Πάνε τα χαμόγελα των νέων

Και πού πήγε ο Βενιζέλος ;
εκείνος ο σπουδαίος ; ο καλός ;
και πού πήγαν οι άλλοι ;
όπου τα φαγαν και φύγαν ;
μας αφήσαν κι εμας να περιμένουμε.
στην απέξω μας αφήσαν.

Στο δρόμο,
νέοι ,γέροι
κάθε καρυδιάς καρύδι.
Για εκείνους ,
τριακόσιοι τόσοι.
Ανθρωπάκια.

Μικρομεσαίοι ήμασταν ,μικροί γίναμε.
Πάει κι ο Περικλής.
Μοναχα για εκείνον θα λέμε.
" Να η Ελλάς !το Μεγαλείο σου "
η Ελλας που σκοτώνει τα παιδιά της.

εκείνα τα λόγια κύριοι,
αυτά που γελάμε , τα θυμάστε ;
" ώρε πού πάμε ωρέ , πού πάμε ;"
Σήμερα αυτό ρωτάμε,
αλλά γέλιο μηδαμινό.
τέλος το γέλιο , πάει ,έφυγε.

Αλλού για αλλού πηγαίναν
αλλά στους δρόμους καταλήξαμε.
μισοί να ζητάμε ,κι άλλοι μισοί να ψωρό-ζητάνε.
Πατρίς , θρησκείς , οικογένεια.
Σας είδαμε κι εσάς.

Πάει κι η οικέγενοια,
πάει κι η παιδεία ,
και η πατρίδα ,πάνε όλα.
πάει και η τέχνη ,το γέλιο , η άθληση.
αλλά εκεί. στο κενό.
ο ένας μετά τον άλλον πέφτει.
λίγοι θα μείνουν.
Μα αυτοί θα γελάνε μαζί μας.

Θα συνεχίζουν να τρώνε.
Απομεινάρια μηδέν.
σκοτωμένοι και στους δρόμους.
κάτω.
ζωντανοί νεκροί .
σφαγείο.

Πάει κι ο Βενιζέλος ,
κι η παιδεία , η υγεία και το ήθος κι όλα.
μα προπάντων,
πάνε και τα χαμόγελα των νέων.