Παλέτα

Να προτιμήσεις
αυτό που πάντα θες.
Να αδιάσεις το κορμί
απ 'ό,τι περισσεύει.
Να αδιάσεις και το μυαλό
Όπως τις αποχρώσεις .

Βάλε και λίγο χρώμα.
Μετά κοίτα το έργο σου
και μέτρα τι είναι δικό σου -
βάλε κι άλλο χρώμα.
Τώρα κοντεύεις
στην ολοκλήρωση.

Εδώ, είναι η παλέτα -
την αδιάζεις όποτε θέλεις εσύ.
Κι αυτό ,
γιατί
είναι
δική σου.

Κήδευσις: τρία χρόνια

Εκείνη τον αγαπούσα. Του είχε δοθεί ολοκληρωτικά άλλωστε. Μόνο που εκείνος έδειχνε να μη θέλει να της εκδηλώσει τα συναισθήματα του. Εκείνη τη μέρα είχαν βγει για φαγητό. Εκείνη απόρησε που δεν έτρωγε πολύ. Ήταν πολύ χλωμός. " Δεν θα φας ; ". Εκείνος την κοίταξε και χαμογέλασε. " Όχι ακόμα."
" Τότε τί βγήκαμε ; "
" Μα ήθελα να σε δω."

Λίγες ώρες αργότερα περπατούσαν στο δρόμο. Εκείνη σταμάτησε ενώ αυτός δεν την είχε δει.
" Τί συμβαίνει ; "
Εκείνος άργησε να απαντήσει. " Τί εννοείς ;"
- εννοώ ότι δεν μπορεί πόσο καιρό τώρα να μην λες τίποτα. Ξέρεις τα πάντα για εμένα κι εγώ τί ξέρω ; μια δουλειά και αυτό. Ούτε που μένεις , ούτε καν τους γονείς σου δεν έχω γνωρίσει.
Αυτός την κοίταξε αλλά δεν απόρησε.
Συνέχισε να περπατάει.


Λίγες μέρες αργότερα της τηλεφώνησε. Βρέθηκαν για λίγο και θυμήθηκαν την πρώτη τους επαφή. Τα κορμιά τους έγιναν ένα και αυτή βυθίστηκε μέσα του. Έλιωνε με το παραμικρό άγγιγμα. Την έκανε ό,τι ήθελε. Σα μια μαριονέτα. Είχε μάθει κάθε της κίνηση και αυτό τον έκανε τον άρχοντα του παιχνιδιού.Ένα παιχνίδι όπου ο ίδιος όριζε τους κανόνες.
Όταν τελείωσε, εκείνη βιαστικά φόρεσε τα ρούχα της και τον κοίταζε που έμενε απαθής.
Πήρε ένα τσιγάρο -

" Νιώθω άβολα εδώ... με τους γονείς μου μέσα δεν είναι και ότι πιο ωραίο. "

Αυτός την κοίταξε και γούρλωσε τα μάτια. "Να έρθεις τότε σπίτι μου "
" Επιτέλους ! Πότε ; " βιαστική όσο ποτέ.


Ήταν τόσο ερωτευμένη. Για μια στιγμή ένιωσε ολοκληρωμένη.

Ο χρόνος πέρασε. ένας , δύο , τρείς.





Η είσοδος του σπιτιού ήταν φωτεινή. Ανέβηκαν και μπήκαν στο σπίτι.
εκείνη απόρησε και είπε¨ άνοιξε κανά φως "
αυτός την κοίταξε μέσα στο σκοτάδι.
Άρχισε να ανάβει ένα ένα τα κεριά πάνω στο τραπέζι του σαλονιού.
Επιτέλους είχε έρθει στο σπίτι- έτσι σκεφτόταν.
Μέχρι να καταλάβει ότι ήταν και η τελευταία φορά.
Εκείνο το βράδυ δεν άναβε κάποιο φως παρά μόνο ένα-ένα τα κεριά.
Αυτή είπε σιωπηλά .. " μα τι είναι αυ.."
το φως των κεριών ολοένα και αποκάλυπτε τι έκρυβε στο σαλόνι του.
Εκείνος αφού άναψε τα κεριά της γέλασε. " έλα"
αυτή ούρλιαξε και σηκώθηκε να φύγει.
Τότε αυτός της έδειξε το φέρετρο. Το άνοιξε.
" Έλα αγάπη μου , έλα να ξαπλώσουμε μαζί "

Νέο καθεστώς

Θα αρχίσω κάτι καινούργιο.

Θα μείνω εδώ , μέσα μου.

μα πρώτα θα φτιάξω το δικό μου βασίλειο.

τα δικά μου θεμέλια .

Θα μεγαλώσω μαζί με τις σταγόνες.

παρέα με τα σύννεφα και τα όνειρα.

λίγο θέλει και θα είμαι καλά.

Θα κάνω όνειρα , που θα περπατάνε.

