Milk

Αυτή τη φορά δεν ξέχασα τίποτα ,έτσι πιστεύω δηλαδή. Το τραγούδι μου σταμάτησε για άλλη μια φορά στην βουβή εκείνη ώρα που πλησίαζε και ερχόταν όλο και πιο κοντά.
Αντίο μικρή οθόνη. Καθόλου δεν θα μου λείψεις.Πάει και ο εικονικός κόσμος .Τελικά μόνο η σωματική επαφή δεν χάνεται. Μάλλον όχι , χάνεται κι εμείς την επαναλαμβάνουμε για να την θυμόμαστε. Μάλλον ξανά όχι. Δεν ξέρω. Χάνεται ;

Είμαι σα το γάλα πια. Χύνεται και βράζει... βράζει και γίνεται πιχτό - και μετά καπνός. Γάλα που καίγεται στο κόκκινο μάτι ...Χύμα.Είναι λίγο νωρίς ή λίγο αργά για να τα πω αυτά. Αργά γιατί ο καιρός είναι λίγος , νωρίς γιατί το συναίσθημα είναι βαθύ- Να αγγίζει την καρδιά μου, την ξεριζωμένη από άλλες φορές- πονεμένη και κλειδωμένη στο " εκεί "...

Καμία ως τώρα προσπάθεια μου δεν ήταν τόσο έντονη. Και τούτο το ταξίδι θα προσθέσει άλλο ένα "δεκάλεπτο " διάλειμμα πριν την Δεύτερη πράξη. Ύστερα από αυτό θα μάθω , θα μαθαίνω , θα νομίζω πως έμαθα. το τι έμαθα , εικόνες κι αυτές με την σειρά τους να κάνουν παρέλαση στον κόσμο της φαντασίας. Και η φαντασία να εκφράζεται με πράξεις. Να δοκιμάσω και να πάρω για άλλη μια φορά το ρίσκο του δικού μου "γυάλινου κόσμου" - όχι κυρίες και κύριοι - είναι η μόνη φορά που δεν εννοώ το θεατρικό έργο που λατρεύω.

Να γευτώ και να κυλιστώ κάπου εκεί , να συρθώ , να κοιμηθώ στην αγκαλιά ,λίγο πριν χαράξει ...Λίγο πριν το γάλα βράσει στο αναμμένο κόκκινο μάτι ενός φούρνου - παγίδας-

Again and ...

Είσαι έτοιμος ; Ναι , απαντησα στην διπλανή μου και αρχίζω να καταλαβαίνω - όχι όχι -να καταλαβαίνουμε μάλλον ,πως η καθημερινότητα είναι πια η ίδια και η ίδια. Αυτή η ρουτίνα με το πολυαναμενόμενο πέπλο της έτοιμη να μας καταφάει σα το λύκο που παραβιάζει την πόρτα του σπιτιού.Πάει καιρός από τότε που έχω να αισθανθώ εντελώς καλά κι ίσως δεν ξέρω αν όντως υπάρχει κάτι τέτοιο.Η ευτυχία είναι μικρές στιγμές, καθημερινές αλλά ξεχωριστές. Απέχω πάλι από το μπορώ και το θέλω που ξέρει η διπλανή μου τόσο καιρό και φαίνεται να με συμπονεί για ότι περνάω. " Πολύ κακό για το τίποτα " είναι η ατάκα της ημέρας και προφανώς η σωστή !
Πότε ; πού και γιατί ; υπάρχουν βαθιά κρυμμένα στο δάσος. Εκεί που ο ήλιος με κουράζει και η βροχή είναι φανταστικά κουραστική επίσης. Με λίγα λόγια , επιθυμώ το "welcoming" , μια καινούργια αρχή , μια ιστορία - εκτός ρουτίνας- , ένα μικρό ευχάριστο ταξίδι , και το ρολόι να πάψει να παγώνει στης "21". Γιατί πάντα πέφτω εκεί. 2-1? στο πόσο καίγομαι είπαμε ;



----------------------------------------------------------------------------------------------

...και σταματω για να βρω μια τοση δα τρυπουλα ελευθεριας . . . αναβω ενα τσιγαρο νιωθω ευχαριστα μεσα στις ομορφες σκεψεις μου ταξιδευω οσο πιο μακρια μπορω . . .χαμογελω και συνεχιζω το ταξιδι. . . σταματω και παλι αρχιζω να νομιζω πως ζω . . . μηπως εχω μαθει να ζω ετσι? μπορω να ξεφυγω η μαλλον θελω ? θελω να σταματησω να γυρναω μεσα σε ενα αφορητα κουραστικο και εκνευριστικα μικρο κυκλο ? θελω να ειμαι εκει εξω ? μου ακουγεται λιγο τρομακτικο. . .μπα μαλλον δεν το εχω συνηθισει. . . μου φαινονται ολα ιδια η μηπως ειναι και αν ειναι γιατι να φυγω απο εδω. . .ειναι ησυχα,ειναι ασφαλης η αραγε ειναι μια συνηθεια που μαλλον δεν θελω να την αποφυγω . . .το τσιγαρο τελειωσε και παντα τελειωνει ενα ερωτηματικο. . .και αρχιζω ξανα απο την αρχη την διαδρομη. . . again and again and again and. . .

Όνειρα κι εφιάλτες (μέρος 1ο)

Το πρωί έχει φτάσει κι εγώ είμαι ακόμα εδώ , μισο-ξυπνημένος από ένα όχι και τόσο ευχάριστο όνειρο.Ούτε εφιάλτη θα μπορούσα να το πω. Ο πρώτος καφές και το πρώτο τσιγάρο έγιναν η μοναδική συντροφιά μου για σήμερα. Σε ένα "βουβό" τόπο και χρόνο. Κι ενώ ο χρόνος κυλάει ,τούτο το όνειρο- ή και εφιάλτης- είναι παγωμένο(ς) μέσα μου, σταματημένος στο χρόνο αντίθετα με την σκέψη και την νοσταλγία που για άλλη μια φορά χτυπάνε την πόρτα μου κι αυτή την εδώ την φορά πολύ πιο δυνατά.
Κάπου εκεί μέσα , σε εκείνο το κουτάκι με το υποσυνείδητο είσαι χαμένος κι εσύ , ψάχνοντας να βγεις , να κάνεις ,να πάρεις θέση.Με λίγα λόγια εμφανίζεσαι όπου και να είμαι. Είτε εσύ είσαι εδώ ή όχι , εγώ κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω. Φαντάσου πόσο παγιδευμένα είναι όλα όσα θέλω να κάνω και να εκφράσω για σένα , δεν μπορώ και αντίθετα με την πραγματικότητα , τα όνειρα μου παίζουν παιχνίδι για να θυμώνω ακόμα πιο πολύ , να μου υπενθυμίζουν ορισμένα πράγματα και να με βυθίζουν στο χρωματιστό αυτό κτίριο με τις σκέψεις - όπου οι ορόφοι δεν τελιώνουν ποτέ. Και είναι μόνο η αρχή ...
Πιστεύω σε όνειρα και ονειροκρίτες , είμαι ονειροπόλος αρκετά - καλό-κακό- δεν το ξέρω.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο , έτσι δεν λένε ; Ε λοιπόν ναι , κι όμως όλα γίνονται για κάτι.Φαντάσου να μην βλέπαμε όνειρα ή εφιάλτες. Κάτι βαθιά μεσα μας , μιλάει. Μας μιλάει για λίγα δευτερόλεπτα ,κι εμείς ; πιστεύομε σε αυτό ή το αφήνουμε να ξεχαστεί ;θέλει κάπου να μας οδηγήσει.
Γιατί ωραία τα όνειρα- κι ακόμη πιο ωραία όταν γίνονται πραγματικότητα - για σκέψου όμως - το όνειρο αν γίνει εφιάλτης ;Γιατί όλα αυτά κρέμονται από μια λεπτή κλωστή... Φτάνεια για τώρα, καλη μας μέρα...

Σάπια φωνή

Λόγια που σπάνε γίνοντας θρύψαλα σε μια ένταση στο εδώ. Λόγια που είναι φτιαγμένα από γυαλί και δεν τα εννοεί κανένας. Λόγια ,λόγια ,λόγια. Μια ένταση του τώρα που σα να με προσκαλεί να γίνουμε φίλοι. Έχω χάσει το χαμόγελο μου , την αισιοδοξία που είχα και είμαι περικυκλωμένος από τις καταστάσεις μιας εύθραστης έντασης.
Παγιδευμένοι στη φυγή. Τι ειρωνεία !

Σπασμένοι καθρέφτες και καπνοί γύρω από την μορφή μου. Η Οργή και η έν-ταση να γίνονται ένα με την επιθυμία. Τα λόγια να μην φτάνουν όσα θέλω να πω , να μένουν παγερά σε μια εικόνα ,η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί.Δίχως λόγια , μόνο εικόνα. τοπία σε σκοτεινά δωμάτια και στόματα κλειστά , ραμμένα με χρωματιστές κλωστές , να θέλουν να πουν όσα νιώθουν και να μην μπορούν, να θέλουν να δείξουν όσα νιώθεις και να μην τα αφήνεις -γιατί λείπεις - ή μάλλον "απέχεις" !

Και η σάπια αυτή , γέρικη φωνή του καπνού να μου σιγοψυθιρίζει το κλασσικό hunky-tonk " περνάν οι μέρες ".

Ο σόουμαν δεν θα έρθει ούτε απόψε ή κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση

" Είχα πει πως θα αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω"

Ναί , κάτι τέτοιο ας πούμε. Αγαπητοί καλεσμένοι των 16:46 ο σόουμαν δεν θα έρθει σήμερα ,ούτε απόψε.Για αύριο ; θα σας γελάσω !Του έτυχε μια δουλειά.Καταλαβένετε πως είναι αυτά ! βέβαια είναι και λίγο αλλού ... φυσικά και καταλαβαίνω πως αισθάνεστε για όλον αυτόν τον άδικο κόπο , αλλά κάτι του έγινε όπως είπα , λυπούμαστε πολύ , δεν ξεχωρίζει ακόμα τις προτεραιότητες του και ξέχασε να ενημερώσει έγκαιρα !!!


Και εκείνο το στερητικό -α- της γραμματικής με απειλεί: α-δικία , α-συναρτησίες ,α-νόητο,α-πέχεις , ά-θικτο ,α-μελής , α-χόρταγο, α-βέβαιο , ανα-κρίβεια ,α-συγχρόνητα , α-χρωμο,α-ντώνυμος, α-ντίθετος.
Α-θώο ...


Λίγο μετά του τώρα , μακριά απο το "παλιά" , κοντά στο " άυριο ", ένα με το "σήμερα".

Συγκεριμένα , άλλη μια χαρούμενη Δευτέρα-που λέει ο λόγος- να με περικυκλώνει με τα πράσινα και κίτρινα δεσμά της τα οποία με την σειρά τους σκουραίνουν και πλησιάζουν το μαύρο φόντο. Εκκρεμότητα. φοβάμαι πως έγινα η " εκκρεμότητα". Σόουμαν ; λίγη βοήθεια ;

Η Μέδουσα στον καθρέφτη σου ...

Απροσεξία ,θυμός ,απογοήτευση , "πίσω στην Αθήνα" ,χαρούμενες Δευτέρες , μετά τι ;

Επιβιβάσου στον επόμενο σταθμό για άλλο ταξίδι.Κάτσε αναπαυτικά και μπες στον άλλο κόσμο που πάντα ήξερες και ήσουν καλεσμένος. Ένας ρόλος , ένα ταξίδι ,είσοδος δωρεάν.

Φοβάμαι πως... δεν είμαι μόνος ξέρεις. Είναι γύρω μου.Περικυκλωμένος και ανύμπορος να ξεφύγω τον τυφώνα- αυτήν την "μικρή" καταιγίδα στην κούπα μου - που έτσι κι αλλιώς θα έρθω αντιμέτωπος.

Είναι γύρω μου για καλό ή κακό ; τι θέλουν από εμένα ; τι σκοπεύω να κάνω ; πού πηγαίνω; διαβάζω τα λόγια ; βγαίνω στη σκηνή ; είναι κοινό ; παίζουν κι αυτοί ; πρόκειται για το " καθορισμένο" ή για το σενάριο του ... "απόψε αυτοσχεδιάζουμε " ; άλλη μια εκδίκηση του λύκου ; αισθήματα μοναξιάς ; αισθήματα μοναξιάς μέσα στο δωμάτιο των "24 hours party people " ; λύπη ; χαρά ;

Επόμενο ταξίδι το πάθος ; τι τι τι ; το ποιό ; τι ασυναρτησίες λέω πάλι ;

Άστοχα ερωτήματα που μοιάζουν με το κεφάλι της μέδουσας. Και κοιτάω τον καθρέφτη σα να μου εξηγεί τί εστί ψέμα και τι αλήθεια- αν υπάρχει-. Και ξανά κοιτάς τον καθρέφτη και δεν βλέπεις τίποτα. Και κοιτάς , κοιτάς , κοιτάς ... αντικρίζεις έναν άλλον αυτή τη φορά.

" Πώς άλλαξες έτσι μικρέ ; και πόσο θα αλλάξεις ακόμα... "

Εδώ και κάτι μέρες ο φίλος μου ο " blanky " δεν λέει να φύγει. Όχι , γράψτε λάθος ! φεύγει όποτε του ... είναι αναποφάστισος βρε αδερφέ.

Ο Σόουμαν με παρηγορεί λέγοντας μου πώς οι άλλοι τον διώχνουν τον κύριο - blanky-Αληθεύει ; Μπορεί να καθόμαστε σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους και να νιώθουμε το - τίποτα-. Κι έχω ξανα πει πως τίποτα δεν είναι τίποτα και ότι το " τίποτα" γεννάει άλλα συναισθήματα.

Ναι ναι ναι , αυτό είναι κύριε σόουμαν ... οι άλλοι ... οι εκείνοι , οι τυχαίοι αλλά και οι πιο ...προσωπικοί.

Πίσω στο δωμάτιο με τα χρώματα και τον καθρέφτη. "mirror mirror on the wall ..."

" Φοβάμαι μικρέ πως δεν είμαστε όσοι θες σε τούτο το δωμάτιο..."

Παγωμένος- αφού πρώτη φορά είναι τόσο φιλική - ρωτάω τι εννοεί.

" Ήρθαν οι τρίτοι χρυσό μου ... και να ξέρεις πως το τρία περιπλέκει τα πράγματα ... "

Η εκδίκηση της Virginia Wolf

Αυτή η μυρουδιά που τόσο καιρό είχα να αισθανθώ επιτέλους έκανε την "εμφάνιση της". Μιλάω για αυτό το φύλλο, το χαρτί του χοντρού αυτού βιβλίου που έχω μπροστά μου.Πάει τόσος καιρός που αποφάσισα να πιάσω βιβλίο στα χέρια μου και να το τελιώσω μέσα σε μία μέρα.

Ο Τίτλος του με μεγάλα γράμματα μου χαμογελάει και μου φωνάζει " εγώ θα είμαι ο τυχερός". <Η εκδίκηση της Σιλάνας> , Γιάννης Ξανθούλης. Αρέσει. Έτσι , στην πορτοκαλί μου σακούλα μέσα στην τσάντα μου κρύβεται μια ιστορία ολόκληρη που σιγά-σιγά ξετυλίγει το κουβάρι της και μπαίνω στο παρελθόν της Αθήνας.

Εκείνο το εξώφυλλο μου κλίνει το μάτι.Η φωτογραφία μιας γυναίκας - γύρω στα 60's - είναι τραβηγμένη σε επεξεργασία pop art- τέχνη κι αυτή !

Κι εμένα στο νου -μου έρχεται ακόμα αυτή η γυναίκα. Γνώριμη.Αλλά σίγουρα δεν είναι αυτή στο εξώφυλλο. Ποτέ μου -μέχρι τώρα- δεν είδα φωτογραφία της Virginia Wolf. Η τρομερή συγγραφέας που έβαλε μόνη της τέλος στην ζωή. " Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ ;" μέχρι και θεατρικό έγραψαν με τίτλο την ίδια.

Κι εκείνη ; πουθενά. κρύβεται και μας ξεγελά πίσω από τις χαραμάδες - εκεί - στα πατζούρια. Γελάει σατανικά.

Ακόμα αναρωτιόμαστε με την φίλη μου όπου είδαμε και την παράσταση " ποιός την φοβάται;"

Θα μπορούσα να γράψω κι εγώ το ίδιο βιβλίο- αυτοβιογραφία με στοιχεία μυθιστορήματος και μια Βιρτζίνια Γουλφ να παραμονεύει στην επόμενη γωνία να μας κατασπαράξει. Όλους μας. Όλους σας...

Και τότε η Σιλάνα,- η κάθε Σιλάνα- η γυναίκα στην φωτογραφία αλλά και η Βιρτζίνια Γουλφ γίνομαι εγώ.

Πόσο θα ήθελα να σε κατασπαράξω μέχρι να δακρύσεις ; να εύχεσαι να πεθάνεις για να γλιτώσεις. Να μπίξω τα νύχια μου όσο πιο βαθιά γίνεται στην σάρκα σου. Και να κυλάει αίμα.Πολύ αίμα , μέχρι να στο δώσω να το πιεις. Ότι σαβούρα έφτυσε το στόμα να γυρίσει πίσω. Να σου βγάλω τα μάτια και να τα κομματιάσω σαν εύθραστο γυαλί. Να κόψω την μαύρη γλώσσα σου και να μην ξανα μιλήσεις ποτέ.Ούτε μια λέξη από το ταπεινό αυτό στόμα.Ραμένο στα μέτρα σου. Ραμένο από σκουριασμένες παραμάνες. Ραμένο από μένα. Πρόσεχε την επόμενη γωνία που σε περιμένει. Ίσως θα δεις κι εμένα κάπου εκεί να χαμογελάω ακόμα σα μικρό παιδί κάνοντας κούνια... Πατώντας κάθε φορά στο χώμα το "σχεδόν" νεκρό σώμα σου.

Σάπιο μήλο

Μία μέρα

Μία νύχτα

Ο κόσμος

Καταστρέφεται

Εσύ ;

Φθινόπωρο

Χειμώνας

Άνοιξη

Καλοκαίρι

Αλλάζουν

Εσύ ;

Πεινώ

Δειψώ

Ζεσταίνομαι

Κρυώνω

Κοιμάμαι

Ζω

Εσύ ;

Γεννιέμαι

Κάνω

Γίνομαι

Πέφτω

Σηκώνομαι

Εσύ ;

Βλέπω

Ακούω

Μυρίζω

δι-

αισθάνομαι

εσύ ;

Αλήθεια

Ψέμα

Μοναξιά

Παρέα

Φως

Σκοτάδι

Ένα

Δύο

Πολλοί

Άνθρωποι

Ζώα

Φύση

Ένα

Εσύ ;

Μην φας το μήλο σου Εύα

Δεύτερη φορά

Σάπιο

Φρέσκο

Σωστό

Λάθος

Ζωντανοί

Νεκροί

Ύβρις

Τήσις

Νέμεσις

Κάθαρσις

Κι εσύ ;

Απόψε 12:00 μμ

Είχαν πληρώσει όλοι τους από ένα εισητήριο. Κάθισαν στα άβολα καθίσματα .Κτίριο χαμένο στο χάος , σκοτεινό - όπως κάθε μυαλό- , γεμάτο στεναχωρημένα πρόσωπα. Θλιβερές προσωπίδες ,παγωμένες στο χρόνο.

Η παράσταση δεν είχε αρχή. Οι ηθοποιοί πάνε κι έρχονται μέρα-νύχτα.Ακούραστοι σκλάβοι ενός ύπουλου σεναρίου που ο συγγραφέας για εμάς είναι προς το παρόν άγνωστος.

"Νεκρανάσταση" , ο τίτλος του έργου.Ήταν ένα από αυτά τα σόου με τους χαμογελαστούς- θλιμμένους κλόουν.

Το κοινό χειροκρότησε το κλόουν κι αυτός με τη σειρά τους άρχισε το μονόλογο. Ανέκδοτα που δεν γελούσε κανείς.

Ο Κλόουν για κάποια στιγμή δάκρυσε και άρχισε να ψάχνει την τσέπη του.Συνέχισε να μονολογεί και να κάνει τα κόλπα του.Τότε κάπως τράβηξε το ενδιαφέρον του προς το κοινό.

"Ε ! Κλόουν κάνε το πάλι !"

"Κάνε αυτό που μπουγελώνεσαι !"

"Όχι , όχι ! βάλε τη σκατόφατσα σου στο χώμα "

Δεν ήξερε τι να πρωτοακούσει. Τα είχε χάσει. Το νεκρό κοινό ξαφνικά απέκτησε ζωντάνια και αν δεν έβλεπαν τον ίδιο να κάνει τα χατήρια τους θα νευρίαζαν.Ξανα-έψαξε την τσέπη του και άρχισε να λέει το αστείο.Ανέβηκε μια σκάλα.Τους κοιτούσε δακρυσμένος. " μπορείς να το κάνεις " είπε μόνος του. Τους ξανά κοίταξε - κι εκείνοι γελούσαν, συνέχιζαν και γελούσαν.Τα ιδρωμένα χέρια του άγγιζαν νευρικά το πρόσωπο του.Προσπαθούσε ο καημένος να βγάλει όλη αυτή την ψευτιά από το πρόσωπο του. Μάταια.Έβγαλε το όπλο από την τσέπη του.

" ! "

Όταν ο κλόουν αυτοκτόνησε πάνω στη σκηνή , όλοι το νόμισαν μέρος του αστείου και γέλασαν ακόμη πιο πολύ.

Τραπουλόχαρτα

Το παιχνίδι της σκιάς με έκανε να σκεφτώ πολλά.Έμαθα αρκετά το τελευταίο διάστημα.Κι άλλα τόσα θα μάθω.

Μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα ,αναμνήσεις και στιγμές.Στιγμές.Απλές , καθημερινές σκηνές που σε γεμίζουν.Άλλωστε αυτό δεν είναι η ευτυχία ; - Γέλιο ,δάκρυ , απουσία ,κενό, φιλιά , αγκαλιές , μοναξιά...

Ποιός μοιράστηκε την μοναξιά ; κράτησες τα τραπουλόχαρτα στο χέρι και δεν άνοιξες ούτε ένα φύλλο.

Παρατηρούσα κάποιες παλιότερες φωτογραφίες σου και για μια στιγμή σα να βούρκωσα.Μελαγχολία για κάτι που δεν έχω ζήσει , αλλά θα ήθελα να ζήσω.Με γεμίζεις και ίσως το έχεις καταλάβει πώς θέλω να σε βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται.

Το επόμενο χαρτί είναι το δέκα το καλό.Το μοιράζομαι και περιμένω το σύνθημα σου για μια καλή παρτίδα.Παίξε όσο πιο καλά μπορείς.Να ένα από τα πράγματα που έμαθα.

Θέλω να μου μάθεις. Είμαι μικρός ακόμα , κι έχω να μάθω πολλά.Θέλω να μάθω πολλά.Εκεί, δίπλα σου.ή μάλλον στην αγκαλιά σου...

Χαμογελάς και ταυτόχρονα κάνω κάτι που είχα να κάνω κι εγώ για καιρό. Να γελάσω κι εγώ- μέσα μου.Να το νιώσω. Να περάσω πραγματικά καλά.

Προηγούμενοι γύροι υπήρξαν πολλοί , βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο έχει κλίσει το καρέ και η παρτίδα.Αυτό που εγώ ζητάω είναι ν μοιραστείς αυτήν εδώ την παρτίδα μαζί μου.

Μην με υποτιμήσεις.Κρατάω το δέκα το καλό. Εκείνο το χαρτί που με βοηθάει να γελάω.

Αφήνω κάτω τα χαρτιά : τον άσσο , το δυο , εκείνο τον κούπα με το αδιάφορο βλέμμα , την ύπουλη ντάμα και αυτόν τον κωμικοτραγικό βαλέ. Να και ο τζόκερ του παιχνιδιού - τι παγίδα μας έχεις αυτήν την φορά μικρέ μου ζογκλέρ ; ...

Πλησιάζω και κοιτάω.Το ήξερα πώς θα αναπολούσες." Έλα Χρήστο , κι αύριο μέρα είναι για να παίξεις."Και τότε εγώ είμαι αυτός που κοιτάω τα πεταμένα τραπουλόχαρτα και σε ρωτάω. " Παίζουμε ; " ...