Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ ...

Υπήρξαν στιγμές που νόμισα ότι κρατάνε αιώνες κι όμως κράτησαν λεπτά.Δευτερόλεπτα που γέμιζαν τους ορίζοντες μου.

Είναι από αυτές τις στιγμές που χαμογελάς νοσταλγικά και σκέφτεσαι ... "Πώς άλλαξες έτσι ; πώς πέρασε έτσι ο καιρός ; τι εγινε τότε και τι σου συμβαίνει τώρα ; γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα ; " πώς θα συνεχισουμε να ζούμε κρυμμένοι στο δάσος ; ελευθερία αρκετή, επιβίωση σχεδόν μηδαμινή. Μέρα με τη μέρα όλα άλλαζαν... πορεία...

Κι εκεί στο βάθος να παρατηρείς το λευκό να χάνεται σιγά-σιγά.Αργά και χωρίς ντροπή να το αποχαιρετάς.
Σε εκείνο το δάσος , το κυνηγητό , δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα είναι χειρότερα και από την ζούγκλα. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα χειρότερα ζώα τελικά. Σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, αλλά κανείς δεν πεθαίνει.

Χλωμές προσωπίδες έτοιμες να βγουν και να κατασπαράξουν ότι βρουν μπροστά τους !

Κρυμμενοι λοιπόν , με ένα κενό να μας περιβάλλει σα καπνός , τα μάτια μας καλωσόρισαν τους πρώτους για αυτή τη νύχτα επισκέπτες-καυτές σταγόνες να κυλάνε...
Κι εκει στο βάθος πάλι , όταν οι λύκοι θα κρυφτούν, αφού βαρεθούν, εμείς με άδεια χέρια , μόνοι αλλά και μαζί , τρέχουμε ψάχνοντας τη δική μας κρυψώνα. Μια κρυψώνα που θα χάριζε χαμόγελα κι όχι απελπισίες που ... τρέξε !



Το σκοτάδι έπεσε.



Σε αυτό το δάσος όλοι αλλάζουν πρόσωπα τη νύχτα... να και κάπου εκεί , είμαστε εμείς.
Κυνηγοί αλλά και κυνηγημένοι κρατώντας σπασμένες ,πορσελάνινες ,αθώες κούκλες.
Γιατί κάποτε κι εμείς έτσι ήμασταν...

Το βάρος

Τελικά, είναι όλα θέμα επιλογών ; η τύχη υπάρχει ; κι αν υπάρχει βοηθά τις επιλογές μας ; αυτή η ζυγαριά δεν θα ισοσταθμίσει ποτέ αν είναι όλα πονταρισμένς στο κόκκινο " επιλογές" !

Μπορεί και να είναι ο χρόνος που χρειάζεται. Περικυκλώνομαι από καπνό για άλλη μια φορά κι ο προβολέας χτυπά πάνω μου.Δυστυχώς , σενάριο σε τούτη τη παράσταση δεν υπάρχει. Άλλο ένα ίσως και γιατί μου χτυπά την πόρτα.Κι αυτή είναι η γοητεία της τύχης. Μπορεί και χτυπά οποιαδήποτε πόρτα.

Το πάνω χέρι είναι τελικά το μπαλάκι που πάει κι έρχεται. Πόνος κρυμμένος σε γλυκά χαμόγελα. Κι όταν η πόρτα κλείσει, τότε τα αληθινά προβλήματα αρχίζουν...

Πρωινά και μελαγχολία πάνε βόλτες , τρέχουν κι σέρνουν εσένα πίσω τους.Αχ αυτή η ζυγαριά δεν θα ισοσταθμίσει ποτέ... τα κριτήρια περιορίζονται ; τα όρια στενεύουν και οι κρυμμένες Τιτάνιες παραμένουν κρυφές για όσο ψάχνεις. Μέχρι να σου χτυπήσουν κι αυτές... το κεφάλι...

Γιατί αυτό το πράγμα δεν θα σταματήσει να υπάρχει πάνω στα σκέλη του δικαίου. Κι ύστερα οι λέξεις: αποφασιστικότητα , επιλογές , σημειώνω ,ο,τιδήποτε είναι άγνωστες σε μας...
Πολλαπλές επιλογές και ξεκαθαρίσματα !δύσκολοι καιροί για τα ... "όρια".

Ίσως πάλι και όχι... Αχ ! "Τιτάνια "...

Σημείωση:

Αφιερωμένο σε αυτούς που το βάρος στη δική τους ζυγαριά δεν ισοσταθμεί ποτέ και ξέρουν , ότι το "ο,τιδήποτε" είναι άλλο από αυτό που ουσιαστικά επιλέγουν και θέλουν.Για όσους ξέρουν την Τιτάνια του ...Σαίξπηρ { όνειρο καλοκαιρινής νυχτός} αλλά κι αυτή που τους χαμογελά όταν βέβαια μάθουν πως πέρασε ο καιρός για χαμένες επιλογές. Πάμε μπροστά σου λέει ...

Recovery level 0-1-0

Ο χρόνος είναι ένας αρκετά ύπουλος σύμμαχος.Από την μία σε γιατρεύει απίστευτα αργά ,απ'την άλλη όμως θα είναι για πάντα στο πλάι σου. Θα σου διδάξει. Στο σήμερα ,στο αύριο , στο πάντα. Και κάπως έτσι ,με καθημερινές δόσεις πλάκας και αστείων καταλαβαίνεις πόσο απέχει το χθες. Το χαμόγελο ξαφνικά σβήνει. Τα λογιά σιωπούν.Ησυχία...
Αναμνήσεις από τον κόσμο των ιδεών που ήρθαν για να μας μάθουν.Τι έμαθε εκείνο το μικρό παιδί από τότε ; έμαθε να χαμογελάει ; έμαθε να λέει την αλήθεια ; έμαθε να πιστεύει στον εαυτό του ; τι έμαθε ;
Ένα είναι σίγουρο. Έμαθε να παλεύει για όσα πιστεύει. Και να παλεύει χαμογελώντας ρίχνοντας κλεφτιές ματιές στο χρόνο. Όταν τα όρια στενεύουν , η φυγή δενθα είναι ποτέ λύση. Όταν η στιγμη τελειώνει στο τότε , η μελαγχολια δεν θα είναι λύση. Αναμένες μορφές να σβήνουν μία-μία στο μαύρο τασάκι μετά από κάθε πριν και μετά.

"Αγαπητό μου παιδί , μην κλαις. Κάνε ότι έκανες πάντα. Φάνηκες δυνατός αυτή τη φορά ,ομολογώ να πω. Δεν το περιμενα να χάσω και αυτή τη μάχη. Γιατί πάει καιρός από τότε που με είδες και περίμενα να σε χτυπήσω εκεί που πονάς αλλά εσύ - !
Θα ξανάρθω να 'σαι σίγουρος. Με μικρές δόσεις πίκρας να σε χτυπάνε και να σου γδέρνουν το νου. Να σε πνίγω σιγά -σιγά... να το φχαριστιέμαι. Βέβαια , αν και ανοργάνωτος τα κατάφερες.Φαντάσου να το χες οργανώσει!Θα τα πούμε.Μέχρι τότε ..."

Για άλλη μια φορά η περίεργη μέδουσα ξαναχτυπά. Νίκησα.Έχασα. ξεκούραση ; παράταση ; κατάσταση ξεκούρασης 0-1-0. Γιατί πάνε 7 μήνες...

γυάλινο "θηριοτροφείο"

Έχουμε την τάση να μπερδεύουμε τα πράγματα. Να τα κάνουε όλα ένα μπέρδεμα που δεν υπάρχει λύση ή ότι ο χρόνος θα μας δώσει απαντήσεις.Γενικά υπάρχει μια αυτοκαστροφική τάση στο ανθρώπινο αίμα. Βέβαια , αν όλα δεν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε η κίνηση. Φτιάχνουμε ένα τεστ πολλαπλών επιλογών που ούτε οι ίδιοι δεν έχουμε επιλέξει την απάντηση μας. Είτε σωστή είτε λάθος. Βήχας. όχι -όχι. Είτε αληθής είτε ψευδής.

Κοιτάς προσεχτικά τον κύκλο που σχημάτισες μεταξύ a,b,c και d. Αν ξανά-κοιτάξεις την ερώτηση θα διαπιστώσεις πως κάτι δεν σου πάει καλά. Είναι όλα επιλογές ;

Το γυαλί έχει ραγίσει και δεν είμαι σίγουρος αν κολλάει.Λίγη βοήθεια και δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλήθεια ,πόσες φορές έχει κολλήσει τα σπασμένα γυαλιά του δικού σου γυάλινου κόσμου ; Επιλέγεις να σπάει και να ξανα-κολλάει. επιλογές , επιλογές , επιλογές.
Όμως δεν συμβιβάζεσαι με τον άλλον.Και το ξέρεις πολύ καλά αυτό . Δεν σου φταίνε οι άλλοι αν περπατάνε ξυπόλιτοι. Εσύ , αυτό που κάνεις είναι να γράψεις... καταλαβαίνεις το που και το τι.
Το δικό μας το γυαλί έχει σπάσει. Αλλά... εσύ περπατάς μια χαρά.Σταθερά με εκείνες τις αρβύλες που κομματιάζουν -ενώ εγώ ξυπόλιτος. Πατάς τα θρύψαλα και δεν νιώθεις. Εγώ όμως ; γιατί να πατάω τα δικά σου θρύψαλα ; Γιατί πονάνε!όμως ,δεν ξέρω αν εσύ μπορείς να τα μαζέψεις. Είσαι κι εσύ φαίνεται από γυαλί. Εύθραστο ,ευαίσθητο αλλά γυαλί. που λάμπει στο φως αλλά στο σκοτάδι κρύβεται. Μέχρι να πατήσεις κι εσύ. Τα δικά μου θρύψαλα - πεταμένα κάτω. θρύψαλα που έχουν χάσει τη λάμψη τους αλλά παραμένουν στο πάτωμα.Ένας ακόμη γυάλινος κόσμος που χάνεται στο σκοτάδι...

Πεταμένη ζωγραφιά

Ο δρόμος του γυρισμού μου φάνηκε πιο σύντομος. Μάλλον ο πόνος είχε περάσει. Έριξε καλά-καλά το δηλητηριο του και εξαφανίστηκε. Σαν αυτά τα φύλλα που παίρνει ο άνεμος καμιά φορά. Τόσο γρήγορα. Και η διαδρομή να γίνεται όλο και πιο γρήγορη με τις σκέψεις να εξαπλώνονται από δω κι από κει και να τις παίρνει ο αέρας, να τις σκορπάει , να δημιουργεί ένα κάποιο χάος μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορούσε να επικρατήσει.


Τώρα όμως , έχω συνεπιβάτες. Τώρα όμως, ξέρω πως δεν μπορώ χωρίς αυτούς. Τώρα πια μπορώ και χωρίς αυτούς.Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Η ζυγαριά μου έχει σιχαθεί να ζυγίζει τα πράγματα με δόσεις σουρεάλ.Ύστερα ,όλες αυτές οι φωνές σε ένα δρόμο να μιλάνε και να μιλάνε. Πεταμένες επιλογές και σίγουρα οι μισές είναι επιθυμίες. Μου φαίνεται λίγο δύσκολο να επιλέξω. Λαβύρινθος για ακόμη μια φορά. Ακόμα να με μάθω ;

Ξέρεις πόσο χρήσιμο ήταν ; να δεις - και να απολαύσεις την απλή αίσθηση του γκρι. Οι βουβές κινήσεις μου παραμένουν βουβές. Τα βουβά λόγια είναι ακόμα πιο βουβά μπροστά στην σχέση που έχουμε πλέον αποκτήσει.Γιατί έτσι βουβά ; δεν μπορώ να σε ζυγίσω έτσι...
Υπόκλιση ,παράκλιση και επίκληση στον άγνωστο χ,ψ,ω. Χαζομάρα που άφησες να φύγει η ζωγραφιά σου. Θα παρακαλέσω να μην ξαναγίνει. Ξέρεις ...γιατί την επόμενη φορά που θα την δω στο δρόμο μου να περιπλανιέται ,θα την αποπλανήσω και τότε ούτε τα δικά μου αλλά ούτε και τα δικά σου "βουβά χρώματα" θα ζυγίζονται. Απογοήτευση Τσοκόντας και εκνευρισμός Virginia : 1-1 !

Ο εφιάλτης της Κασσάνδρας

Ίσως να ήταν ένα από αυτά τα λεπτά , τα δευτερόλεπτα που σε γυρνάνε πίσω στο χρόνο. Εκείνα τα δάκρυα της μικρής κοπέλας που δεν είχε παρηγοριά- Και ποιοί έχουν ;
Το κλάμα αυτό λοιπόν αγαπητέ μου "ακροατή " και όχι αναγνώστη ήταν κάτι που με προβλημάτισε. Αυτά τα αθώα χρόνια χωρίς ορμές και εκδίκηση. Χωρίς όμως και ...
Αυτά τα πατζούρια που κλείνουν σιγά-σιγά και δεν σε αφήνουν να δεις το έξω - το ...
Προλαβαίνεις ; είσαι σίγουρος ; αλήθεια η ψέμα ; θάρρος; ειλικρίνεια ; εμπιστοσύνη ;
ύστερα - μετά - αμέσως τώρα - ώρα αργότερα :

μέσα σε δύο λεπτά και έτρεξες για να μιλήσεις , να πεις ότι σου ερχόταν , αυτό το αύριο που έχουμε όλη για σιγουριά.Αλήθεια ; αξίζουμε την κάθε μέρα ; να ξημερώνει κι εμεις με ένα πλατύ , ειρωνικό χαμόγελο να είμαστε σίγουροι ότι θα ζήσουμε... μου γελάς και αυτό που θέλα να σου κάνω τώρα είναι να σου κάψω το χέρι. Ναι το χέρι και να ράψω το στόμα...

Καημένη Κασσάνδρα , ξύπνα από τον εφιάλτη σου , τα μάτια σου λάμπουν κι ας είσαι δεμένη και καρφωμένη σε κείνο το σκουριασμένο ,βρώμικο κρεβάτι. Διότι το σήμερα τελειώνει σε λίγο , βάλε την κασέτα να γράφει και που ξέρεις ... γύρω-γύρω , κάπου δεν θα καταλήξεις κι εσύ ;