... , Η , Θ ...Κ ,... Χ.

Η,Θ.
Η πόρτα άνοιξε , την αντίκρυσε , μία εβδομάδα μετά. Έπεσε στην αγκαλιά της ...χάθηκε στα χέρια της, άφησε όλη της την ενέργεια. Σα να λυτρώθηκε.Το σώμα της πόναγε όπως σπαράζουν οι ναρκωμανείς όταν δεν έχουν πάρει τη δόση τους. Έμπιγε τα νύχια πάνω στο δέρμα. Πόναγε όλο το κορμί κάθε μέρα που έβλεπε κάποια που της τη θύμιζε. Όταν έπεφτε στα σεντόνια της κι άκουγε μονη της τους τοίχους να φωνάζουν , εκείνους τους στίχους που τραγούδαγαν αγκαλιά , πάνω σε τούτο το στρώμα, σπάραζε...
Όταν δεν μπορούσε να μιλήσει πουθενά , ... όταν όλο αυτό έπεφτε στους δικούς της ώμους και μόνο.
Λυτρώθηκε , έπεσε στα χέρια της και με μιας έβγαλε τη μπλούζα της σχίζοντας μερικά κουμπιά και της φώναζε με μάτια βουρκωμένα , δείχνοντας το στέρνο της.
"ΑΥΤΟ, είναι δικό σου" ήταν εθισμένη στην επαφή τους...


Μια εβδομάδα μετά , πόσο διαφορετική φαινόταν ; λες και είμαστε τέσσερις. Δύο αυτή και δύο εγώ. Το χάος δεν μπορούσε να κρυφτεί. Η Λύτρωση χαμένη , η ευκαιρία είχε πετάξει. Το μονο που έμεινε ήταν δύο βουρκωμένα μάτια.Δεν σκεφτόταν πια , απλά θεωρούσε και αναθεωρούσε. Την καημένη ... δεν ήταν αυτή. Ψάχνει το δρόμο-
Ξαφνικά βραδιάζει. Σε τούτο το δάσος , δεν ξέρει το δρόμο
" Ακολούθα τα βήματα "
Αχ και να ξερε ,ότι ήδη αυτές οι πατημασιές ήταν δικές της...



Ντουέτο : Κ ... Χ

[ . . . ]
Αυθεντία : Φρίντριχ Σοπεν .
Κάποτε υπήρχε μια κόρη που αναζητουσε το πατρικό στοιχείο παντού. Σε έναν εραστή , ερωτικό σύντροφο ,σε έναν πιανίστα , σε έναν θετό πατέρα ,σε έναν αρθρογράφο ,σε ένα συγγραφέα , σε ένα φωτιστή , σε μια λεσβία , σε ένα φίλο , σε κάποιον άγνωστο στο μετρό. Οποιονδήποτε. Κι όταν αυτό δεν το βρήκε πουθενά ,το έψαξε σε ένα γραπτό. Αχ ... κι αυτή η μάνα ,που πάσχησε για τα πάντα , που έγινε και πατέρας και όλα , τί να πράξει ακόμα ; Πόσο μεγάλη αυθεντία είναι αυτό το συναίσθημα που βγάζει αυτός ο υπερσυνθέτης ;
'Ωρες ... μεγάλη ποιότητα .Κι όταν αντιληφθείς ποιες είναι οι ποιότητες σου , δεν μπορείς να τις κατεβάζεις. Μα , ποθείς να τις εξελίσεις διαρκώς. Ακόμα κι αν τις διδάσκεις , μα πρώτα-πρώτα ,ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου , δεν καταλαβαίνει την αξία σου !
Σαν ένα μικρό παιδί , έτσι μωρός που είναι ,σα να πετάει ένα ρουμπίνι στα σκουπίδια ...
| παράγω δίχως άγχος |

Όταν απλώνεις τα κύτταρα του κορμιού σου σε αυτό το σύμπαν , και την ενέργεια σου στον αέρα του ,με ρυθμό ή χωρίς , μα όταν η ψυχή σου βγαίνει από την εξάντληση των ορίων , των σχημάτων του σώματός σου- Τοτε ο εαυτός σου χορεύει-. Η ψυχή σου βγαίνει σε υγρή μορφή μέσω του ιδρώτα . Και όταν δεν υπάρχει λάθος για σένα ,πιστεύεις στην αυθεντία της κάθε κινήσεώς σου ,μόνο τότε , αφού πιστέψεις και το αισθανθείς με όλο σου το είναι ,μπορείς να λέγεσαι χορευτής - και πλέον καλλιτέχνης-
Διότι αν δεν μπορείς να πιστέψεις , δεν μπορείς να μεταδόσεις τίποτε.


Το κιβώτιο έμενε εκεί. Δεν το είχαν ανοίξει για πάρα πολύ καιρό.
" Ματαιότητα" , μοναξιά , θλίψη ,δάκρυα. Έμεναν εκεί και δεν έφευγαν, στεγνά... Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί- δήθεν χειρότερο
" ματαιότητα "
Απόλυτη ηρεμία στην μία άκρη , ενώ στην απέναντι το χάος.
Να αλλάξεις ,εγώ δεν προκαλώ τίποτα. Το κιβώτιο έμενε εκεί για πολύ καιρό . Δεν άλλαζε.
Ψεύτικα , αμυδρά χαμόγελα. Κάποια στιγμή κοίταξε μπροστά ...
Το κιβώτιο έμενε εκεί , κλειδωμένο.