Μπροστά σε τούτη τη σκηνή ήταν άρωμα επιθυμίας να βγεις. Να περασεις το σανίδι και να προσηλωθείς στον εσωτερικό σου χώρο. Να δημιουργήσεις απο αυτά που σου έδωσαν οι πρώτοι αλλά -συνάμα ήταν δικά σου. Δικά μου, δικά σας...
Κοίταξα εκείνα τα φυλλάδια και είδα παντού λόγια. Τα ίδια αυτα λόγια που καποια μέρα θα ζωντανέψουν. Θα γίνουν πολλά και θα νιώσεις πολλά. Εκείνα τα λόγια που ίσως γίνουν τρομερές πράξεις. Ένα σώμα, Ένας ο λόγος , Ένα το μυαλό. Όλα μια ενέργεια που αντικρίζουν το αληθινό- όχι πραγματικό ,αλλά αληθινό- τούτη τη βαθιά γραμμή που τριγυρνάει τα βράδια έξω. Και στοιχειώνει τόσες ζωές.
Ψάχνεις για ταυτότητα κι ακόμα να μάθεις. λεπτό προς λεπτό. Χρόνος. εκείνος θα σου δείξει. Εχθρός αλλά και σύμμαχος σίγουρα θα σε βοηθήσει να δεις τι κρύβεται πίσω από τις χαραμάδες.
Πρώτα το παρόν θα δεις κι ύστερα το μέλλον.Γιατί πολλοί ξεχνούν τι θέλει να πει ο ποιητής και θα προτρέχουν. Και θα συνεχίζουν να προτρέχουν.όμως όταν δεν θα δουν το αύριο,ούτε τις εικόνες , ούτε τις φωνές ,τότε τι θα κερδίσουν ; και τι κέρδισαν ; κέρδισαν ;
Εκείνα τα κειμήλια στο συρτάρι που δόθηκαν- κανείς μας δεν τα πήρε. Στοιχειωμένα μέσα στου χρόνου τη σκόνη θα συνεχίσουν μόνα.Να υπάρχουν και να στολίζουν τον περριτό κόσμο μας. Αχρησιμοποίητα...
Άλλωστε ,μας ανήκει όντως το αύριο ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου