Και ο χρόνος περνούσα, οι μέρες φεύγαν .Καταλήξανε τα σώματα να μιλούν αλλά τα στομάτα να παύουν και να σιωπούν.Και οι μέρες συνέχισαν να περνάνε. Και να περνάνε. Και οι ψιχάλες ήρθαν αλλά το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καλά. Και μετά σταματήσανε. Αλλά ξέρεις , όπως κι ο καθένας ότι η βροχή θα έρθει.
Κι αυτό που μας φοβίζει είναι η αδράνεια. Γιατί εκείνη σε ξεγελάει. Είναι πρόστυχη. Και η ώρα περνάει κι όλο αυτό μοιάζει με λαβύρινθο που θες να βγεις. Να εκφραστείς , μόνο που δεν μπορείς. Αυτό είναι τραγικό. Ζύγισέ τα επιτελους και βρες την διέξοδο. Είναι αυτό που θες ; όλα μοιάζουν μαγευτικά μέχρι η λογική να ξυπνήσει. Και η ώρα περνάει , περνάει για τα καλά. ξημερώνει και φεύγουμε.
Και το χθες πέρασε και περνάει , όμως ζωντανεύει μέσα σου, αυτό και τα λεπτά. Εκείνα τα λεπτά. Οι δόσεις σουρεάλ όλο και μεγαλώνουν, όπως και το χαμόγελο σου. Μα κοίτα πως περνάει η ώρα !γύρισες αλλού το πρόσωπο και η ώρα σου τελειώνει κάπου εδώ.
Καληνύχτισε την αδράνεια , και σε παρακαλώ- κάνε για μια φορά αυτό που προσπαθείς τόσο καιρό - ζύγισε τα πια ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου