Συρόμαστε σε γυαλί και αυτό σιγά-σιγά μας πετσοκόβει.Σπασμένο γυαλί για ακόμη μια φορά. Λαιμός δεμένος με το βουβό βάρος. Η αλυσίδα δε βγαίνει, όσο και να προχωράς, όσο και να ουρλιάζεις. Η συμφωνία ήταν πως κάθε λάθος στροφή , όλο και κάτι αφαιρείται. Καρφωμένα μάτια με αίμα να κυλά. Άνθρωποι και άνθρωποι βασανίστηκαν , μα εσύ τι έπαθες ; τίποτα δεν σε άγγιξε. Κομμένα άκρα και σκισμένο δέρμα. Είμαστε στο ίδιο δάσος που βρισκόμασταν και τότε.
Ξέρω ότι αυτή την στιγμή δεν μπορείς να με ακούσεις. Εγώ σε ακούω όμως.Σκίες να σβήνουν η μία στην άλλη τα αποτσίγαρα τους...
Περάσαμε την κοιλάδα οπου το γλυκό μας αίμα έτρεχε.Διόλου απίθανο να τελειώσει. Έχει πολύ ακόμα να κυλήσει- πότε αργά , πότε γοργά.
Η μικρή Νεφέλη πάνω στον τάφο να χαμογελά , μα να κλαίει μέσα της για όσα δεν θα πει. Ραμένο στόμα θα 'χει κι αυτή. Το δάσος αυτό δεν έχει έξοδο κινδύνου. Μόνο η μικρή ξέρει να μας οδηγήσει. Αλλά όχι- κανέναν μην εμπιστευτείς. έτσι έλεγαν οι παλιοί ,τούτου εδώ του τόπου.
Αποξηραμένα δέντρα και ψεύτικες μυρουδιές. Εγώ να προσπαθώ να σου ψιθυρίσω όσα μπορώ μα να μην με αφήνει ... να με ταϊζει στάχτες και αποτσίγαρα.
Γυαλί αντί για χώμα. ψέμα αντί για ομορφιά. Ψίθυροι αντί για λόγια κοφτά. Κραυγές αγωνίας αλλά και βοήθειας. Ταλαιπωρημένα σώματα , κατασπαραγμένα από λύκους. Μην απαντήσεις γρήγορα και μην μου το φωνάξεις. Θα σε ακούσω. Αλλά ... απάντησε μου σε κάτι μόνο..." Σίγουρα δεν έχεις καρφωμένα μάτια ; "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου