Ο Τίτλος του με μεγάλα γράμματα μου χαμογελάει και μου φωνάζει " εγώ θα είμαι ο τυχερός". <Η εκδίκηση της Σιλάνας> , Γιάννης Ξανθούλης. Αρέσει. Έτσι , στην πορτοκαλί μου σακούλα μέσα στην τσάντα μου κρύβεται μια ιστορία ολόκληρη που σιγά-σιγά ξετυλίγει το κουβάρι της και μπαίνω στο παρελθόν της Αθήνας.
Εκείνο το εξώφυλλο μου κλίνει το μάτι.Η φωτογραφία μιας γυναίκας - γύρω στα 60's - είναι τραβηγμένη σε επεξεργασία pop art- τέχνη κι αυτή !
Κι εμένα στο νου -μου έρχεται ακόμα αυτή η γυναίκα. Γνώριμη.Αλλά σίγουρα δεν είναι αυτή στο εξώφυλλο. Ποτέ μου -μέχρι τώρα- δεν είδα φωτογραφία της Virginia Wolf. Η τρομερή συγγραφέας που έβαλε μόνη της τέλος στην ζωή. " Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ ;" μέχρι και θεατρικό έγραψαν με τίτλο την ίδια.
Κι εκείνη ; πουθενά. κρύβεται και μας ξεγελά πίσω από τις χαραμάδες - εκεί - στα πατζούρια. Γελάει σατανικά.
Ακόμα αναρωτιόμαστε με την φίλη μου όπου είδαμε και την παράσταση " ποιός την φοβάται;"
Θα μπορούσα να γράψω κι εγώ το ίδιο βιβλίο- αυτοβιογραφία με στοιχεία μυθιστορήματος και μια Βιρτζίνια Γουλφ να παραμονεύει στην επόμενη γωνία να μας κατασπαράξει. Όλους μας. Όλους σας...
Και τότε η Σιλάνα,- η κάθε Σιλάνα- η γυναίκα στην φωτογραφία αλλά και η Βιρτζίνια Γουλφ γίνομαι εγώ.
Πόσο θα ήθελα να σε κατασπαράξω μέχρι να δακρύσεις ; να εύχεσαι να πεθάνεις για να γλιτώσεις. Να μπίξω τα νύχια μου όσο πιο βαθιά γίνεται στην σάρκα σου. Και να κυλάει αίμα.Πολύ αίμα , μέχρι να στο δώσω να το πιεις. Ότι σαβούρα έφτυσε το στόμα να γυρίσει πίσω. Να σου βγάλω τα μάτια και να τα κομματιάσω σαν εύθραστο γυαλί. Να κόψω την μαύρη γλώσσα σου και να μην ξανα μιλήσεις ποτέ.Ούτε μια λέξη από το ταπεινό αυτό στόμα.Ραμένο στα μέτρα σου. Ραμένο από σκουριασμένες παραμάνες. Ραμένο από μένα. Πρόσεχε την επόμενη γωνία που σε περιμένει. Ίσως θα δεις κι εμένα κάπου εκεί να χαμογελάω ακόμα σα μικρό παιδί κάνοντας κούνια... Πατώντας κάθε φορά στο χώμα το "σχεδόν" νεκρό σώμα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου