Υπήρξαν στιγμές που νόμισα ότι κρατάνε αιώνες κι όμως κράτησαν λεπτά.Δευτερόλεπτα που γέμιζαν τους ορίζοντες μου.
Είναι από αυτές τις στιγμές που χαμογελάς νοσταλγικά και σκέφτεσαι ... "Πώς άλλαξες έτσι ; πώς πέρασε έτσι ο καιρός ; τι εγινε τότε και τι σου συμβαίνει τώρα ; γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα ; " πώς θα συνεχισουμε να ζούμε κρυμμένοι στο δάσος ; ελευθερία αρκετή, επιβίωση σχεδόν μηδαμινή. Μέρα με τη μέρα όλα άλλαζαν... πορεία...
Κι εκεί στο βάθος να παρατηρείς το λευκό να χάνεται σιγά-σιγά.Αργά και χωρίς ντροπή να το αποχαιρετάς.
Σε εκείνο το δάσος , το κυνηγητό , δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα είναι χειρότερα και από την ζούγκλα. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα χειρότερα ζώα τελικά. Σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, αλλά κανείς δεν πεθαίνει.
Χλωμές προσωπίδες έτοιμες να βγουν και να κατασπαράξουν ότι βρουν μπροστά τους !
Κρυμμενοι λοιπόν , με ένα κενό να μας περιβάλλει σα καπνός , τα μάτια μας καλωσόρισαν τους πρώτους για αυτή τη νύχτα επισκέπτες-καυτές σταγόνες να κυλάνε...
Κι εκει στο βάθος πάλι , όταν οι λύκοι θα κρυφτούν, αφού βαρεθούν, εμείς με άδεια χέρια , μόνοι αλλά και μαζί , τρέχουμε ψάχνοντας τη δική μας κρυψώνα. Μια κρυψώνα που θα χάριζε χαμόγελα κι όχι απελπισίες που ... τρέξε !
Το σκοτάδι έπεσε.
Σε αυτό το δάσος όλοι αλλάζουν πρόσωπα τη νύχτα... να και κάπου εκεί , είμαστε εμείς.
Κυνηγοί αλλά και κυνηγημένοι κρατώντας σπασμένες ,πορσελάνινες ,αθώες κούκλες.
Γιατί κάποτε κι εμείς έτσι ήμασταν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου