Αναμμένα κεριά

Στεκόμουν πλάι σου και χαμογέλασα. Εκείνη τη στιγμή φαινόταν η απόλυτη αλήθεια.Η ώρα μηδέν. Η ώρα που βγαίνουν οι σκελετοί από την ντουλάπα. Αυτό το συναίσθημα γαλήνης που θα επικρατήσει. Οι δύσκολες ώρες περνάνε κι έρχονται. Χτυπάνε αργά τα βράδια τα κουδούνια με μια όρεξη που ποτέ δεν είχες. Πώς άλλαξαν έτσι οι τρόποι. Άλλοι ειχαν ειλικρίνεια, κι άλλοι σαφήνεια. Διαφορά. Άλλοι είχαν εκείνο το πέπλο πάνω από το παλιό πιάνο που οι νότες φαντάζουν ξεκούρδιστες στα αφτιά σου.
Πλησιάζουν εκείνες οι μέρες που στεκόμαστε μπροστά τους σα μια σειρά απο αναμμένα κεριά. Χρυσά ,ζεστά και αναμμένα μικρά κερακια. Πώς άλλαξαν έτσι οι σκιές. Φαντάζουν αλλιώς. Άλλο πρόσωπο ... άλλος ένας εφιάλτης.
Πλησιάζουν και φεύγουν οι μέρες. Μένουν πίσω, σα μια γραμμή σβησμένων κεριών. Κρύα ,κυρτά αλλά λιωμένα κεριά...


Την τελευταία φορά που σας κοίταξα στα μάτια έβλεπα χλωμές προσωπίδες. Τώρα δεν βλέπω τίποτα παρα μόνο σκιες. Ελάτε μαζί μου... αλίμονο που να ξέρατε. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Στη σειρά με τα κεριά , προσθέτω άλλο ένα. Εκείνο του παλιού καλού καιρού. Πώς άλλαξαν έτσι οι συνήθειες...

Είδες ;
Κάποια στιγμή θα σβήσεις. θα λιώσεις. Θα ξεχαστείς.
Μα τι γρήγορα που η γραμμή τους μακραίνει , τι γρήγορα που τα σβησμένα κεριά πληθαίνουν.

Είδες ;
Πώς άλλαξαν έτσι οι τρόποι ...