Ο δρόμος του γυρισμού μου φάνηκε πιο σύντομος. Μάλλον ο πόνος είχε περάσει. Έριξε καλά-καλά το δηλητηριο του και εξαφανίστηκε. Σαν αυτά τα φύλλα που παίρνει ο άνεμος καμιά φορά. Τόσο γρήγορα. Και η διαδρομή να γίνεται όλο και πιο γρήγορη με τις σκέψεις να εξαπλώνονται από δω κι από κει και να τις παίρνει ο αέρας, να τις σκορπάει , να δημιουργεί ένα κάποιο χάος μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορούσε να επικρατήσει.
Τώρα όμως , έχω συνεπιβάτες. Τώρα όμως, ξέρω πως δεν μπορώ χωρίς αυτούς. Τώρα πια μπορώ και χωρίς αυτούς.Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Η ζυγαριά μου έχει σιχαθεί να ζυγίζει τα πράγματα με δόσεις σουρεάλ.Ύστερα ,όλες αυτές οι φωνές σε ένα δρόμο να μιλάνε και να μιλάνε. Πεταμένες επιλογές και σίγουρα οι μισές είναι επιθυμίες. Μου φαίνεται λίγο δύσκολο να επιλέξω. Λαβύρινθος για ακόμη μια φορά. Ακόμα να με μάθω ;
Ξέρεις πόσο χρήσιμο ήταν ; να δεις - και να απολαύσεις την απλή αίσθηση του γκρι. Οι βουβές κινήσεις μου παραμένουν βουβές. Τα βουβά λόγια είναι ακόμα πιο βουβά μπροστά στην σχέση που έχουμε πλέον αποκτήσει.Γιατί έτσι βουβά ; δεν μπορώ να σε ζυγίσω έτσι...
Υπόκλιση ,παράκλιση και επίκληση στον άγνωστο χ,ψ,ω. Χαζομάρα που άφησες να φύγει η ζωγραφιά σου. Θα παρακαλέσω να μην ξαναγίνει. Ξέρεις ...γιατί την επόμενη φορά που θα την δω στο δρόμο μου να περιπλανιέται ,θα την αποπλανήσω και τότε ούτε τα δικά μου αλλά ούτε και τα δικά σου "βουβά χρώματα" θα ζυγίζονται. Απογοήτευση Τσοκόντας και εκνευρισμός Virginia : 1-1 !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου