Αυτή τη φορά δεν ξέχασα τίποτα ,έτσι πιστεύω δηλαδή. Το τραγούδι μου σταμάτησε για άλλη μια φορά στην βουβή εκείνη ώρα που πλησίαζε και ερχόταν όλο και πιο κοντά.
Αντίο μικρή οθόνη. Καθόλου δεν θα μου λείψεις.Πάει και ο εικονικός κόσμος .Τελικά μόνο η σωματική επαφή δεν χάνεται. Μάλλον όχι , χάνεται κι εμείς την επαναλαμβάνουμε για να την θυμόμαστε. Μάλλον ξανά όχι. Δεν ξέρω. Χάνεται ;
Είμαι σα το γάλα πια. Χύνεται και βράζει... βράζει και γίνεται πιχτό - και μετά καπνός. Γάλα που καίγεται στο κόκκινο μάτι ...Χύμα.Είναι λίγο νωρίς ή λίγο αργά για να τα πω αυτά. Αργά γιατί ο καιρός είναι λίγος , νωρίς γιατί το συναίσθημα είναι βαθύ- Να αγγίζει την καρδιά μου, την ξεριζωμένη από άλλες φορές- πονεμένη και κλειδωμένη στο " εκεί "...
Καμία ως τώρα προσπάθεια μου δεν ήταν τόσο έντονη. Και τούτο το ταξίδι θα προσθέσει άλλο ένα "δεκάλεπτο " διάλειμμα πριν την Δεύτερη πράξη. Ύστερα από αυτό θα μάθω , θα μαθαίνω , θα νομίζω πως έμαθα. το τι έμαθα , εικόνες κι αυτές με την σειρά τους να κάνουν παρέλαση στον κόσμο της φαντασίας. Και η φαντασία να εκφράζεται με πράξεις. Να δοκιμάσω και να πάρω για άλλη μια φορά το ρίσκο του δικού μου "γυάλινου κόσμου" - όχι κυρίες και κύριοι - είναι η μόνη φορά που δεν εννοώ το θεατρικό έργο που λατρεύω.
Να γευτώ και να κυλιστώ κάπου εκεί , να συρθώ , να κοιμηθώ στην αγκαλιά ,λίγο πριν χαράξει ...Λίγο πριν το γάλα βράσει στο αναμμένο κόκκινο μάτι ενός φούρνου - παγίδας-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου