Φοβίζοντας τον νυχτοφύλακα/ το τρίτο βήμα

Ποιός σε κοίταξε στα μάτια ; τα δικά σου μάτια.Τα μάτια της ψυχής σου. Και σε άγγιξε... με αυτά κοιτάω, με αυτά νιώθω.

Ποιός κηνύγησε τα ονειρά σου και ποιός τα έκανε πράξη ;ποιός φοβήθηκε τη θεωρία ; μα , ποιός την πράξη ;

Εμείς διεκδικήσαμε τη μάταιη χυδαιότητα , εμείς με την παιδικότητα.
Εσύ ,όμως ,τι έκανες ;ποιός ήσουν ;
εκει ήσουν. εσύ. μα εσύ,κι εσύ ,κι εγώ.

Φοβήθηκα τον νυχτοφύλακα. Τον ακολούθησα,τον χρειαζόμουν. Θα με οδηγήσει στην απένταντι όχθη. ήθελα, όμως δεν διεκδίκησα. Με ρώτησε " τι έχεις να χάσεις; "
απάντησα πως δεν ήξερα. θάρρος μηδαμινό. ειρωνικό ακουγόταν.
Τώρα με ρώτησε : " ποιός ; "

Το επόμενο πρωί , όλα φαίντοναι ίδια. μα δεν είναι. είναι αλλιώς. εκείνη τη νύχα , είχα περάσει τόσο όμορφα. όσα θέλαμε να ξέρουμε και να μοιράσουμε. όπως εκείνο το παιχνίδι με τα τραπουλόχαρτα.

Ένα για εμένα.
Ένα για έσενα.
Ένα για εμάς.

δεν με βοηθάει. Ο νυχτοφύλακας δεν θα βοηθήσει εαν δεν τον βοηθήσουμε κι εμείς. παλιάτσοι γίναμε , κρύβοντας τον πόνο πίσω από παγωμένα χαμόγελα. Χαμένα στον έλεγχο της ευτυχίας.

κάποια στιγμη θα περάσω μπροστά του.
θα τον δω και είμαι σίγουρος πώς θα με ρωτήσει. Ο νυχτοφύλακας μου μοιάζει... Ακόμη με ρωτάει

" Ποιός αξίζει την ευτυχία σου ;"