γεμίζει τη μνήμη και το όνειρο.
Η μία , αφήνει τα βήματα να την προδώσουν
η άλλη , αφήνει τα μάτια να μιλήσουν
-καμία λέξη δεν έχει νόημα -
η μία χρειάζεται ασφάλεια
καβούκι στο καβούκι
η άλλη φοβάται , ερωτεύεται...
και η νύχτα να περνά.
Η μέρα -κόρη του χρόνου κι αυτή -
γιατρεύει το πρόσωπο ,
ψάχνει τη ζεστασιά
πλαγιάζει στη μνήμη του χθες.
Η μία περιμένει, στέκεται στην γωνία ,
η άλλη στη διασταύρωση.
Φτάνει το δειλινό ,
ουδέτερη συνύπαρξη.
Εκείνη φοβόταν το χρόνο ,
η άλλη φοβόταν τα χρόνια.
Αφιερωμένο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου