Στην Αθήνα

περπατάνε ανήσυχα
βαδίζουν προς όποια γελοία πορεία
θυμίζει καλοκαίρι μόνο απ'τη ζέστη ,
κανένα άρωμα
οφθαλμαπάτες παντού
οι δρόμοι μου ψιθυρίζουν για πόσο ακόμα
θα περιμένω
και γελάνε μαζί μου ,
ακόμα γελάνε
σαν να ακούω τούτα τα γέλια
να με ζαλίζουν ,να με χτυπάνε
κι ύστερα θυμάμαι
ότι έπεσα κάτω ,
και έκλαιγα πολύ ,
μα γελούσα ακόμα
έσταζε αίμα από τα μάτια
και γελούσαν μαζί μου
και με δείχναν όλοι
κάτι παιδάκια
ντυμένα κλόουν
με μισοβγαλμένες μπογιές
στα πρόσωπά τους
εκεί ,
να στέκονται από πάνω και να με ρωτάνε
γελώντας,
τώρα όμως ξέρω ,
τώρα , να , που ξύπνησα
ξέρω πως όλα ήταν όνειρο.
πως όλοι περπατούσαν ανήσυχα
ανήσυχοι σε μια ανήσυχη πόλη
να μην κοιμούνται
να νομίζουν ότι κοιμούνται
να γελάνε γελοία σε ένα γελοίο καλοκαίρι
να μυρίζει οφθαλμαπάτη
και εκει ,
στα σεντόνια μου να παρατηρώ
αίμα ,
χλωμός σηκώνομαι απ'το κρεβάτι
κι ένα μικρό παιδί απέναντι.
όνειρο σε όνειρο ; αναρωτήθηκα
μα εκείνο με ρώτησε
" γιατί είσαι ακόμα βαμμένος; το πάρτυ τελείωσε , κλόουν ".
κι ύστερα , θυμάμαι
σηκώθηκα
κι άρχισα πάλι να περπατώ,
στην Αθήνα.