Το πρωί έχει φτάσει κι εγώ είμαι ακόμα εδώ , μισο-ξυπνημένος από ένα όχι και τόσο ευχάριστο όνειρο.Ούτε εφιάλτη θα μπορούσα να το πω. Ο πρώτος καφές και το πρώτο τσιγάρο έγιναν η μοναδική συντροφιά μου για σήμερα. Σε ένα "βουβό" τόπο και χρόνο. Κι ενώ ο χρόνος κυλάει ,τούτο το όνειρο- ή και εφιάλτης- είναι παγωμένο(ς) μέσα μου, σταματημένος στο χρόνο αντίθετα με την σκέψη και την νοσταλγία που για άλλη μια φορά χτυπάνε την πόρτα μου κι αυτή την εδώ την φορά πολύ πιο δυνατά.
Κάπου εκεί μέσα , σε εκείνο το κουτάκι με το υποσυνείδητο είσαι χαμένος κι εσύ , ψάχνοντας να βγεις , να κάνεις ,να πάρεις θέση.Με λίγα λόγια εμφανίζεσαι όπου και να είμαι. Είτε εσύ είσαι εδώ ή όχι , εγώ κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω. Φαντάσου πόσο παγιδευμένα είναι όλα όσα θέλω να κάνω και να εκφράσω για σένα , δεν μπορώ και αντίθετα με την πραγματικότητα , τα όνειρα μου παίζουν παιχνίδι για να θυμώνω ακόμα πιο πολύ , να μου υπενθυμίζουν ορισμένα πράγματα και να με βυθίζουν στο χρωματιστό αυτό κτίριο με τις σκέψεις - όπου οι ορόφοι δεν τελιώνουν ποτέ. Και είναι μόνο η αρχή ...
Πιστεύω σε όνειρα και ονειροκρίτες , είμαι ονειροπόλος αρκετά - καλό-κακό- δεν το ξέρω.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο , έτσι δεν λένε ; Ε λοιπόν ναι , κι όμως όλα γίνονται για κάτι.Φαντάσου να μην βλέπαμε όνειρα ή εφιάλτες. Κάτι βαθιά μεσα μας , μιλάει. Μας μιλάει για λίγα δευτερόλεπτα ,κι εμείς ; πιστεύομε σε αυτό ή το αφήνουμε να ξεχαστεί ;θέλει κάπου να μας οδηγήσει.
Γιατί ωραία τα όνειρα- κι ακόμη πιο ωραία όταν γίνονται πραγματικότητα - για σκέψου όμως - το όνειρο αν γίνει εφιάλτης ;Γιατί όλα αυτά κρέμονται από μια λεπτή κλωστή... Φτάνεια για τώρα, καλη μας μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου