Απέναντι

Έπεσε πάνω του.

Εκείνος , τον κοίταξε για ώρα.

Δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο-

και είπε

"σε ξερω..."

η απάντηση απο την άλλη πλευρά

ήταν η ίδια.

Εκείνος τότε άκουσε τα λόγια:

" μόλις φύγω θα δεις απέναντι σου

έναν άνθρωπο να σε κοιτάει έντονα.

δεν θέλω να τρομάξεις- "

Απόρησε και κοίταξε απέναντι του.

" Ποιός είναι ;"

Γέλασε.

" Εσύ είσαι , ξύπνησες στο αύριο

μα ξέχασες να κοιμήσεις το χθες "

Σερβίρεται στο πιάτο

Μία διασταύρωση τύψης και ειρωνείας ,

είναι η αλήθεια.

Βέβαια , εσείς κι εμείς

το ξέρουμε καλύτερα -

σε μάθαν έτσι

γιατί τους υπηρετείς με αυτόν τον τρόπο -

βγαίνεις ο ψεύτης μα συνάμα ο ρεαλιστής.

Πατάς στα πόδια σου ,

μα πετάς στους ουρανούς.

Πήλινα αγγεία που άφησες πίσω σου ,

φίλοι πρώην , ή οι υπόλοιποι.

Μία διασταύρωση τύψης και ειρωνείας ,

είναι και το ψέμα ,

με τη διαφορά ότι

σπάνια θα βγεις ο ρεαλιστής.

Εκ φύσεως και περί γενέσεως

Και έγινε φως

και βγήκε η αλήθεια

πλησίασε η λύτρωση

στις σταγόνες των ματιών

Είχε αγάπη μέσα ,

πάντα είχε αγάπη

και έβγαινε

και θα βγαίνει

Μα να αγαπάς

και να αγκαλιάζεις

Και έγινε φως

και άνοιξαν οι αγκαλιές

αλλά

άδεια

τα

χέρια,

μισά ,

από

τις

ξένες ζωές που περπατήσαν

πάνω σου

και έσβησε το φως

μες την ατελειωτη αγκαλιά

άφησε τα πάντα μόνα.

και πλησίασε η λύτρωση

στις σταγόνες των ματιών

Αυταπάτες

Δεν ήθελα να βρεθώ εδώ ,

με φέραν άλλοι -

ίσως και να ήθελα

σα καημός φεύγει η νύχτα

θα ξημερώσει που θα πάει

Στους καθρέφτες απέναντι μου ,

δεν βλέπω κανέναν

ούτε μορφή ,ούτε τίποτα.

χρόνος δωματίου

άγνωστος.

Δεν ήθελα να βρεθώ εδώ,

με φέραν άλλοι-

σα καημός φεύγει η νύχτα

που δεν ξημέρωσε μαζί σου

Οι ποδηλάτες

Αργά το βράδυ ,

πέρασαν από μπροστά μου ,

αμέτρητοι ποδηλάτες.

Ένας από αυτούς

σταμάτησε

στα μισά του δρόμου ,

με κοίταξε και μου έκλεισε

το μάτι.

Αργά ένα βράδυ ,

πέρασε από μπροστά μου

ο ίδιος σε κάποιο όνειρο.

σταμάτησε

στα μισά του δρόμου

με κοίταξε και μου έκλεισε

το μάτι.

Όπου και να γυρνάει αυτός

-σε κάποιο από τα βράδια -

δεν το γλιτώνει

του θανάτου το αναπόφευκτο.

Ακόμα και τυφλός ,

ο θάνατος

θα σε δει

να σε καλύψει -

να σου κλείσει εκείνος

το δικό του μάτι,

αργά το βράδυ.

Λες να 'ρθουν οι λύκοι ;

Απόψε σώσε το πρόσωπο ,

περπάτα γρήγορα

θα είσαι εδώ γύρω,

το ξέρω.

Απόψε σώσε τα μάτια ,

μην τα προδώσεις πάλι -

συνήθισες ξέρεις.

τα άλλα για τους άλλους.

τα παίζεις όλα για όλα ,

μέχρι και τον άσσο.

κακόμοιρε -

ξέρεις τί φύλλο είναι αυτό ;

χρυσάφι.

παίζεις όλα για όλα

θυμάσαι ;

(Εδώ που κατοικούμε οι λύκοι θα μας φάνε )

Απόψε σώσε τα χέρια ,

και αύριο τα υπόλοιπα -

γιατί ξέρεις πως

στην επόμενη καίγεσαι ,

έστω και με φουλ του άσσου.

Η επιστροφή

(Αφού άφησε το σακίδιο κάτω , κοίταξε το χώρο. Ύστερα πρόσεξε απέναντι )

-Τί κουβαλάς εκεί ;

-Δεν είναι τίποτα

-Πώς δεν είναι τίποτα ; αφού κάτι έχει μέσα.

-Κάτι πολύ δικό μου, για σένα ίσως και άχρηστο.

- Θέλεις να μου πείς ;

- Δεν είναι ώρα ,αλλά και να σου πω , τί σημασία έχει ;

( Πήρε το σακίδιο στην αγκαλιά. Το έσφιξε- .Τώρα δεν πρόσεχε τίποτα )

- Πού θα πας ;

- Θα συνεχίσω αυτό το μονοπάτι , λίγο πιο κάτω.

- Και πού βγάζει ;

- Κάπου που μόνο εγώ μπορώ να πάω. Ίσως κι άλλοι. Στο τέλος όμως μόνο εγώ θα φτάσω.

- Και πού το ξέρεις ;

- Το ξέρω.

- Πώς ;

- Το νιώθω.

- Αν έρθω μαζί σου ; πάρε με μαζί σου , γιατί δεν με παίρνεις ; θα σου κάνω παρέα.

- Μέχρι τα μισά μπορείς. Μετά θα φύγεις.

- Πώς το ξέρεις αυτό ;

( Δεν απάντησε. Φόρεσε στην πλάτη το σακίδιο και προχώρησε)

- Τελικά θα μου πείς τι έχει μέσα ;

( Απάντησε. Λίγο σιγανά .Ίσα να ακούει τη χροιά. )

- Αναμνήσεις

πονταρεις στο ένα.

Κάπου

στα μισά

υπάρχει

και το χαμόγελο

Κάπου

να πας

εσύ,

οδηγός

του

ταξιδιού

χωρίς φτερά

πλέον

αλλά να μην

ποντάρεις στο μηδέν.

κοίτα γύρω

( και τα δάκρυα στεγνά )

θα

ποντάρεις

στο ένα -

είσαι

στα μισά ;

3 και κάτι καλοκαίρια

Η ΑΡΧΗ

[κάπου στο κέντρο , το παρακάτω γράμμα διαβάζεται - ίσως σε ένα παγκάκι]

" Αγαπημένε ,

Ελπίζω να είσαι καλά ! Έχω καιρό να ακούσω νέα από σένα. Εύχομαι να είναι όλα καλά. ξέρεις... μου λείπεις... μου λείπεις πολύ. Φτιάχνω κάτι μαριονέτες αυτόν τον καιρό στο εργαστήρι. Ναι , είναι πρώτη φορά που θα τις κρατάς στο χέρι. Θυμάσαι ; εσύ μου είχες πει να τις φτιάξω. Σε λίγο καιρό έρχεται το καλοκαίρι. Θα σου φέρω να κρατήσεις για να με θυμάσαι. Σκέφτομαι να τους δώσω ονόματα απ'τους πλανήτες.

Εδω πέρα ο καιρός έχει τρελαθεί ! μία κρύο , μία ζέστη. Ξέρεις όμως τι μου έλειψε πολύ ; αυτές οι βόλτες με τις ομπρέλες... τώρα με το καλοκαίρι όμως τι θα κάνουμε ;

Η ΜΕΣΗ

[ κάπου εκεί στη βροχή το γράμμα διαβάζεται από κάποιον - ίσως σε ένα παγκάκι]

" Δεν το αντέχω όλο αυτό. Πονάω ... είναι καλύτερα να μην δούμε ο ένας τον άλλο για

κάποιο καιρό."

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

[ κάπου , διαβάζεται ]

" ΦΤΑΝΕΙ. "

Κάθισαν στο ίδιο παγκάκι.

Ανέβηκαν τα ίδια σκαλιά.

Πήραν διαφορετικούς δρόμους.

Κι όμως συναντήθηκαν.

Λίγο πριν το καλοκαίρι , το δικό τους γράμμα τους περίμενε στο χαλάκι , στο δικό τους κουτί.

Λίγο πριν το καλοκαίρι , η δική τους ζωή ,τους περίμενε έξω απ'την πόρτα.

Λίγο πριν το καλοκαίρι , και οι τρεις εξαφανίστηκαν.

Για πάντα.

Περί ελάσσονος ή μείζονος

Ίσα-ίσα που ακούμπησε τα πλήκτρα.

Λάτρευε να πατάει τα πετάλια.

ο ήχος ακουγόταν διαφορετικός.

ίσως πιο δυνατός , σα να κάνει ηχώ.

τότε τα πλήκτρα έγιναν ένα με το σώμα.

Ήξερε κάθε νότα που χτυπούσε

τι ήχο έκανε.

πώς αντιχούσε.

απαλά ... ίσως και λίγο δυνατά.

Για μια στιγμή σταμάτησε και έβαλε την παλάμη στην καρδιά.

Λάτρευε να πατάει τα πετάλια.

Ακούμπησε τα πλήκτρα.

Ήξερε κάθε νότα πού χτυπούσε , και αυτή χτυπούσε στην καρδιά.

Χαμένες ηλικίες

Σε αυτούς που όταν άνοιξαν τα μάτια ,

γίναν παιδιά.

Σε αυτούς που όταν έκλεισαν τα μάτια ,

μεγάλωσαν απότομα.

Γίναν γίγαντες σοφοί ,

ταξιδέψαν σε όλο το παραμύθι

και ξαφνικά άνοιξαν οι κόρες των ματιών.

Σε αυτούς που μείναν παιδιά ,

και συνέχισαν να είναι παιδιά κάτω από το χώμα.

Το χώμα , το οποίο σκεπάζει κάθε ίχνος ιστού - που εξαφάνισε

και το παραμικρό αγνό βλέμμα.

Σε αυτούς που βρήκαν τα χαμόγελα πίσω από τη μάσκα του παιδιού.

Μεγάλωσαν οι μέρες -

Ο χρόνος έθαψε τα παιδιά του.

Στο χρόνο λοιπόν ,

που μας κανει γίγαντες , κάτω από το χώμα.

στο χαμένο δρόμο που πήρες , όταν έκλεισες τα μάτια.

Διπλή όψη στην πισίνα

Άκουγε τον ήχο που έκανε το νερό στην πισίνα.

Βούταγε το κεφάλι μέσα και μετά έβγαινε με ένταση έξω.

Σκούπισε το σώμα και φόρεσε πρόχειρα την πετσέτα.

Είχε φτάσει πια το δειλινό -

δεν άκουγε γύρω τίποτα.

Κάθισε κάτω και έβαλε τα πόδια

μέσα στο νερό.

Πλατσούρισε κι ύστερα σταμάτησε.

Τώρα έβλεπε δύο όψεις στο νερό.

Εκείνο το πρόσωπο που κάθε μέρα έβλεπε το άλλο.

Ίσιωσε την πλάτη και τραγούδησε

" Εγώ μωρό μου εδώ περνώ καλά , θα τα καταφέρω "

Φώναξε το προσωπικό -

Λίγη ώρα αργότερα ήρθε με ένα κρασί στο δίσκο.

Άνοιξε το κρασί και έπινε σιγά -σιγά.

Ξεδίπλωσε την βρεγμένη εφημερίδα και κοίταξε τα νέα.

" ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΦΤΑΣΑΝ ΤΑ ... "

" ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ "

" ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΩΡΑ "

" ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ "

- Τί να πρωτοδιαβάσει ;

στο τέλος άφησε την εφημερίδα , έβγαλε την πετσέτα , και κοίταξε με το γυμνό σώμα την όψη.

" εσύ σήμερα τι έκανες ; " συλλογιστηκε.

Βούτηξε πρώτα το κεφάλι στο νερό. Ύστερα το σώμα.

Την επόμενη μέρα , η στεγνή εφημερίδα έγραψε :

" ΣΤΑ ΔΕΙΛΙΝΑ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ "

Υπέροχοι άνθρωποι

Κόβουν βόλτες τα βράδια.

Ακούνε την ησυχία και τον θόρυβο.

Φωνάζουν μέσα στο λευκό.

Χορεύουν γύρω από τον κύκλο-

Παρτιτούρες μισές

ταγμένοι στα κλειδιά του σολ και του φα.

Παλέυουν τη νύχτα να επιβιώσουν.

Το πρωί , είναι εκείνοι- είναι οι ίδιοι.

μισός εαυτός , σχεδόν ψέυτικος.

είδωλο μες το σκοτάδι , μάτια κλειστά.

άνθρωποι υπέροχοι που σέρνεστε εδώ και κει ,

πού κρύβεστε τα βράδια ;

ίσως μες στη σιωπή.

Αντίστροφη μέτρηση ( Μέρος 1ο )

Αρχίσαμε όλοι μαζί ,

ένα ταξίδι

που ο καθένας έχει στόχους.

Μερικά βέλη

πέφτουν κάτω.

Μερικά λόγια δεν έχουν ουσία.

άλλα έχουν απλή σημασία,

κρυμμένα στου χρόνου το πρόσωπο.

Τελείωνουμε όλοι μαζί ,

αυτό το ταξίδι ,

που μια μέρα

θα φαντάζει ένα απλό όνειρο.

Περπατάμε πάνω του ,

έτοιμο να σπάσει.

εκκρομότητα καμία ,

ή τουλάχιστον μία :

να γελάσουμε τελευταίοι.