κι εγώ το ίδιο βιβλίο- αυτοβιογραφία με στοιχεία μυθιστορήματος και μια Βιρτζίνια Γουλφ να παραμονεύει στην επόμενη γωνία να μας κατασπαράξει. Όλους μας. Όλους σας...

Και τότε η Σιλάνα,- η κάθε Σιλάνα- η γυναίκα στην φωτογραφία αλλά και η Βιρτζίνια Γουλφ γίνομαι εγώ.

Πόσο θα ήθελα να σε κατασπαράξω μέχρι να δακρύσεις ; να εύχεσαι να πεθάνεις για να γλιτώσεις. Να μπίξω τα νύχια μου όσο πιο βαθιά γίνεται στην σάρκα σου. Και να κυλάει αίμα.Πολύ αίμα , μέχρι να στο δώσω να το πιεις. Ότι σαβούρα έφτυσε το στόμα να γυρίσει πίσω. Να σου βγάλω τα μάτια και να τα κομματιάσω σαν εύθραστο γυαλί. Να κόψω την μαύρη γλώσσα σου και να μην ξανα μιλήσεις ποτέ.Ούτε μια λέξη από το ταπεινό αυτό στόμα.Ραμένο στα μέτρα σου. Ραμένο από σκουριασμένες παραμάνες. Ραμένο από μένα. Πρόσεχε την επόμενη γωνία που σε περιμένει. Ίσως θα δεις κι εμένα κάπου εκεί να χαμογελάω ακόμα σα μικρό παιδί κάνοντας κούνια... Πατώντας κάθε φορά στο χώμα το "σχεδόν" νεκρό σώμα σου.

Σάπιο μήλο

Μία μέρα

Μία νύχτα

Ο κόσμος

Καταστρέφεται

Εσύ ;

Φθινόπωρο

Χειμώνας

Άνοιξη

Καλοκαίρι

Αλλάζουν

Εσύ ;

Πεινώ

Δειψώ

Ζεσταίνομαι

Κρυώνω

Κοιμάμαι

Ζω

Εσύ ;

Γεννιέμαι

Κάνω

Γίνομαι

Πέφτω

Σηκώνομαι

Εσύ ;

Βλέπω

Ακούω

Μυρίζω

δι-

αισθάνομαι

εσύ ;

Αλήθεια

Ψέμα

Μοναξιά

Παρέα

Φως

Σκοτάδι

Ένα

Δύο

Πολλοί

Άνθρωποι

Ζώα

Φύση

Ένα

Εσύ ;

Μην φας το μήλο σου Εύα

Δεύτερη φορά

Σάπιο

Φρέσκο

Σωστό

Λάθος

Ζωντανοί

Νεκροί

Ύβρις

Τήσις

Νέμεσις

Κάθαρσις

Κι εσύ ;

Απόψε 12:00 μμ

Είχαν πληρώσει όλοι τους από ένα εισητήριο. Κάθισαν στα άβολα καθίσματα .Κτίριο χαμένο στο χάος , σκοτεινό - όπως κάθε μυαλό- , γεμάτο στεναχωρημένα πρόσωπα. Θλιβερές προσωπίδες ,παγωμένες στο χρόνο.

Η παράσταση δεν είχε αρχή. Οι ηθοποιοί πάνε κι έρχονται μέρα-νύχτα.Ακούραστοι σκλάβοι ενός ύπουλου σεναρίου που ο συγγραφέας για εμάς είναι προς το παρόν άγνωστος.

"Νεκρανάσταση" , ο τίτλος του έργου.Ήταν ένα από αυτά τα σόου με τους χαμογελαστούς- θλιμμένους κλόουν.

Το κοινό χειροκρότησε το κλόουν κι αυτός με τη σειρά τους άρχισε το μονόλογο. Ανέκδοτα που δεν γελούσε κανείς.

Ο Κλόουν για κάποια στιγμή δάκρυσε και άρχισε να ψάχνει την τσέπη του.Συνέχισε να μονολογεί και να κάνει τα κόλπα του.Τότε κάπως τράβηξε το ενδιαφέρον του προς το κοινό.

"Ε ! Κλόουν κάνε το πάλι !"

"Κάνε αυτό που μπουγελώνεσαι !"

"Όχι , όχι ! βάλε τη σκατόφατσα σου στο χώμα "

Δεν ήξερε τι να πρωτοακούσει. Τα είχε χάσει. Το νεκρό κοινό ξαφνικά απέκτησε ζωντάνια και αν δεν έβλεπαν τον ίδιο να κάνει τα χατήρια τους θα νευρίαζαν.Ξανα-έψαξε την τσέπη του και άρχισε να λέει το αστείο.Ανέβηκε μια σκάλα.Τους κοιτούσε δακρυσμένος. " μπορείς να το κάνεις " είπε μόνος του. Τους ξανά κοίταξε - κι εκείνοι γελούσαν, συνέχιζαν και γελούσαν.Τα ιδρωμένα χέρια του άγγιζαν νευρικά το πρόσωπο του.Προσπαθούσε ο καημένος να βγάλει όλη αυτή την ψευτιά από το πρόσωπο του. Μάταια.Έβγαλε το όπλο από την τσέπη του.

" ! "

Όταν ο κλόουν αυτοκτόνησε πάνω στη σκηνή , όλοι το νόμισαν μέρος του αστείου και γέλασαν ακόμη πιο πολύ.

Τραπουλόχαρτα

Το παιχνίδι της σκιάς με έκανε να σκεφτώ πολλά.Έμαθα αρκετά το τελευταίο διάστημα.Κι άλλα τόσα θα μάθω.

Μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα ,αναμνήσεις και στιγμές.Στιγμές.Απλές , καθημερινές σκηνές που σε γεμίζουν.Άλλωστε αυτό δεν είναι η ευτυχία ; - Γέλιο ,δάκρυ , απουσία ,κενό, φιλιά , αγκαλιές , μοναξιά...

Ποιός μοιράστηκε την μοναξιά ; κράτησες τα τραπουλόχαρτα στο χέρι και δεν άνοιξες ούτε ένα φύλλο.

Παρατηρούσα κάποιες παλιότερες φωτογραφίες σου και για μια στιγμή σα να βούρκωσα.Μελαγχολία για κάτι που δεν έχω ζήσει , αλλά θα ήθελα να ζήσω.Με γεμίζεις και ίσως το έχεις καταλάβει πώς θέλω να σε βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται.

Το επόμενο χαρτί είναι το δέκα το καλό.Το μοιράζομαι και περιμένω το σύνθημα σου για μια καλή παρτίδα.Παίξε όσο πιο καλά μπορείς.Να ένα από τα πράγματα που έμαθα.

Θέλω να μου μάθεις. Είμαι μικρός ακόμα , κι έχω να μάθω πολλά.Θέλω να μάθω πολλά.Εκεί, δίπλα σου.ή μάλλον στην αγκαλιά σου...

Χαμογελάς και ταυτόχρονα κάνω κάτι που είχα να κάνω κι εγώ για καιρό. Να γελάσω κι εγώ- μέσα μου.Να το νιώσω. Να περάσω πραγματικά καλά.

Προηγούμενοι γύροι υπήρξαν πολλοί , βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο έχει κλίσει το καρέ και η παρτίδα.Αυτό που εγώ ζητάω είναι ν μοιραστείς αυτήν εδώ την παρτίδα μαζί μου.

Μην με υποτιμήσεις.Κρατάω το δέκα το καλό. Εκείνο το χαρτί που με βοηθάει να γελάω.

Αφήνω κάτω τα χαρτιά : τον άσσο , το δυο , εκείνο τον κούπα με το αδιάφορο βλέμμα , την ύπουλη ντάμα και αυτόν τον κωμικοτραγικό βαλέ. Να και ο τζόκερ του παιχνιδιού - τι παγίδα μας έχεις αυτήν την φορά μικρέ μου ζογκλέρ ; ...

Πλησιάζω και κοιτάω.Το ήξερα πώς θα αναπολούσες." Έλα Χρήστο , κι αύριο μέρα είναι για να παίξεις."Και τότε εγώ είμαι αυτός που κοιτάω τα πεταμένα τραπουλόχαρτα και σε ρωτάω. " Παίζουμε ; " ...

Μπλε καπνός

-Φυλακισμένος σε μια ασπρόμαυρη ταινία-

Δίχως αρχή

Δίχως μέση

Δίχως τέλος

Εκεί

Να προχωράς

Χωρίς να πηγαίνεις κάπου

να μιλάμε με νότες

τραγούδια , στίχοι , κλειδιά του φα και του σολ

συνοδοιπόροι αλλά και αντίπαλοι

φυλακισμένοι αλλά και ελεύθεροι

κάπου χαμένοι σε εκείνο το χάος της ασπρόμαυρης σκηνής.

Και εκεί πιάνω στο χέρι μου πινέλο και χρώματα

Μπλε καπνός.

Ανάβεις

Σβήνεις

Στάχτες στο δοχείο

σκέψεις φυλακισμένες σε τσιγάρα, απελευθερωμένες από το μπλε καπνό

Λίγες ώρες και οι ηλιαχτίδες θα μας ξανά-κυβερνήσουν

χρώμα παντού

μην κρυφτείς

ζήσε το.

νιώσε το χρώμα μέσα σου

Κάποια μέρα θα ακούμε τα χρώματα και θα μιλάμε με νότες

Το πιστεύω.

Έτσι ,

Το κίτρινο να μου χαμογελάει

το μπλε να με χαιρετάει

το κόκκινο να μου ψιθυρίζει

το πράσινο να με γεμίζει

το μωβ να με συμπληρώνει

το καφέ να με ισοπεδώνει

Λίγο μετά

το άσπρο μου χαμογελά

το μαύρο με ξεγελά

και

το γκρι με προβλημάτισε.

ακούω το γκρι

το ακούω , ναι.

εκεί σε εκείνο το δωμάτιο , όπου δεν είναι πολύχρωπο πια

πάλι ασπρόμαυρο

ίσως για αυτό δεν ξέρω το γκρι

δεν με αφήνει να το πλησιάσω

μισές αναλογίες μαύρου κι άσπρου.

Με ρώτησαν τί χρώμα έχει η ζωή

και τότε γλυκά απάντησα

"δεν θα το δεις

θα το "ακούσεις..."

Και θα συνεχίσω να πιστεύω πως κάποια μέρα

θα ακούμε τα χρώματα και θα μιλάμε με νότες...

Άδειες καρέκλες

Σηκώνονται.Κάθονται.Ένα -κάποιο- λεπτό παύσης πριν αποφασίσουν τι θα κάνουν. να μείνουν ή να φύγουν ; ένα κάποιο λεπτό παύσης πριν αποφασίσεις τι θα κάνεις εσύ... μένεις ή φεύγεις ;

Και τότε η ιστορία με τις άδειες καρέκλες. διαλέγεις να κάτσουν οι εκλεκτοί!

" ένας πρέπει να σηκωθεί για να σωθούν οι υπόλοιποι " διαλέγεις και παίρνεις.

Γέλιο.Δυνατό γέλιο.πιο δυνατό γέλιο. χρώματα και φώτα να τρεμοσβήνουν. Θόρυβος.Παύση.Ησυχία...

Όχι. Δεν θέλουμε την ησυχία αυτή -την ησυχία που περνάμε μόνοι μέσα σε ένα συρματόπλεγμα και βλέπουμε τους άλλους να φεύγουν.Μην μπαίνεις σε κόπους να συγκρίνεις για να τοποθετήσεις πρώτους ,δεύτερους ,τρίτους. Απλά βάλε να κάτσουν -εκείνα- τα πρόσωπα που είναι σημαντικά στην ζωή σου.Τώρα , πριν , ποτέ. Δεν έχει σημασία.

Άσε να σε πλησιάσουν. όχι

Εσύ τους πλησιάζεις. Σφιχτά τους αγκαλιάζεις. πρόσεχε όμως μην φύγουν.θα καταλήξουμε όλοι με συρματοπλέγματα ή μάλλον μέσα σε κλουβιά. Άλλοι πάλι σε κλουβιά που - ...

Κλουβιά ; όχι , τσου τσου ...όχι κλουβιά...Άλλοι πάλι σαν παρενθέσεις. Άδειες , δίχως αξία.

Τι λες ; είσαι μέσα ;

Το σύμπλεγμα της Τσοκόντα

Μην με κοιτάς έτσι.Τρομάζω.Δεν ξέρω καν τι σκέφτεσαι αλλά και τι σκέφτομαι εγώ.Φοβάμαι αυτό το κρυφό γέλιο πίσω από το πονηρό βλέμμα.Τι κρύβεις εκεί πέρα ;...

Είναι σαν ένα αστείο , όμως κανένας δεν γελάει. έτσι και εγώ κοιτάω εσένα. γελάς μαζί μου - τι ακριβώς ζητάς;-

" Οι αναμνήσεις με κάνουν και γελάω"

" ζητάω ... "

Μην κοροιδεύεις για να κρύψεις του " εγώ " σου. Άμυνα. Σίγουρη άμυνα. λογική και συναίσθημα επιτέλους αρχίζουν και γίνονται ένα.

Μην γελάς γαμώτο. μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα.

Λένε οτι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος... μην παίζεις μαζί μου αν σκοπός σου είναι να γελάς και να αμύνεσαι. Γιατί δεν αργεί το ζωγραφισμένο σου χαμόγελο να χαλάσει...

Παράσιτα ραδιο-φόνων

Ο ραδιοφωνικός παραγωγός καλημέρισε το κοινό του και έπαιξε άλλο ένα απο αυτά τα κομμάτια των '80s. Έχει περάσει τόσος καιρός ,χρόνια ολόκληρα, αλλά εσύ εκεί.Κολλημένος με τα τραγούδια των 80s να σου φέρνουν ένα σωρό αναμνήσεις από παλιά γκρίζα κουτιά με τις παλιές φωτογραφίες και - ΤΣΖ !

αλλαγή σταθμού λόγω ηλίθιων παρασίτων. μα τι γίνεται ; ποιός εισβάλλει έτσι στον κόσμο σου και τον κάνει άνω-κάτω ;

Βέβαια , εσύ δεν ξέρεις -είσαι μικρός. Δεν ξέρεις πως είναι και τι νιώθω. Γελάω με το σκεπτικό των ανθρώπων.Το είμαι μικρός δεν σημαίνει ότι είμαι και ηλίθιος.φύγε μεγάλο παράσιτο...

>λίγη ώρα μετά βρίσκεις καθαρό σταθμό<

Ο Ραδιοφωνικός παραγωγός καλημέρισε με την -όχι και τόσο κουλ - φωνή του , το αγαπημένο του κοινό. άλλος ένας διαγωνισμός και τόσες ηλίθιες ιστορίες.Τραγούδια , καλημέρες , πεταμένες αναμνήσεις.Άργησα να φύγω σήμερα, όπως επίσης άργησα και να ξυπνήσω.με κρατάνε εκεί κάτω , δεμένο με το παρελθόν.Βρώμικα παράσιτα.

Εσύ είσαι ήδη φυλακισμένος σε μια τρίλιζα του πάθους , isn't it ?

καταραμένο ραδιόφωνο ! σε αγάπαω μα σε μισώ ταυτόχρονα!

Άλλαξε σταθμό για κάτι πιο χαλαρό και ξεκούραστο.Δεν είσαι σήμερα για νοσταλγίες και πίκρες.

Ξανα-αλλάζεις σταθμό.Κάθεσαι αναπαυτικά και τότε ακούς εκείνον τον σπαστικό θόρυβο -

"διάολε ! ήρθες πάλι ... "

Supper

Ο κύριος Άλφα έδωσε ένα φιλί στον κύριο και στην κυρία Βήτα που και αυτοί με την σειρά τους έδωσαν μια αγκαλιά στους κυρίους και τις κυρίες Γάμα και Δέλτα.

Το δείπνο είχει ετοιμαστεί και οι καλεσμένοι είχαν έρθει πριν της οχτώ.

"Μας συγχωρείτε , αλλά ήρθαμε νωρίτερα" παραδέχτηκαν τα ζεύγη γάμα και δέλτα.

" Ω μα δεν πειράζει ! το δείπνο είναι ήδη σερβιρισμένο", είπαν χαρούμενα οι άλφα και οι βήτα.

Σέρβιρε ο ένας τον άλλον χαρούμενα.Σέρβιρε ο ένας τον άλλον στεναχωρημένα.Σέρβιρε ο ένας τον άλλον κλαίγοντας.Σέρβιρε ο ένας τον άλλον ... ;

Κανείς δεν σέρβιρε κανέναν.Το δείπνο δεν είχε καν ετοιμαστεί ... Δικαιολογίες!

-Μα , κύριε Άλφα ; πού είναι το φαγητό ;

-Μα , κύριε Δέλτα ; πόσες φορές θα χρειαστεί να σας το ξανά-πω ; "Δεν υπάρχει δείπνο "

Χαμογέλασαν ΑΛΦΑ, ΒΗΤΑ,ΓΑΜΑ , ΔΕΛΤΑ.

-μισή ώρα αργότερα η βροχή ξέσπασε-

Goodbye Lenin , goodbye Winter

Βερολίνο έρχομαι. θέλω ή δεν θέλω να φύγω. ξημερώνει σιγά-σιγά που μετά ούτε που θα καταλάβω ότι είναι πρωί δευτέρας.Καινούργια εβδομάδα.ίδια πρόσωπα.μην σιχαίνεσαι τόσο την ρουτίνα.που είναι τα πεσμένα φύλλα και το κρύο ; έφυγε και ο χειμώνας και το φθινόπωρο και όλα.Άνοιξη καλωσόρισες λοιπόν. Ίσως σε κάποιους αρέσει αυτό. Η άνοιξη είναι πόρτα για την αντίστροφη μέτρηση του καλοκαιριού. ποτέ δεν με ενθουσίαζε η ιδέα της καλοκαιρινής αυτής απάτης.

Ξημερώνει.Άνθρωποι ξυπνάνε.άλλοι πάνε τώρα για ύπνο.Έτοιμος πρώτος καφές και τσιγάρο.Κάτι σημειώσεις λατινικών- τι ηλίθια νεκρή γλώσσα ; τουλάχιστον ας μας μάθουνε κάτι πιο χρήσιμο...- πάει 7:07 , πόσο θα ήθελα την αγκαλιά σου.

Αυτοκίνητα.καιρός,κίνηση ,ραδιόφωνα ανοιχτά με τα ίδια κομμάτια , ξεχασμένοι καλλιτέχνες, ειδήσεις της μιας ημέρας ,κορνορίσματα, λεωφορεία , τραμ , μετρό.

Ο καιρός ανοίγει και εσύ είσαι ακόμα εδώ. μέσα σε ένα δωμάτιο να προσπαθείς να κάνεις- τι ; να μιζεριάζεις την άνοιξη και να νοσταλγείς το χειμώνα ;

Μια αγκαλιά και φιλί είναι αρκετά.

προσπαθείς να κάνεις - τι ;

Να βεβαιωθώ ότι τα φύλλα αυτής της εποχής δεν είναι τουλάχιστον απο γυαλί ...