Μπλε καπνός

-Φυλακισμένος σε μια ασπρόμαυρη ταινία-

Δίχως αρχή

Δίχως μέση

Δίχως τέλος

Εκεί

Να προχωράς

Χωρίς να πηγαίνεις κάπου

να μιλάμε με νότες

τραγούδια , στίχοι , κλειδιά του φα και του σολ

συνοδοιπόροι αλλά και αντίπαλοι

φυλακισμένοι αλλά και ελεύθεροι

κάπου χαμένοι σε εκείνο το χάος της ασπρόμαυρης σκηνής.

Και εκεί πιάνω στο χέρι μου πινέλο και χρώματα

Μπλε καπνός.

Ανάβεις

Σβήνεις

Στάχτες στο δοχείο

σκέψεις φυλακισμένες σε τσιγάρα, απελευθερωμένες από το μπλε καπνό

Λίγες ώρες και οι ηλιαχτίδες θα μας ξανά-κυβερνήσουν

χρώμα παντού

μην κρυφτείς

ζήσε το.

νιώσε το χρώμα μέσα σου

Κάποια μέρα θα ακούμε τα χρώματα και θα μιλάμε με νότες

Το πιστεύω.

Έτσι ,

Το κίτρινο να μου χαμογελάει

το μπλε να με χαιρετάει

το κόκκινο να μου ψιθυρίζει

το πράσινο να με γεμίζει

το μωβ να με συμπληρώνει

το καφέ να με ισοπεδώνει

Λίγο μετά

το άσπρο μου χαμογελά

το μαύρο με ξεγελά

και

το γκρι με προβλημάτισε.

ακούω το γκρι

το ακούω , ναι.

εκεί σε εκείνο το δωμάτιο , όπου δεν είναι πολύχρωπο πια

πάλι ασπρόμαυρο

ίσως για αυτό δεν ξέρω το γκρι

δεν με αφήνει να το πλησιάσω

μισές αναλογίες μαύρου κι άσπρου.

Με ρώτησαν τί χρώμα έχει η ζωή

και τότε γλυκά απάντησα

"δεν θα το δεις

θα το "ακούσεις..."

Και θα συνεχίσω να πιστεύω πως κάποια μέρα

θα ακούμε τα χρώματα και θα μιλάμε με νότες...