Λόγια που σπάνε γίνοντας θρύψαλα σε μια ένταση στο εδώ. Λόγια που είναι φτιαγμένα από γυαλί και δεν τα εννοεί κανένας. Λόγια ,λόγια ,λόγια. Μια ένταση του τώρα που σα να με προσκαλεί να γίνουμε φίλοι. Έχω χάσει το χαμόγελο μου , την αισιοδοξία που είχα και είμαι περικυκλωμένος από τις καταστάσεις μιας εύθραστης έντασης.
Παγιδευμένοι στη φυγή. Τι ειρωνεία !
Σπασμένοι καθρέφτες και καπνοί γύρω από την μορφή μου. Η Οργή και η έν-ταση να γίνονται ένα με την επιθυμία. Τα λόγια να μην φτάνουν όσα θέλω να πω , να μένουν παγερά σε μια εικόνα ,η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί.Δίχως λόγια , μόνο εικόνα. τοπία σε σκοτεινά δωμάτια και στόματα κλειστά , ραμμένα με χρωματιστές κλωστές , να θέλουν να πουν όσα νιώθουν και να μην μπορούν, να θέλουν να δείξουν όσα νιώθεις και να μην τα αφήνεις -γιατί λείπεις - ή μάλλον "απέχεις" !
Και η σάπια αυτή , γέρικη φωνή του καπνού να μου σιγοψυθιρίζει το κλασσικό hunky-tonk " περνάν οι μέρες ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου