Πριν κλείσει η αυλαία

Το αποψινό , ας πούμε ήταν απρόβλεπτο. Ας πούμε , ότι δεν το έχουμε ξανα ζήσει,ας πούμε ... ψέματα.

( μου λείπεις , θελω να σε ξαναδώ , μην φύγεις , άλλη τάξη πραγμάτων)

Σ'αυτήν λοιπόν την σκηνή , φέτος , άρχισαν όλα. Σε αυτή τη σκηνή δεν διαβάζαμε όλοι το ίδιο σενάριο. Σε αυτή τη σκηνή είχαμε όλοι τον ίδιο ρόλο. Σε αυτή τη σκηνή όλοι λέγαμε ψέματα. Με μερικές εξαιρέσεις. Ξέρετε... εκείνα τα απρόβλεπτα που ήρθαν κι αρχίσαμε όλοι να αυτοσχεδιάζουμε.

Κυρίες και Κύριοι , αγαπητά παιδιά ,λίγο πριν το τέλος της ημέρες αυτής θέλω μαζί μας να θυμηθείτε... Το υπέρτατο αύριο φτάνει. Το αύριο... εκείνα τα ψεύτικα και ατελειώτα σκηνικά που άλλαζαν. Κλείνουμε με ... με συγχωρείτε , αλλά δεν μπορώ να σας πω.
Η Υπόκλιση. Οι θαυμαστοί ηθοποιοί που περάσανε... Η μέδουσα που κάθε τόσο ερχόταν. Ο δράκος που μας πήρε τα κεφάλια. Η Virginia wolf , που ερχόταν καθε τόσο να φοβίσει τα μικρά παιδάκια. Ο Θαυμαστός γυάλινος κόσμος κι όσοι ήταν μέσα. Η αξέχαστη Όλια που άφησε εκείνα τα κειμήλια. Η πασίγνωση Νεφέλη που καθόταν στον τάφο μα κανείς δεν την είδε. Ο περιβόητος και αβοήθητος-μαλλον-νυχτοφύλακας. Ένας και ίδιος με σένα. Η παρέα των άλφα, βήτα ,γάμα και δέλτα που δειπνήσαμε μαζί της. Η ανόητη τσοκόντα με το χαμόγελο που ποτέ δεν θα ξέρουμε αν εννοεί όσα δείχνει...ο Αδάμ και η Εύα που πάντα θα ξέρει τα λάθη σου,η Τιτάνια που μία έμοιαζε με κείνη του θεατρικου και μία με την άλλη. Η Κασσάνδρα. Αυτή που ποτέ δεν μάθαμε ποια ήταν. Επίσης , τον αγαπητό λύκο. που σου χτυπούσε την πόρτα για να δεις τι απέγινες... αλλά και τον χορό των Ευμενίδων. Θυμωμένες όπως πάντα.Κανείς βέβαια- τρόπος του λέγειν- δεν θα ξεχάσει τον κλόουν και τον άλλον , που πάντα μπερδεύατε. Τέλος, ας μην ξεχνάμε την χλωμή προσωπίδα. Πότε εμφανιζόταν στα παρασκήνια και πότε στην σκηνή.

( να ξέρω , αυτό ήθελα , και διεκδικησα κι ας μην συνεχίσει )

Λίγο πριν την καληνύχτα , σας ευχαριστώ. Γιατί χωρίς εσάς ίσως τώρα να είχαν πάρει διαφορετική τροπή τα πράγματα. Οι μουσικές ,βουβές ,όπως πάντα...

( ένα με το τέλος , ένα με μας , πάλι )


Γιατί ο κύκλος τελειώνει, κι αρχίζει το άλλο. Γιατί πριν το άλλο θέλω να σας δω ένα προς ένα. Γιατί σα το αποψινό ίσως και να μην ξανα υπάρξει... γιατί όλα αλλάζουν εκεί μέσα ...γιατί λίγο πριν κλείσει η αυλαία , όλα θα παρουν τροπή ,σάρκα και οστά.

Αναμμένα κεριά

Στεκόμουν πλάι σου και χαμογέλασα. Εκείνη τη στιγμή φαινόταν η απόλυτη αλήθεια.Η ώρα μηδέν. Η ώρα που βγαίνουν οι σκελετοί από την ντουλάπα. Αυτό το συναίσθημα γαλήνης που θα επικρατήσει. Οι δύσκολες ώρες περνάνε κι έρχονται. Χτυπάνε αργά τα βράδια τα κουδούνια με μια όρεξη που ποτέ δεν είχες. Πώς άλλαξαν έτσι οι τρόποι. Άλλοι ειχαν ειλικρίνεια, κι άλλοι σαφήνεια. Διαφορά. Άλλοι είχαν εκείνο το πέπλο πάνω από το παλιό πιάνο που οι νότες φαντάζουν ξεκούρδιστες στα αφτιά σου.
Πλησιάζουν εκείνες οι μέρες που στεκόμαστε μπροστά τους σα μια σειρά απο αναμμένα κεριά. Χρυσά ,ζεστά και αναμμένα μικρά κερακια. Πώς άλλαξαν έτσι οι σκιές. Φαντάζουν αλλιώς. Άλλο πρόσωπο ... άλλος ένας εφιάλτης.
Πλησιάζουν και φεύγουν οι μέρες. Μένουν πίσω, σα μια γραμμή σβησμένων κεριών. Κρύα ,κυρτά αλλά λιωμένα κεριά...


Την τελευταία φορά που σας κοίταξα στα μάτια έβλεπα χλωμές προσωπίδες. Τώρα δεν βλέπω τίποτα παρα μόνο σκιες. Ελάτε μαζί μου... αλίμονο που να ξέρατε. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Στη σειρά με τα κεριά , προσθέτω άλλο ένα. Εκείνο του παλιού καλού καιρού. Πώς άλλαξαν έτσι οι συνήθειες...

Είδες ;
Κάποια στιγμή θα σβήσεις. θα λιώσεις. Θα ξεχαστείς.
Μα τι γρήγορα που η γραμμή τους μακραίνει , τι γρήγορα που τα σβησμένα κεριά πληθαίνουν.

Είδες ;
Πώς άλλαξαν έτσι οι τρόποι ...

Ευτυχισμένες μέρες

Ίσα που πρόλαβες να ζητήσεις
σε προλάβαν άλλα , άλλοι , για άλλα
και εκεί , με μια τόση ταχύτητα
γλιστράς και πέφτεις στο κενό
χάνεσαι.

Έμαθες να πετάς.
μόνος ;
ή μαζί μας ;
βρήκες το ειδήλιο
κρυμμένο στο συρτάρι
εκεί , δίπλα στις χθεσινές φωτογραφίες.
πεσμένος στο πάτωμα
σχεδόν νεκρός

Έρχεσαι και φεύγεις
ήρθες κι έφυγες
θα έρθεις
έφυγες
το παρελθόν ίδιο
κρυμμένο στα χαμόγελο

ξεχνάς να κοιτάς το πεντάγραμμο
και λίγο πιο κάτω ή πιο πάνω από αυτό
τελείωνε

κάπου εκεί ετοιμάζεσαι να δώσεις το τέλος
σηκώνεσαι
αρπάζεις το μαχαίρι
δεν σε βλέπουν
τους κοιτάς
πλησιάζεις
οίκτος ζωγραφισμένος
γυρνάνε
-

το κουδούνι χτυπά
-

Σκούρο μπλε σχεδόν λευκό

Θολούρα
μια με πολλες ταυτοτητες
χαος
ενα και μοναδικό
Αγνότητα
νύφη για μια νύχτα
Χαμόγελο
ενα με πολλά πρόσωπα
Οικογένεια
δέντρο μαζί με χάος
Σχέσεις
η μια μετά την άλλη
Χάος
ένα και μοναδικό
Θλίψη
Κλάματα μωρού
Ένα
πολλά σε ένα μαζί
Απογοήτευση
ανήσυχο βλέμμα του τοξότη
Ησυχία
κλείσιμο ματιών
Απόλαυση
γλυκή αίσθηση του σώματος
Αυτοκαταστροφή
από το δέκα ως το ένα
Εξέλιξη
από το ένα ως το δέκα
χάος
ένα και μοναδικό
χάός
ένα και μοναδικό
χάος
ένα και μοναδικό
χάος
ένα και μοναδικό
...
ισορροπία
από τα πάνω στα κάτω
Μηδέν
ένα δευτερόλεπτο πριν το χάος

Κομμένα κεφάλια

Σκιές στα τζάμια που μοιάζουν ίδιες , σε παρακολουθούν να περπατας.Κάπου εκεί σταματάς και γυρνάς να κοιτάξεις αν σε ακολούθησαν. Μάταια. Δεν βλέπεις.

Σκιές στα τζάμια που φαίνονται ίδιες , μπορούν να σε μυρίσουν. Κάπου εκεί σταματάς ,παγωμένος , μήπως και μυρίσεις.-ίσως και καταλάβεις-. Μάταια.Δεν μυρίζεις πια.

Σκιές στα τζάμια που φαίνονται ίδιες ,σε ακούνε και σου μιλάνε. Μονολογούν.Εσύ γυρνάς να τις ακούσεις.Ίσως αισθανθείς. Μάταια. Δεν άκουσες το παραμικρό.

Σκιές στο τζάμι που σε καλούν να παίξετε μαζί εκείνα τα παιχνίδια της σκιας. Αυτές τις φιγούρες που εναλλάσονται η μία με την άλλη.Μάλλον δεν έχεις το κουράγιο να τους το προτείνεις.Έμαθες αλλά δεν μιλάς πια.


Ξημερώνει και οι σκιές σε χαιρετάνε.
ξημερώνει κι έμαθες να χάνεις.
ξημέρωσε μα δεν πήρες χαμπάρι.
απέχεις-
πλέον, δεν κοιμάσαι στο στόμα του δράκου.
Σου πήρε το κεφάλι.

Κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ ;

Πίσω μας η πόρτα
εκείνη η μεγάλη ,εκείνη η μικρή
θύρα του άλλου κόσμου

Όταν η πόρτα κλείσει
τότε τα αληθινά προβλήματα αρχίζουν
και τελειωμό δεν έχουν.

Έκλεισες την πόρτα ;
κλείδωσες πίσω σου ;
κοίταξες μπροστά σου;
είδες το ειδωλό σου ;

Πας να κοιμηθείς
καταλαβαίνεις όμως ότι κάτι
ξέχασες.

κοιμάσαι μόνος σου το βράδυ ;
άσε τους δίπλα και δες την αλήθεια
κοιμάσαι μόνος σου ;

Μα για μια στιγμη ,σα να σου χτυπάνε την πόρτα
κλειδωμένες πόρτες
η μία πίσω από την άλλη
έχασες τα κλειδιά

χθες βράδυ κοιμήθηκες ήσυχος και αμέτοχος ;
είδες τον κόσμο πίσω από τις χαραμάδες
μίλησες στο είδωλο σου ;
κοίταξες αν κοιμάται μαζί σου ;
βρήκες τα κλειδιά ;

Έκλεισες την πόρτα;
κλείδωσες πίσω σου ;
κοίταξες μπροστά σου ;
είδες το ειδωλό σου ;
καταλάβες ότι σε ξέχασες κλειδωμένο εκεί πίσω ;

Ερωτηματικό

Αλλάζει ο άνθρωπος ;
δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Εκεί , στο ίδιο σημείο. Περιμένει και κοιτάει να περάσει καλά ,ιδιος και θρωπός, χλωμός και ικανός μέχρι τα δικά του "πιστεύω"

Αλλάζει ο άνθρωπος;
Φυσικά κι αλλάζει !Άν σκεφτείς ,ήσουν ο ίδιος που ήσουν τότε ; πέρυσι ;τότε ; χθες ;

Αλλάζει ο άνθρωπος ;
τα πιστεύω του ; το εγώ του ;το είδωλο που κοίταξε για τελευταία φορά στον καθρέφτη ;Εκείνο που ανοιγόκλεισε το μάτι και μέχρι να ανοίξει και να γουρλώσει και τα δύο είχε μεταμορφωθεί ;

ένας που βλεπεις.
ένας που βλέπουν
ένας που θες.

γιατί θα σε ζώνει για καιρό όλο αυτό.
αλλάξαμε αλλά γίναμε ίδιοι. Και τι με αυτό ;
ήσουν ίδιος πριν πέντε λεπτά;

Σκοτεινό δωμάτιο - μέρος 2ο-

- Εδώ σε θέλω- να δω τι θα πεις - και τι όχι- είσαι αλλού - καθάρισε το στόμα σου- λίγα λόγια-ξέρεις ,οι λέξεις ή θα περισσέυουν ή θα είναι λίγες- αλλά εσύ με τα μάτια μιλας- και προς το παρόν συνεχίζεις έτσι.Μέχρι να βγεις έξω-

{ αυτά ,για την ώρα }

Σκοτεινό δωμάτιο- μέρος 1ο-

Σώπασε και προσπάθησε να κοιτάξει γύρω. Δεν ήξερε αν τα τελευταία γεγονότα είχαν γίνει. Τελικά το μυαλό και η ψυγολογία του ανθρώπου είναι απίστευτο πράγμα. Από τη μία στεναχωριόμαστε με τις σκέψεις που εισχωρούν σιγά σιγά στο νου κι από την άλλη όταν αυτές γίνουν πράξη το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα το ίδιο.Αυτό έλειπε. Κανείς δεν εφάρμοσε το " σκέψου να ήταν και χειρότερα". όλοι κλεισμένοι στο "εγώ " τους , μα κανείς δεν χαμογέλασε στο "εμείς", γιατί πάντα το "εμείς" θα σε περιμένει. όμως ,το εγώ είναι και θα παραμείνει αθάνατο. Κάτι μας είπες τώρα.


Εξάλλου, υπάρχει και το επόμενο. Και το επόμενο , και το επόμενο ,και ναι όλο αυτό συνεχίζεται.Αρκετά πια με το - τι κανω- πώς να αντιδράσω. Άνθρωποι είμαστε κι όχι σκουριασμένες μαριονέτες. Κάπου σε αυτά τα γεμάτα λεξικά υπάρχει και η λέξη λάθος. ίσως και η λέξη μπορώ. Και τόσες άλλες ...

Μα τι με αυτό ; ποιός είδε πέρα από αυτά ; χειρότερο μπορεί να γίνει αλλά έρχεται πάντα τελευταίο , μαζί με την ελπίδα. Εκείνη η χαραυγή που θα σε σώσει. Γελιέσαι μου φαίνεται !
Σίγουρα θα έρθει αυτό που σου ψιθυρίζουν στον ύπνο σου. όλοι για αυτό ψάχνουν ,ξέρεις ... το "μυστικό της ευτυχίας σου". Δες λίγο γύρω σου. Τι έχεις , τι πήρες ,τι έδωσες. Άνισα αλλά σίγουρα φέρνει μια ισορροπία στην δήθεν ευτυχία σου. Και καλύτερο υπάρχει ... αλλά θα φτάνεις λίγο πιο πίσω του -

ποιός προσπάθησε να φωνάξει και να δείξει την ευτυχία ; σιωπασαν και έδειξαν ένα ψεύτικο εγώ θωρακισμένο.
πάψε να ζεις σε ψεύτικες και μη ελπίδες ,και ζήσε όσο πιο καλά μπορείς. Να βγεις στο όποιο φως και να χαίρεσαι- να ζεις.
βαριές κουβέντες ... ελπίδες σα σπίθες από σπίρτα... γέλα - γέλα.

εδώ ξέρω οτι γελάς και συνεχίζεις να σχηματίζεις την ειρωνεία.Τι θες να σου κάνω ;

" Ναι ξέρω, - η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία-"
Ναι , αλλά πεθαίνει ...