Η παράσταση δεν είχε αρχή. Οι ηθοποιοί πάνε κι έρχονται μέρα-νύχτα.Ακούραστοι σκλάβοι ενός ύπουλου σεναρίου που ο συγγραφέας για εμάς είναι προς το παρόν άγνωστος.
"Νεκρανάσταση" , ο τίτλος του έργου.Ήταν ένα από αυτά τα σόου με τους χαμογελαστούς- θλιμμένους κλόουν.
Το κοινό χειροκρότησε το κλόουν κι αυτός με τη σειρά τους άρχισε το μονόλογο. Ανέκδοτα που δεν γελούσε κανείς.
Ο Κλόουν για κάποια στιγμή δάκρυσε και άρχισε να ψάχνει την τσέπη του.Συνέχισε να μονολογεί και να κάνει τα κόλπα του.Τότε κάπως τράβηξε το ενδιαφέρον του προς το κοινό.
"Ε ! Κλόουν κάνε το πάλι !"
"Κάνε αυτό που μπουγελώνεσαι !"
"Όχι , όχι ! βάλε τη σκατόφατσα σου στο χώμα "
Δεν ήξερε τι να πρωτοακούσει. Τα είχε χάσει. Το νεκρό κοινό ξαφνικά απέκτησε ζωντάνια και αν δεν έβλεπαν τον ίδιο να κάνει τα χατήρια τους θα νευρίαζαν.Ξανα-έψαξε την τσέπη του και άρχισε να λέει το αστείο.Ανέβηκε μια σκάλα.Τους κοιτούσε δακρυσμένος. " μπορείς να το κάνεις " είπε μόνος του. Τους ξανά κοίταξε - κι εκείνοι γελούσαν, συνέχιζαν και γελούσαν.Τα ιδρωμένα χέρια του άγγιζαν νευρικά το πρόσωπο του.Προσπαθούσε ο καημένος να βγάλει όλη αυτή την ψευτιά από το πρόσωπο του. Μάταια.Έβγαλε το όπλο από την τσέπη του.
" ! "
Όταν ο κλόουν αυτοκτόνησε πάνω στη σκηνή , όλοι το νόμισαν μέρος του αστείου και γέλασαν ακόμη πιο πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου