ποπ κορν

Ξέρεις τί θυμήθηκα ;

εκείνο το ωραίο σου το πέτσινο 

σαν να σε είδα προχθες αργά

να το φοράς

μεταξύ τέσσερις και πέντε

το πήρες και μαζί σου

δεν άφησες και τίποτα.

Έμαθα να ακροβατώ 

αλήθεια ! 

έμαθα να ισορροπώ 

πάνω σε ένα τεντομένο σχοινί 

και να περπατάω πάνω του

κι από κάτω

ένα τέραστιο λιοντάρι 

να περιμένει να με κατασπαράξει

χίλια κομμάτια να με κάνει. 

Και ξέρεις τί θυμήθηκα ;

εκείνο το

"άστο γι'αυριο " 

που δεν θα ξαναρθει. 

35 βαθμοί / χειμερινή βερσιόν

Έλεγα να πηγαίναμε μια βόλτα
έχει ωραία μέρα
συννεφιά
θα βρέξει λένε σήμερα
και φυσάει
μου αρέσει όταν φυσάει.

Έλεγα να πηγαίναμε μια βόλτα
στο παλιό λούνα παρκ
να μπαίναμε στην μπαλαρίνα
στο τραινάκι του τρόμου
ή όπου ήθελες
ωραία που θα ταν

Ύστερα βόλτα στον εθνικό κήπο
και στην Πλάκα
και στα παλαιοπωλεία
να ακούσουμε τους ψιθυρους
των βινυλίων
και να μυρίζουμε τις σελίδες ξεχασμένων βιβλίων.

Να έρθω να σε πάρω ;
θα περιμένω κάτω από το σπίτι
δεν θα χτυπίσω το κουδούνι
θυμάμαι που έλεγες
" μη μ'ερωτας"
και σώπαινα
περνούσαν οι γύρω
αλλά έκανα οτι χτυπάω
τάχα ότι ξέρω τη γειτονιά

Έλα , σήκω , πάμε μια βόλτα
έχει ωραία μέρα
συννεφιά
θα βρέξει λένε σήμερα
και φυσάει
μου αρέσει όταν φυσάει.

Έλα , πάμε μια βόλτα
κι ας μην πούμε κουβέντα.

Μόρα ή δύσκολες ώρες

Ένας ονειροπόλος ψάχνει τον εφιάλτη του
μια ηρωίδα κόμικ χάνει τις αισθήσεις της
ένας ναρκομανής φωνάζει στην ομόνοια πως του κλέψαν τα όνειρα
η ελευθερία κάνει πάρτι με τσάι μόνη της
η ζωή χορεύει το χορό του θανάτου
ένα μικρό παιδί  ψάχνει το νεροπίστολο του
ο κύριος άγνωστος ψάχνει το άρθρο της σελίδας δύο
δυο πειρατές εισβάλλουν στην κόκκινη θάλασσα
δυο παχύσαρκες λεπτές κυρίες ξορκίζουν το κακό
τέσσερις μηχανόβιοι παίζουν με τον τζόκερ στο μανίκι
η ελπίδα χάθηκε κάπου μεταξύ δύο τα μεσάνυχτα
η κυρία κύρια πρόταση ψάχνει τη δευτερεύουσα
ο μαθητής με το κομένο κεφάλι σήκωσε τη λάθος σημαία
επτά νάνοι κατηγορήθηκαν για βιασμό
ο άντρας με το μισό πρόσωπο γυναίκας ψάχνει πέτρα να κρυφτεί
δύο πιτσιρικάδες παίζουν φεύγα στο τάβλι
ένα μωρό πνίγηκε στην αγκαλιά της μάνας του
δέκα μικροί νέγροι δεν φάνηκαν ποτέ
εκατό μικροί ονειροπόλοι ψάχνουν τον εφιάλτη τους
εκατό και ένας μικροί ονειροπόλοι μεγαλώνουν
εκατό και δύο μικροί ονειροπόλοι μεγαλώνουν
εκατόντρεις
τέσσερις
πέντε
[...]
εκατόνδέκα ονειροπόλοι
έπεσαν από το κρεβάτι με ένα
μικρό όνειρο
απαγχονισμένο.

Φυγή. ( Έξοδος Β πτέρυγας )

Ακούς ;
είδα ενα μικρό παιδί να κλαίει
εκεί κάτω
το ακούς ;
ακούς ;
ένας καστανόξανθος άγγελος
περιφέρεται ημιγυμνος
σε κείνο το σαλόνι
τον ακούς ;
φωνάζει για λύτρωση
ακούς ;
είπαν στις ειδήσεις
για εμάς
τους ακούς ;
άκου,
ένα μικρό παιδί
κλαίει
το είδα
"φτου ξελευθερία"
φωνάζει
κρατάει ένα
σκισμένο εισιτήριο
φωνάζει
φωνάζει

φωνάζω

μ'ακούς ;

Δικός σου

Πιάσε με αργά ,
τοποθέτησε με πάνω στη βιβλιοθήκη
σαν μια πορσελάνινη κούκλα
χάιδεψε με και λίγο
Ή καλύτερα
βάλε με στη μικρή σου
βιτρίνα με τη μεγάλη συλλογή
ρίξε μου κι ένα πονηρό χαμόγελο
ή όχι , καλύτερο στο μπάνιο
στη μισοβρώμικη μπανιέρα
να τρίβουμε μαζί
τις ξεχασμένες μέρες
τράβα μας και μια φωτογραφία
απ'τις καλές
με μάτια μισάνοιχτα , στη ξενοίκιαστη βεράντα.
Ύστερα βγάλε μου τα ρούχα ,
και βάλε μου τα παιδικά ,
όχι δα και της βάφτισης
ή και γυμνός
φρεσκολουσμένος από επανάληψη.
Στρίψε μου κι ένα τσιγάρο
μισό-μισό να το καπνίσουμε.
Τοποθέτησε με πάλι στην βιβλιοθήκη
κι άσε με να χαθώ εκεί σε κανα βιβλίο,
έλα να με βρεις στην σελίδα ένα
και κάτι
ή καλύτερα βάλε με στο πλυντήριο , χωράω ,
πλύνε με κιολας - πάλι - στους όσους θες ,
και χώσε με σε ενα συρταράκι ,
ύστερα
σκότωσε με ,
έτσι κι αλλιώς

δικός σου για πάντα.

Ξεχασμένος νοικοκύρης ( πλύσιμο στο χέρι )

Να με ,
εδώ
παγώνω
τη βουτιά μου

ενός λεπτού σιγή
για
εκείνους
που
ζωγράφισαν
τον μικρό
τους θάνατο

ξεπλένω
τους λεκέδες μου
κι
απλώνω
την μικρή
μου
κόκκινη μπουγάδα

πριν πέσω στο κενό
γίνομαι
ο ξεχασμένος
νοικοκύρης

Να με ,
εδώ
παγώνω
τη βουτιά μου
αφού
κατάλαβα
ότι
οι μαχαιριές
δύσκολα
ξεφάβουν.

Αόρατος πόλεμος

Γκρίζο μπαλόνι
ψηλά στον ουρανό
τραγουδάει
τον εθνικό μας
ύμνο
και
τα σκυλιά
αρνούνται
να παίξουν
με τα γουρούνια
και
οι γάτες
με τους
λύκους
και
τώρα πια
ελεύθερα κι ωραία
ο ραδιοφωνικός
παραγωγός
ελεύθερος κι ωραίος
μπορεί
να εκφωνήσει
τα θύματα πολέμου
κι ένα
και δύο
τρία , τέσσερα , πέντε
κύττονται χάμω
κι άλλοι
έξι , εφτά , οχτώ
κι άλλοι
εκεί
δίπλα
από τους κάδους
ανακύκλωσης
κι η ιστορία
επαναλαμβάνεται
δίχως το γκρίζο
μπαλόνι μας.
Καλή σας ακρόαση.

(Μπαμ ) 

η δεύτερη λέξη

μπαμπά , μουδιάζω
κοίτα με ,
κοίτα το παιδί σου να σωπαίνει
μεσα στην κούνια
μπαμπά , μουδιάζω
μυρίζω ,
μυρισε με
έχει ζέστη ,
μπαμπά , μουδιάζω
αρχίζω και κρυώνω
ιδρώνω ,
μπαμπά , μουδιάζω
πάρε μου τα μπαλόνια δώρο
και χάρισε μου το κόκκινο
μπαμπά , μουδιάζω
πιάσε μου ένα αστέρι
και κάνε το όνειρο
να χαθώ.
μπαμπά ,μουδιάζω
έχω φιλήσει αγόρι
και μου άρεσε
μπαμπά , μουδιάζω
κι αυτή η χώρα με αηδιάζει
φτύσε την απο μένα
πατέρα , μουδιάζω
σε αγαπώ
αγκαλιάζω  τα αγκάθια
κάθε βράδυ
και μου αρέσει
πατέρα , σαπίζω
στην παλιά μου παιδική κούνια
ντυμένη με μπλε βελούδο
πατέρα , σαπίζω
πριν φύγω υποκλίνομαι για σένα
γέρο , σαπίζω
ζω πατέρα
για τους δυο μας
βγάλτε με απο την κούνια
να με δω
να δω
το παιδί
πού σκότωσα εκείνο το βράδυ
στο όνειρο
όμοιο με μένα

Το Β' Ημίχρονο

Αυτό είναι το δεύτερο ημίχρονο , το τέλος περιόδου
το νανούρισμα που σου γλύφει το αυτί
αργά , βασανιστικά
σα κοροϊδία
να περιμένεις μέχρι να ξημερώσει
και να ξημερώσει
και να ξημερώσει
αλλά ο ήλιος να μην φαίνεται ποτέ
πρωινάδικα στο αθόρυβο
τηλεκοντρόλ δίχως μπαταρίες
σάπιοι καναπέδες
που σου ψιθυρίζουν
" πότε θα τελειώσει όλο αυτό καλέ μου ;"
κι εσύ εκεί
δεμένος με χαρτοταινίες
ανύμπορος να σηκωθείς
καταδικασμένος να ακούς
εκείνο το νανούρισμα
" πότε θα τελειώσεις ... "
και θα τελειώσεις
έχοντας πιει μονάχα μια γουλιά
από το γλυκόπικρο καφέ σου
Αυτό είναι το δεύτερο ημίχρονο ,το τέλος εποχής
η βρώμα των άστεγων που σου κλείνει το στόμα
γρήγορα , αυθαίρετα
σα μια λάθος παρεξήγηση
να περιμένεις μέχρι να ξημερώσει
και να ξημερώσει
και να ξημερώσει
αλλά ο ήλιος να μην φαίνεται ποτέ
περίπατοι που ουρλιάζουν
παπούτσια μισοσκισμένα
κορδόνια λυμένα
" θα χορέψεις μέχρι να πέσεις να τσακιστείς "
κι εσύ εκεί
ξυπόλυτος πια
να ακούς
τα πεινάω και διψάω
λες κι ακούς παιδική χορωδία
Αυτό είναι το δεύτερο ημίχρονο , το τέλος εποχής
το ματς τελειώνει
με την ευγενική χορηγία της " Βαρέθηκα Α.Ε  "
και τα κονδύλλια της  Επιβίωσης.
Εδώ το ματς δεν τελειώνει
μέχρι να ξημερώσει
και να ξημερώσει
και να ξημερώσει
αθόρυβα.

μινόρε

Ποιός θα πει αντίο ;
Ποιός κοίμησε τον λύκο ;
Ποίος φίλησε τον Ιούδα ;
Ποιός έσβησε το φεγγάρι ;

Ποιός κράτησε τον ήλιο ;
Ποιός ψήφισε τον εχθρό ;
Ποιός γύρισε και ποιός έφυγε ;
Ποιός  δάκρυσε ;

Ποιός θα πει αντίο ;

Μα , ποιός θα μείνει να φυλάξει τα παιδιά ;

φτου και βγαίνω

Γίνε το τέλος μου
η αρχή των δακρύων
η ανάσα στο σκοτάδι
που ψάχνει το φως
τράβα μια γραμμή
και άσε με να πέσω
στο γκρεμό
να τσακίσω το πρόσωπο
να με γδάρω
να με λιώσω
γίνε το τέλος
κι η αρχή μου
να γεννηθώ από τις στάχτες μου
από δάκρυα
που δεν έριξα ποτέ
από ψιθύρους μες στο σκοτάδι
γίνε η καλημέρα μου
το χαμόγελο των πάντων
το πρωινό στο κρεβάτι μου
γίνε το μαξιλάρι
κι άσε με να κάνω όνειρα
να πνιγώ στον ύπνο μου
από κάποιον εφιάλτη
γίνε το κρυφτό μου
κι άσε με να φυλάω
έλα
θα μετρήσω μονάχα
μεχρι το δύο. 

Σημάδια στην άμμο

Περπατούσα σε
Απέναντι τοπία
Παρελθόν και παρόν
Βάζοντας σε τάξη
Ό,τι είχα αφήσει
Να πνιγεί
Καλά λένε
Για αυτά που ξεβράζει
Το κύμα
Πρόσωπα που καταπίνω
Όνειρα που κλέβω απο κει ψηλά
Φωνές και μικρές χειρονομίες
Έκρυψα το μυστικό στην άμμο
Και κάπου εκεί
Με πήρε το σκούρο μπλε
Με καλούσε ώρα
Τι ουρανός απόψε , είπα
Απόψε τα αστέρια πνίγηκαν
Έκλεισα τα μάτια
-Βούτηξα -
Κι αναρωτήθηκα
Σε ποια κοροϊδία
Περπατούσα πάλι
Σε ποια αγκαλιά
είχα πεθάνει

Για λίγο μόνο

Τώρα λίγο να σταθώ
ήσυχος κι αθόρυβος
βουβός από πόνο
βάλε μου λίγο νερό
να εδώ πέρα θα κάτσω
σε μια γωνιά
να κοιτώ απ'το παράθυρο τον κήπο μας
τα λουλούδια μας
τις έγνοιες μας
δες , δες  έξω
κοίτα πως χαμογελάνε
πόσο γλυκά
ανύποπτος σε ανύποπτο
χρόνο
να στέκεται εκεί
γλυκός ο πόνος
ανύποπτα να σε τσιμπάει
άσε με να σταθώ εδώ
λίγο ακόμα
άνοιξε μόνο
το παράθυρο
έτσι να μυρίσω λίγο
ήσυχα κι αθόρυβα
τα λουλούδια
που δεν άνθισαν ποτέ.

σημάδι ουρανού

φτάνω εδώ ,
στο αύριο μου ,
να μυρίζει
πεθαμένα όνειρα
και κάθε φορά
που κοιτώ τον ουρανό
να θυμάμαι
πως έχω και φτερά
να διορθώσω

έφτανα εδώ
στον παλιό καλό καιρό
από αγάπες πληγωμένες
να μυρίζει
προδοσία
να κοιτώ τον ουρανό
να θυμάμαι
πως έχω και φτερά
να πλύνω

έφτασα εδώ
στο χθες
να μυρίζει
νανούρισμα
και κάθε φορά
- ισως εκείνη -
που απλά κοίταξα τον ουρανό
θυμήθηκα
πως κάποτε
είχα φτερά

κι όμως πέταξα
μυρίζοντας
εφιάλτες

θα φτάσω εκεί ,
σε καιρό αυριανό
να μυρίζω
ελπίδα και στοργή
να κοιτώ τον ουρανό
και θα θυμάμαι
πως δεν
έφτασα ποτέ.

Στην Αθήνα

περπατάνε ανήσυχα
βαδίζουν προς όποια γελοία πορεία
θυμίζει καλοκαίρι μόνο απ'τη ζέστη ,
κανένα άρωμα
οφθαλμαπάτες παντού
οι δρόμοι μου ψιθυρίζουν για πόσο ακόμα
θα περιμένω
και γελάνε μαζί μου ,
ακόμα γελάνε
σαν να ακούω τούτα τα γέλια
να με ζαλίζουν ,να με χτυπάνε
κι ύστερα θυμάμαι
ότι έπεσα κάτω ,
και έκλαιγα πολύ ,
μα γελούσα ακόμα
έσταζε αίμα από τα μάτια
και γελούσαν μαζί μου
και με δείχναν όλοι
κάτι παιδάκια
ντυμένα κλόουν
με μισοβγαλμένες μπογιές
στα πρόσωπά τους
εκεί ,
να στέκονται από πάνω και να με ρωτάνε
γελώντας,
τώρα όμως ξέρω ,
τώρα , να , που ξύπνησα
ξέρω πως όλα ήταν όνειρο.
πως όλοι περπατούσαν ανήσυχα
ανήσυχοι σε μια ανήσυχη πόλη
να μην κοιμούνται
να νομίζουν ότι κοιμούνται
να γελάνε γελοία σε ένα γελοίο καλοκαίρι
να μυρίζει οφθαλμαπάτη
και εκει ,
στα σεντόνια μου να παρατηρώ
αίμα ,
χλωμός σηκώνομαι απ'το κρεβάτι
κι ένα μικρό παιδί απέναντι.
όνειρο σε όνειρο ; αναρωτήθηκα
μα εκείνο με ρώτησε
" γιατί είσαι ακόμα βαμμένος; το πάρτυ τελείωσε , κλόουν ".
κι ύστερα , θυμάμαι
σηκώθηκα
κι άρχισα πάλι να περπατώ,
στην Αθήνα.

πέσε , μου είπα

Κατέβηκα τις σκάλες
και σταμάτησα
άκουσα το τραίνο
να έρχεται
σταμάτησα λίγο
στα κλεφτά
και ήσουν απέναντι

μια γραμμή μας χωρίζει
ένα κενό

κι ήταν τόσο γλυκιά εκείνη η καλημέρα

που κατέβηκα στο κενό΄
λίγο πριν σταματήσει το τραίνο
κι άκουγα τον κόσμο
να έρχεται
να κατεβαίνει
τις δικές του σκάλες

άπνοια.
στα κλεφτά.

Μαρμάρινοι Επισκέπτες

Σχεδιάζαμε χαρές κάποτε
-εκείνα τα Χριστούγεννα-
μα δεν ήρθε κανείς σε εκείνο το τραπέζι
ας παίξουμε χαρτιά απόψε , είπαμε
μα ο άσσος παρέα με το βαλέ μου δεν κάνει

Πέρασε ο καιρός
ήρθε ο Ιούνης
κι ο επισκέπτης άφαντος
κι εμείς συνεχίσαμε
να παίζουμε χαρτιά

σε ένα λιβάδι ,
σε ένα κήπο ,
σε μια μαρμάρινη βεράντα ,

ώσπου χτύπησε το κουδούνι

" Περιμένετε πολύ ώρα έξω ; "
ρώτησα

Μα κανείς δεν απάντησε

"Και τώρα ; τί θα κάνουμε ; "

ή θα συνεχίσουμε να παίζουμε χαρτιά
ή θα ακούσουμε τους επισκέπτες
να τραγουδούν
τις μελωδίες
που δεν ήρθαν

σε ένα λιβάδι ,
σε ένα κήπο ,
σε μια μαρμάρινη βεράντα.

κι ο επισκέπτης άφαντος

Λα ματζόρε

ένα πιάνο ουρλιάζει
μόνο στο σαλόνι
κι ένα νεκρό παιδί κύτεται εκεί
το άφησα
να πνιγεί στη μαύρη μοίρα του
για λεπτά
να πνιγεί
να πνιγεί στο χάος
που άφησες

του έγδαρα το πρόσωπο
αφού πρώτα παρατήρησα
τα καστανόξανθα μαλλιά του,
για αρκετή ώρα
φυσούσε
κι ο αέρας τα έπαιρνε μαζί του
ύστερα έμεινα καραφλό
και το πιάνο ούρλιαζε
και πονούσε το παιδί
ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ
μόνο του
στο σκοτάδι
καθόταν κι έπαιζε
κι έπινε
κι ούρλιαζε

και το αφήσαμε όλοι
να φύγει
δίχως να γράψει ένα κύκνειο άσμα
μια τελευταία μελωδία
να κλαίει και να καίνε οι νότες
τα χέρια
παραδωμένα στα πλήκτρα ,
κομμένα

του έγδαρα το πρόσωπο
τα κόκκινα μάγουλα
το άσπρο του δέρμα
και πονούσε
το άκουσα

αλλά συνέχισε να παίζει το πιάνο
μια μελωδία που δεν θα ξανα έπαιζε
το άφησα

το άφησα να φύγει

το άφησα να φύγει

να πνιγεί

και
εκείνο
άφησε

άφησε το πιάνο να ουρλιάζει

στο σαλόνι

Παράπονο

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας ,
εσείς που βρήκατε την ευτυχία πίσω από τα μάτια
εσείς που βρήκατε πως τα λουλούδια σας ανθίζουν και το χειμώνα
εσείς που βρήκατε πως τα λουλούδια σας ανθίζουν και την άνοιξη
εσείς που βρήκατε πως το γέλιο είναι φάρμακο
εσείς που βρήκατε πως το κλάμα είναι φάρμακο
εσείς που βρήκατε τον έρωτα στο λεπτό μιας βραδιας
εσείς που βρήκατε τον έρωτα στο πέρασμα του χρόνου
εσείς που βρήκατε εσάς
εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας ,

εσείς που χάσατε τον άνθρωπο σας ,
εσείς που χάσατε την ευτυχία πίσω από τα μάτια
εσείς που χάσατε τα λουλούδια σας τα οποία δεν ανθίζουν ποτέ
εσείς που χάσατε το γέλιο , το κλάμα , τα λεπτά και το χρόνο
εσείς που χάσατε εσάς  , που
χάσατε τον άνθρωπο σας ,
χαθείτε

εσείς  που βρήκατε τον άνθρωπο σας ,
εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας ,
ε σ ε ί ς που βρή κα τε τον άν θρω πο σας
εσείς που βρή-κα-τ τον άνθρωπ-
εσείς π

για εσάς δεν ξέρω

δύο ψάθινα καπέλα

δυο ψάθινα καπέλα

ψιθυρίζουν μυστικά

κάπου κάηκε το ένα

και βγήκε ένας λύκος 

από μέσα

που κατασπάραξε τη γάτα

όπου γεμίσαμε 

έγχρωμες γρίπες 

λένε

και άντε να τους 

πείσεις 

για το

ζητω που καήκαμε

δύο ψάθινα καπέλα

ψιθυρίζουν μυστικά

κάπου κάηκε το ένα

και βγήκε μια γάτα 

από μέσα

που κατασπάραξε το λύκο

όπου γεμίσαμε 

έγχρωμες γρίπες

λένε

και άντε να τους 

πείσεις

ποιος έφαγε ποιόν.

Ληγμένο φάρμακο

Σάπιος ουρανός
πονεμένο φεγγάρι ,
αθόρυβος θόρυβος

αριθμός ένα
τρέχω
και τρέχω

σκύλος χορτάτος
γάτα νεκρή ,
νύχι φαγωμένο

τρέχω στο σκοτάδι
και τρέχω
τρέχω


δύο πλην ένα
άλυτα κορδόνια ,
μάτια δεμένα

- τσουπ , έπεσες.

Το τέλος του Απρίλη

Αγάπη μου , σε αγαπώ , 
μα το γιατί του χρόνου 
μου το κρύβει ο Θεός ,
στη θάλασσα του πόνου


Αγάπη μου σε αγαπώ,
το χώμα , μου πάει 
και κυττομαι εδώ 


Αγάπη μου σε αγαπώ 
μα το γιατί του χρόνου
με τρυπάει σα βελόνα
μέσα μου ολόκληρο
σ'ενα λεπτό.


Αγάπη μου σε αγαπώ ,
όταν μεγαλώσω θα σου δώσω ένα φιλί 
και θα σου πω 
το τέχνασμα του φόνου


Αγάπη μου , σε αγαπώ 
το ποιήμα άλλου παίρνω 
για να φανώ αντάξιος 
του λόγου 


Αγάπη μου , παρακαλώ
στο τίποτα του φόβου
να με αγκαλιάσεις 
πριν φανεί το δειλινό


Αγάπη μου , σε αγαπώ 
και να θυμάμαι
και να θυμάσαι
πως το αύριο του πόνου
θα φανεί 
στη θάλασσα του φόνου


Αγάπη μου , σε αγαπώ ,
γέρος θα μαι στο χώμα
να θυμάμαι το χρόνο
σ'ένα λεπτό


Αγάπη μου , σε αγαπώ ,
και ο ίλιγγος του λόγου
να θυμίζει
πως το τίποτα του φόβου 
με κρατάει στο χώμα κάπου 
εδώ.


Αγάπη μου , άνοιξη πια 
και συνεχίζω να σε ζητώ 
σε αγαπώ , ψέμα πια ,
μες την ηχώ του φόβου


Αγάπη μου , μια μέρα 
θα με βρεις 
και θα σε βρω 
στο πέρασμου του χρόνου 
να σου λέω 
γέρος-νέος πια
σ'αγαπώ 
μες τη θάλασσα 
του φόβου 

Σκηνή Πρώτη

" ... μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά , παντού να σκορπίζεις της νιότης το φως , και όλοι να λένε να μία- "

Κανείς δεν θυμάται τι έγινε μετά, η σφαίρα πέρασε στην καρδιά της και εκείνη αποχαιρέτησε τους φίλους της με τον πιο πρωτοποριακό τρόπο. Στα ίδια της τα γενέθλια. Κανείς δεν θυμάται για πότε έβγαλε το όπλο από την τσέπη της. Κανείς εκτός από την καλύτερη της φίλη.

ΕΚΕΙΝΗ

Θυμάμαι όταν ήμουν έξι χρονών , με πήγαινε η γιαγιά μου στις κούνιες

Η ΑΛΛΗ

Δεν έχω να θυμάμαι τίποτα από τα παιδικά μου χρόνια

ΕΚΕΙΝΗ

Άκουσα ότι θα γίνει μια διαμαρτυρία στο κέντρο της πόλης για να μην γιορτάζονται πια τα γενέθλια

Η ΑΛΛΗ

Το γαλάζιο φόρεμα σου πάει καλύτερα από το κόκκινο.

ΕΚΕΙΝΗ

Φαντάσου ανθρώπους να διαμαρτύρονται για τα γενέθλια τους - να μην θέλουν να γιορτάσουν την ίδια τους τη μέρα που γεννήθηκαν

Η ΑΛΛΗ

Κοίταξε τι γλύκα που είναι η μικρή ! κάθεται εκεί στην κούνια

ΕΚΕΙΝΗ

Προσπαθώ να καταλάβω , τι απέγινε το κόκκινο φόρεμα , τελευταία φορά που το φόρεσα ήταν στα γενέθλιά της.

Η ΑΛΛΗ

Τέλος καλό , όλα καλά , τραγουδήσαμε ; δεν τραγουδήσαμε !

πρωινό

Σώπασε καλέ μου

εισπνοή - εκπνοή

και πες

κάπα

αλφα

λάμβδα

ηττα

μι

έψιλον

ρο

αλφα

Άννα Καρίνα

Λίγα λεπτά κοινής σιωπής

κι εκπνέω τον καπνό

απ'το τσιγάρο

λίγα λεπτά βωβής σιωπής

και λέω να φύγω

για Παρίσι

Το Κάλεσμα

Στεκόμουν βλέπεις απέναντι από τούτους τους καθρέφτες

και αναρωτιέμαι γιατί δεν έρχεσαι ;

δεν μιλάω στον εαυτό μου ...

προσπάθησα να σε κοιτάξω και να σε κάνω να έρθεις προς το μέρος μου.

Μάταια.

Έλα , πιάσε με από το χέρι και πάμε να ενώσουμε τις ανάσες μας ,

να γίνουμε ένα , να μπεις μέσα μου και κάθε κραυγή μου να κυλάει στο σώμα σου ,

να σου γδάρει η ηδονή μου το τριχωτό σου δέρμα ,και οι ψίθυροι να υγραίνουν τα αυτιά μας.

Στέκομαι βλέπεις... απέναντι... σε τούτους τους σπασμένους πια καθρέφτες ,

Δεν μιλάω στον εαυτό μου ,

προσπαθώ...

Προσπαθώ να ακούσω τα βλέμματα και να χορέψω στον ήχο των φιλιών σου.

ζω απάτες τελευταία ,

φαντασιώνομαι αλληλοσπαραγμούς.

ηχώ σε σκοτάδια με φιλιά και παιχνίδια σάρκας.

Κανείς πλέον δεν σε κοιτάζει στα μάτια , κανείς εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό ,

μπροστά από έναν καθρέφτη.

Τι έχεις πάθει τελευταία ; μονολογώ

Κι εσύ πού είσαι ; πού ήσουν ;τόσα χρόνια κρύβονται όλοι πίσω από το εγώ τους ,

πίσω από τις σταγόνες βροχής.

Διαφωνείς λοιπόν ;

Λέω κάτι παράλογο ;

Προσπαθώ να ζω ... προσπα...θώ να ζω εμένα , εσένα , τα πρόσωπα των γύρω ,

κι αυτά μεταμορφώνονται σε πρόσωπα οίκτου , ζήλιας ,βλακείας , σήψης.

Στεκόμουν βλέπεις , σε εκείνο το όνειρο και έσταζε το αίμα απ'τα μάτια

" Μην κλαιας " , μου έλεγα ,

ύστερα ήρθαν εκείνα τα παιδιά

και έπαιξαν κρυφτό.

Κανένα δεν βρήκε κανένα.

πνίγηκαν όλα τους , στο ίδιο ποτάμι ,

αίμα έσταζε σου λέω ,

κι εσύ καθόσουν εκεί

απέναντι και έβλεπες ,

και σε κοίταξα που άναψες τσιγάρο ,

το σβησες κι έφυγες.

και χάθηκες στις φωτιές και στα αίματα.

Προσπαθώ... να έχω αναμνήσεις

από την ίδια μου τη σάρκα ,

την ίδια μου τη φαντασία και φαντασίωση

μα μονάχα βλέπω

εφιάλτες ,

στεκόμουν βλέπεις απλά ,

απλά στεκόμουν

και στέκομαι

εδώ.

απέναντι σου ,

δίπλα σου ,

έξω σου ,

μέσα σου ,

μέσα μας ,

στο κενό

και σε φωνάζω.

Έλα , πιάσε με από το χέρι.

Μείνε μαζί μου

Γιατί μας σκότωσες έτσι ;

έβαλες τρίτους να αποφασίσουν για μας

γιατί ;

ένα απλό ταπεινό" γιατί ;"

φωνάζει μέσα στον εφιάλτη μου

δεν κοιμάμαι πια , το ξέρεις ότι σκέφτομαι συνέχεια αυτό το γιατί ;

Μείνε μαζί μου σε παρακαλώ

μείνε μαζί μου τα βράδια και μοιράσου το χαμόγελο μας

τόσο καιρό μεγάλωνε και τώρα σβήνει

μην σβήσει σε παρακαλώ , μην το αφήσουμε να σβήσει

είσαι μακριά ... κι αυτά ακούγονται τόσο μελλοδραματικά ,

αλλά αλήθεια ,

γιατί ;

Μείνε μαζί μου και σου υπόσχομαι θα τα καταφέρουμε ,

η φιλία ζωντανεύει λένε με την απόσταση ,

αλλά αλήθεια ,

πόσο το πιστεύεις αυτό ;

κρυώνω σιγά-σιγά ,

κι οι αγγελίες λιγοστεύουν ,

μείνε μαζί μου ,

κι έλα να σκεπαστούμε με την

καινούργια κουβέρτα ,

που με τόσο κόπο

θα είχαμε καταφέρει να

πάρουμε.

γιατί όλα

τελειώνουν σε κάθε απόψε

κι εσύ είσαι μακριά.

Μην κλειδώσεις απόψε

Μια ζωή θα γελάμε

θα βλέπουμε όνειρα

θα σχεδιάζουμε το μέλλον

θα πίνουμε στην υγειά μας

θα πέφτουμε τα βράδια για ύπνο με θολές τύψεις

θα λέμε σ'αγαπώ δίχως να το εννοούμε

Μια ζωή θα ψάχνουμε έναν τέλειο άνθρωπο να μοιραστούμε τη ζωή μας

θα κάνουμε έρωτα πίσω από τα κρυμμένα απωθημένα

θα ζούμε σε πολυκατοίκιες του πρώτου ορόφου

θα κοιτάμε στον καθρέφτη ψάχνοντας ατέλειες

θα ξέρουμε το δρόμο για ένα σπίτι

θα τρομάζουμε στην ιδέα του θανάτου

θα φοβόμαστε το γελαστό πρόσωπο της νύχτας

Μια ζωή θα θυμόμαστε ένα κάποιο δικαίωμα

θα σωπαίνουμε

θα είμαστε πλήρης σε ένα άδειο σαλόνι

θα νιώθουμε μοναξιά σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο

θα κλαίμε στα δύσκολο αλλά δεν θα το βάζουμε κάτω

θα κοιτάμε τον ήλιο , όταν θα παίζει κρυφτό

θα ακούμε τις μελωδίες άλλης δεκαετίας

θα είμαστε άλλοι σε άλλους

θα ανήκουμε σε άλλους

θα κυνηγάμε το ουράνιο τόξο

θα παίζουμε με τα χρώματα

θα νοσταλγούμε το μαύρο πριν γίνει λευκό

Μια ζωή θα περιπένουμε το επόμενο λεπτό

θα κλείνουμε ραντεβού με το πεπρωμένο

θα κλείνουμε τις πόρτες

θα κλείνουμε τις ζωές μας

θα κλείνουμε τη ζώη , κι ύστερα θα την κλειδώνουμε

μονάχη σε ένα άδειο σαλόνι

Μια ζωή ...

Δημήτρης

Κι ήρθε ο χρόνος ,

θυμήσου λίγο ένα χρόνο πριν

κάτι καλοκαίρια και κάτι ,

ένα καλοκαίρι πριν

και η ζωή διαφορετική , ξένη

ίσως λίγο απρόσιτη ,

σα τις βιτρίνες -

την κοιτάς σε κοιτά

αλλά δεν είσαι εσύ .

Εδώ που φτάσαμε , γίναμε κούκλες

που περιμένουν να τις θαυμάσουν ,

να δαμάσουν τον απέναντι άνθρωπο

και να δοθούν .

Λέμε να νοικιάσουμε τη ζωή μας

σε εμάς

να την χαρούμε όσο πάει

και να την μοιραστούμε ,

να περάσουμε τους χειμώνες

πίνοντας τσάι , ζεστό ,

όχι ξένο από περασμένους χειμώνας ,

σα μια νέα αρχή ,

ένα νέο καθεστώς

έχοντας φτερά όχι σπασμένα ,

αλλά δοσμένα από Θεούς

ισχυρά.

Και τότε τα φτερά θα ανοίγουν

κι όταν πληγωθούν

- αίμα θα στάζει - θυμήσου

τότε θα κλείσουν,

μα θα έχουμε μια φωλιά

μια αγκαλιά

όχι πια ξένη ,

ζεστή

Πότε ... μου έλεγες ;

κι έλεγα κι εγώ ,

πότε ;

κι απαντούσαμε

με ένα χαμόγελο

ένα γέλιο διάρκειας μεγάλης ,

σχηματισμένο από τα πρόσωπα των γύρω ,

και νύχτωσε.

Φύγαν όλοι πια ,

σπίτια τους , κλεισμένοι στα δικά τους μυστικά

να τους καταπιεί το σκοτάδι

ίσα μόνο να φωτίζονται από το φως μιας οθόνης

μιας ψεύτικης ζωής ,

όχι δεν είμαστε εμείς αυτό.

Το τσάι μου κρυώνει κι έχω κάτι να θυμηθώ :

ίσως κανείς δεν μου τσίμπισε το μάγουλο

δεν μου χαμογέλασε έτσι ,

κανείς δεν με αγκάλιασε έτσι

- άλλος για άλλον -

Έλα , πάμε μια βόλτα με το αερόστατο !

πάμε να φύγουμε από εδώ !

είναι ξένοι λένε εδώ , ξένοι από τις ξένες τους ζωές ,

φυλάνε και φιλάνε .

Σου αφιέρωσα χθες τη νύχτα μου στο πιάνο ,

κάθε νότα χτυπούσε για σένα ,

από την καρδιά στα χέρια κι έπειτα σε σένα ,

γύρνα πίσω να κάνουμε μια αγκαλιά -

μπορείς ;

κι ύστερα έλα να πετάξουμε ψηλά ,

μα να πατάμε γερά , ούτε μπαλόνια ούτε τίποτα.

Θυμάσαι τους χορούς ;

μούσκεμα , κι εμείς να γελάμε.

Κι ύστερα ξημέρωνε , και κλείναμε τα μάτια

έλα να φτιάξουμε ένα καταφύγιο , γεμάτο λουλούδια και μελωδίες -

Το τσάι μου κρυώνει ,

μην περάσει ο χειμώνας έτσι ,

ας έλθει αυτό που ποθούμε ,

το τσαί μου στο τραπέζι , στη ρουτίνα του , εκεί ήσυχο

μέσα σε μια ξένη κούπα

σε μια ξένη βιτρίνα.