Το Κάλεσμα

Στεκόμουν βλέπεις απέναντι από τούτους τους καθρέφτες

και αναρωτιέμαι γιατί δεν έρχεσαι ;

δεν μιλάω στον εαυτό μου ...

προσπάθησα να σε κοιτάξω και να σε κάνω να έρθεις προς το μέρος μου.

Μάταια.

Έλα , πιάσε με από το χέρι και πάμε να ενώσουμε τις ανάσες μας ,

να γίνουμε ένα , να μπεις μέσα μου και κάθε κραυγή μου να κυλάει στο σώμα σου ,

να σου γδάρει η ηδονή μου το τριχωτό σου δέρμα ,και οι ψίθυροι να υγραίνουν τα αυτιά μας.

Στέκομαι βλέπεις... απέναντι... σε τούτους τους σπασμένους πια καθρέφτες ,

Δεν μιλάω στον εαυτό μου ,

προσπαθώ...

Προσπαθώ να ακούσω τα βλέμματα και να χορέψω στον ήχο των φιλιών σου.

ζω απάτες τελευταία ,

φαντασιώνομαι αλληλοσπαραγμούς.

ηχώ σε σκοτάδια με φιλιά και παιχνίδια σάρκας.

Κανείς πλέον δεν σε κοιτάζει στα μάτια , κανείς εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό ,

μπροστά από έναν καθρέφτη.

Τι έχεις πάθει τελευταία ; μονολογώ

Κι εσύ πού είσαι ; πού ήσουν ;τόσα χρόνια κρύβονται όλοι πίσω από το εγώ τους ,

πίσω από τις σταγόνες βροχής.

Διαφωνείς λοιπόν ;

Λέω κάτι παράλογο ;

Προσπαθώ να ζω ... προσπα...θώ να ζω εμένα , εσένα , τα πρόσωπα των γύρω ,

κι αυτά μεταμορφώνονται σε πρόσωπα οίκτου , ζήλιας ,βλακείας , σήψης.

Στεκόμουν βλέπεις , σε εκείνο το όνειρο και έσταζε το αίμα απ'τα μάτια

" Μην κλαιας " , μου έλεγα ,

ύστερα ήρθαν εκείνα τα παιδιά

και έπαιξαν κρυφτό.

Κανένα δεν βρήκε κανένα.

πνίγηκαν όλα τους , στο ίδιο ποτάμι ,

αίμα έσταζε σου λέω ,

κι εσύ καθόσουν εκεί

απέναντι και έβλεπες ,

και σε κοίταξα που άναψες τσιγάρο ,

το σβησες κι έφυγες.

και χάθηκες στις φωτιές και στα αίματα.

Προσπαθώ... να έχω αναμνήσεις

από την ίδια μου τη σάρκα ,

την ίδια μου τη φαντασία και φαντασίωση

μα μονάχα βλέπω

εφιάλτες ,

στεκόμουν βλέπεις απλά ,

απλά στεκόμουν

και στέκομαι

εδώ.

απέναντι σου ,

δίπλα σου ,

έξω σου ,

μέσα σου ,

μέσα μας ,

στο κενό

και σε φωνάζω.

Έλα , πιάσε με από το χέρι.