Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Ο εφιάλτης της Κασσάνδρας

Ίσως να ήταν ένα από αυτά τα λεπτά , τα δευτερόλεπτα που σε γυρνάνε πίσω στο χρόνο. Εκείνα τα δάκρυα της μικρής κοπέλας που δεν είχε παρηγοριά- Και ποιοί έχουν ;
Το κλάμα αυτό λοιπόν αγαπητέ μου "ακροατή " και όχι αναγνώστη ήταν κάτι που με προβλημάτισε. Αυτά τα αθώα χρόνια χωρίς ορμές και εκδίκηση. Χωρίς όμως και ...
Αυτά τα πατζούρια που κλείνουν σιγά-σιγά και δεν σε αφήνουν να δεις το έξω - το ...
Προλαβαίνεις ; είσαι σίγουρος ; αλήθεια η ψέμα ; θάρρος; ειλικρίνεια ; εμπιστοσύνη ;
ύστερα - μετά - αμέσως τώρα - ώρα αργότερα :

μέσα σε δύο λεπτά και έτρεξες για να μιλήσεις , να πεις ότι σου ερχόταν , αυτό το αύριο που έχουμε όλη για σιγουριά.Αλήθεια ; αξίζουμε την κάθε μέρα ; να ξημερώνει κι εμεις με ένα πλατύ , ειρωνικό χαμόγελο να είμαστε σίγουροι ότι θα ζήσουμε... μου γελάς και αυτό που θέλα να σου κάνω τώρα είναι να σου κάψω το χέρι. Ναι το χέρι και να ράψω το στόμα...

Καημένη Κασσάνδρα , ξύπνα από τον εφιάλτη σου , τα μάτια σου λάμπουν κι ας είσαι δεμένη και καρφωμένη σε κείνο το σκουριασμένο ,βρώμικο κρεβάτι. Διότι το σήμερα τελειώνει σε λίγο , βάλε την κασέτα να γράφει και που ξέρεις ... γύρω-γύρω , κάπου δεν θα καταλήξεις κι εσύ ;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου