Ο κλόουν που ήξερε να γελά ,ο παλιάτσος κι ο άλλος

Να, που φτάσαμε ως εδώ.
Πάλι εδώ,στην αρχή ,στο ξεκίνημα
εκεί που αρχίσαν και που τελειώσαν όλα.

Μα τι με τούτο.
Κύκλους κάνει
κι εμείς το απολαμβάνουμε
ένας που πάντα θα γελάει
ένας που σε κοιτάει από τον καθρέφτη και μονολογεί
κι ένας άλλος,
ο άλλος.

Περάσαν οι μέρες και το βιβλίο έκλεισε.
χάθηκες στις σελίδες.
Από πού ξεκινάμε πάλι ;

Ο κλόουν με ρωτάει
απαντώ" άκουσες ;"
άκουσα.

μεσα στους δρόμους χάνεσαι
κι εγώ σε βρίσκω
αλλά σε χάνω
γιατί η ειρωνεία χτυπά πάντα τις δικές μας πόρτες (;)

λίγες ώρες αργότερα ακούω και τον άλλον θόρυβο-
" έχει περάσει η ώρα ,γιατί κρέμεσαι ακόμα ;"