Ο χρόνος είναι ένας αρκετά ύπουλος σύμμαχος.Από την μία σε γιατρεύει απίστευτα αργά ,απ'την άλλη όμως θα είναι για πάντα στο πλάι σου. Θα σου διδάξει. Στο σήμερα ,στο αύριο , στο πάντα. Και κάπως έτσι ,με καθημερινές δόσεις πλάκας και αστείων καταλαβαίνεις πόσο απέχει το χθες. Το χαμόγελο ξαφνικά σβήνει. Τα λογιά σιωπούν.Ησυχία...
Αναμνήσεις από τον κόσμο των ιδεών που ήρθαν για να μας μάθουν.Τι έμαθε εκείνο το μικρό παιδί από τότε ; έμαθε να χαμογελάει ; έμαθε να λέει την αλήθεια ; έμαθε να πιστεύει στον εαυτό του ; τι έμαθε ;
Ένα είναι σίγουρο. Έμαθε να παλεύει για όσα πιστεύει. Και να παλεύει χαμογελώντας ρίχνοντας κλεφτιές ματιές στο χρόνο. Όταν τα όρια στενεύουν , η φυγή δενθα είναι ποτέ λύση. Όταν η στιγμη τελειώνει στο τότε , η μελαγχολια δεν θα είναι λύση. Αναμένες μορφές να σβήνουν μία-μία στο μαύρο τασάκι μετά από κάθε πριν και μετά.
"Αγαπητό μου παιδί , μην κλαις. Κάνε ότι έκανες πάντα. Φάνηκες δυνατός αυτή τη φορά ,ομολογώ να πω. Δεν το περιμενα να χάσω και αυτή τη μάχη. Γιατί πάει καιρός από τότε που με είδες και περίμενα να σε χτυπήσω εκεί που πονάς αλλά εσύ - !
Θα ξανάρθω να 'σαι σίγουρος. Με μικρές δόσεις πίκρας να σε χτυπάνε και να σου γδέρνουν το νου. Να σε πνίγω σιγά -σιγά... να το φχαριστιέμαι. Βέβαια , αν και ανοργάνωτος τα κατάφερες.Φαντάσου να το χες οργανώσει!Θα τα πούμε.Μέχρι τότε ..."
Για άλλη μια φορά η περίεργη μέδουσα ξαναχτυπά. Νίκησα.Έχασα. ξεκούραση ; παράταση ; κατάσταση ξεκούρασης 0-1-0. Γιατί πάνε 7 μήνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου