Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ανά-πλαση

Καινοτομία,
έργο ανώτερου θεού ,
άυπνου επισκέπτη.
Πλάση,
σφυγμός
αξιαγάπητου ανθρώπου.
Βιταμίνη ,
μία και μία
για κάθε τέλος.
Για μία αρχή ,
ίση με μηδέν.
το μηδέν ,
του μηδενός ,
για ένα μηδέν
και κάτι αριθμούς.
Απ'την αρχή.
Πλάση ,
σφυγμός ,
καινός,
κενός,
άυλος,
άυπνος.
Απ'την αρχή.
Ένα κι ένα ,
όσο μια ολόκληρη ζωή.
Σαν τον παλιό καλό καιρό.

Υποσχέσεις της βροχής ,
μία και μία,
έργο ανώτερου θεού.


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Αποστάσεις

Στη μέση του δρόμου


- Πού πας ;
- Φεύγω σου είπα. Φεύγω για πάντα.
- Δεν υπάρχει το για πάντα.
- Αλίμονο... Τι θα-
- Μείνε, σε παρακαλώ.
- Πρέπει να φύγω.
- Υπάρχει το πρέπει ;
- Πάντα υπάρχει το πρέπει.
- το θέλω ; το θέλω υπάρχει ;
- θέλω, μπορώ , πρέπει... ποτέ , πάντα. Ποιό το νόημα ;
- Ποιόν κυνηγάς ; αυτό είναι το νόημα.
- Εμένα. Για αυτό , φύγε από τη μέση του δρόμου...


( περασμένα χιλιόμετρα , έτοιμα να εξαφανιστούν.)


- Πού πας ;


( μα στην απόσταση , ποιός ακούει τις χαμένες φωνές ;)


Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Απουσία

(Χώρος: ένα παιδικό δωμάτιο )
(Χρόνος: βράδυ , μέρα και μήνας άγνωστο. )



- Δεν θα έρθουν απόψε. Θα έρθουν ; Δεν θα έρθουν καρδούλα μου... είναι μακριά.Κοίτα πόσο όμορφα είναι εκεί έξω. Δες το φεγγάρι πόσο μεγάλο φαίνεται . Απόψε χορέυουν όλοι μέσα στη σιωπή. Κλείσε τα μάτια και θα τους δεις. Θα έρθουν απόψε ! ξέρω ότι θα έρθουν ! μου το είπαν ,θα είναι εκεί ! Δεν θα έρθουν... Αλήθεια , τα στρατιωτάκια... τα στρατιωτάκια μου είναι απίστευτα ! τα κάνω ότι θέλω , είναι πολλά ! πάρα πολλά ! αλλά φοράνε όλα τα ίδια ρούχα. Βαριέμαι καμιά φορά να παίζω μαζί τους. Είναι βαρετά ! Πολύ βαρετά ! γιατί όμως ; δεν μιλάνε. Σίγουρα δεν θα έρθουν απόψε ; Τι λέω... σιγά μην έρθουν ! έπαιξα πιάνο για αυτούς , έφτιαξε τα πρώτα μου τραγούδια ! αλλά δεν είναι εδώ να τα ακούσουν ! γιατί δεν είναι εδώ ; Γιατί είναι μακριά , αλλά κάποια μέρα θα ακούσουν. Ξέρω όμως ότι θα τους δω. Να φύγουν θέλω , να φύγουν. Δεν φεύγουν . Μαζί θα φύγουμε- Σε αυτή την κούνια δεν κοιμάμαι πια , κι όμως την έχω ακόμα εδώ. Γιατί την έχω εδώ ; Πωπω... τι νύχτα κι αυτή ! Υπέροχο το φεγγάρι ! Τα χρώματα είναι ζεστά σε αυτή τη ζωγραφιά. Εγώ το έφτιαξα αυτό. Για δες ... δεν με είχα για τόσο καλό ! κλείνουν τα μάτια μου ! δεν αντέχω να δω την ανατολή! αλλά το φεγγάρι , τί μεθυστικό που είναι ! δεν είναι ; είναι απίστευτο ! θα γράψω ένα τραγούδι !ίσως κι ένα ποίημα για το φεγγάρι ! Μόνο που αυτοί δεν είναι δίπλα μου , αξίζουν να είναι δίπλα μου ; δεν μ'αγαπάει κανείς εμένα τελικά ; μ'αγαπάει ; ποιός ; ντο ρε μι , έτσι θα αρχίζει ! χαρούμενο ! και μετά λα σι ντο. μελαγχολικό λες ε ;όχου ... δεν μπορώ τώρα ! τι ήχος κι αυτός ! Κλείνουν τα μάτια μου...

( λα σι μι λα σι μι .)

Τους είδα ! χορεύουν μέσα στη σιωπή ! κρύβονται! με τέτοιο φεγγάρι και κρύβεστε ;εγώ είμαι ! γιατί δεν έρχεστε ; ελάτε και βγάλτε μου τις μουντζούρες ! βγάλτες σου λέω ! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ! σε ι-κ-ε-τ-ε-υ-ω , σας ικετ-- ....
Μήπως να έρθω να σας βρω ; εγώ σας αγαπάω. Δεν αγαπάω κανέναν εγώ. αγαπάω τα χρώματα μου και τις νότες εγώ.Όχι τα στρατιωτάκι , δεν τα αγαπάω. Εσάς θέλω κοντά μου.Το παράθυρο είναι σκουριασμένο κι η κούνια εκεί ! Ηρέμησε. ΦΤΑΝΕΙ. Αρκετά ... θα έρθουν απόψε. Δεν θα έρθουν ψυχή μου, είναι αλλού. Κοίτα το φεγγάρι πόσο...
Δεν είναι το φεγγάρι , εκείνοι είναι. Με καλούν.



Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Αποσύνθεση

Είδες πως διαλύονται οι σχέσεις ;
εύθραστα , γυάλινα πραγματάκια
που
τσακ -
και τέλος.
Όμως
απόψε ραγίζω τα φύλλα μου
μόνος κι έρημος
σπάω κάθε τι
επάνω μου.
Τσαλακωθείτε άνθρωποι ,
αργά ξημέρωσε ,
μικρές ώρες ,
μεγάλες βλέψεις.

Διαλύοντας το εγώ,
χτίζοντας το άλλο.
Κομμάτια άλλων γύρω σου ,
μέσα σου.
Έξω σου.

Σου ανήκει το εγώ ;
Μου ανήκω.

Τσαλακώσου ,
σπας.
Και πάλι από την αρχή : φωτοσύνθεση.
Σύνθεσις.

φύλλα που σπάνε ,
σπόροι που γυαλίζουν.

Και πατώ τα δικά μου γυαλιά
-
αιμοραγώ σημαίνει αποσυνθέτω.

Γυαλίζοντας το σήμερα ,
στις στάχτες του χθες.
Αφετηρία: Σύνθεσις.


Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Ανήσυχες Μέρες

Η νύχτα
παίζει με
τους ανθρώπους.
Τους κρατά
στα δεσμά
της
και τους καταπίνει.

Η μέρα
ησυχάζει τον νου
και γεννάει
ελπίδες.

Δύσκολος καιρός
δώσε μου παλμό
- όνειρα από συντρίμια -
- πέσιμο στο κενό-
Δύσκολες οι μέρες
σα
να μας
καταπίνει
αργά
το σκοτάδι.

Πείνασε η νύχτα.
Λαχτάρησε το φως ,
κι η μέρα έφυγε.

( και μετά ; )