Μέρα με τη μέρα.

Εσείς φίλοι μου , σα τα κλαδιά ,

θα με βοηθήσετε.

θα φτάσουμε,

όλο και πιο πάνω.

Ελπίζω κάποια στιγμή ,

να πετύχω,

χαμένος νικητής- τι πειράζει ;

Και θα είμαι χαρούμενος

ούτε κρύο , ούτε ζέστη.

και θα αρχίσω να μετρώ μέχρι το τρία.

- λα μινόρε -

Θα ζωγραφίσω -

έρωτας από τα χρόνια της αθωότητας...

και αρχίζει άλλη μια αντίστροφη μέτρηση,

με άλλους αριθμούς.

-προσωρινούς-

Και θα πετύχω.

...

Και θα συνεχίσω.

αλλά ξέρεις ;

ξέρεις τι είναι οι άνθρωποι να ζουν από τη δυστυχία των άλλων;

δες τους πως διψάνε !

Και θα συνεχίσουν.

Μα εγώ θα συνεχίσω το έργο της βροχής.

Και είναι αυτό το θα ,

που σου θυμίζει πόσο ίδιο είναι με τον ουρανό -

εκεί ψηλά ,

πού να το φτάσεις ;

- μα μου μάθατε να πετώ !

έστω και με σπασμένα φτερά...

1 και κάτι

Μπορείς

να

δεις ;

Πάλι

για σένα λέω.

Γέρε,

νέε

τι είσαι πια ;

πώς μπορείς και αλλάζεις τόσο εύκολα;

δάσκαλε χρόνε ,

με τυραννάς.

αλλά ξέρω πως

με

γιατρεύεις.

Θα αργήσω να το δω,

ομιλώ για να ομιλώ,

γράφω για να γράφω.

Γράφω για να σε χαράξω ,

μέσα μου.

Σα παιδί σου κι εγώ,

που γλυκά θα με πάρεις

Διαβάζεται και ανάποδα

τι

γιατί .

πώς

ένα

δύο

τρία

ντο ρε μί .

Αλλά ,

απορώ :

βλέπεις

ότι

βλέπω ;

Δυσοίωνες- Λευκές ώρες

-

Στο μεταξύ ,

η επαφή μου ήταν άλλη.

δεν άγγιξε την πραγματικότητα ,

σχεδόν δηλαδή.

Ένα τέτοιο σκοτάδι ,

το φοβόμουν.

Σα να σε βυθίζει

σε ό,τι πιο μυστικό και κακό

που μπορείς

να

φανταστείς.

Οι λευκές ώρες , μου

ήταν αρκετά περίεργες .

λες και ακροβατώ σε κείνο το νάιλον ,

λες και θα πέσω να με φάνε τα λιοντάρια

-βυθισμένος σε λόγια και σκέψεις-

Ωσπου όταν ξυπνήσω αυτό έχει γίνει.

Ανοίγεις τα μάτια και σε καλωσορίζει η νόησις.

διότι ,

αυτή είναι η άλλη πλευρά του ονείρου :

να ξυπνάς αλλά να απορείς τελικά

τι απέγινε εκείνος ο κόσμος

που κρύβεις μέσα σου ,

χτισμένος απο δυσοίωνα συντρίμια ;

Au Revoir

-Ακόμα να φύγεις ;

Φύγε !

θρύψαλα έγινα ,

και

πάνω σε αγκάθια περπατάμε.

Στον καθρέφτη βλέπω λιβάδια ,

βλέπω το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα.

έλα.

και μετά φύγε

όψη,

δευτερόλεπτα ανάποδα.

έλα και μετά φύγε.

επούλωσε μου τις πληγές και μετά φύγε.

Μα

να

διώχνω

το δάσκαλο

προτού η μέρα αρχίσει ;

Κύκλωψ

Περασμένες ώρες..

πώς φεύγετε !

Κανενός δεν είμαι.

πάψε να βλέπεις έτσι τους ανθρώπους -

και ξύπνα-

κάτι χαστούκια που σου ρίχνει η ζωή όμως

περασμένες ώρες -

χάσιμο χρόνου

δευτερόλεπτα.

Σε αγγίζουν , ανατριχιάζεις , εξαφανίζονται.

έρχονται και φεύγουν.

μα κοιτάς μονόφθαλμα.

με το ένα μάτι -

κάτι εμπόδια , τόσα δα , πού να τα δεις ;

ξαπλωμένοι ,

γυμνοί ,

πού βαδίζουμε ;

Περασμένες ώρες !

πώς φεύγετε ;

πού πάτε ;

μας σκοτώνετε και σας σκοτώνουμε ,

η διαφορά , βασική ,

εσείς αθάνατες , εμείς όχι.

Ντρέπεσαι για τα ψέματα που λες μπροστά στον καθρέφτη ;

- ησυχία-

Γιατί

όλα

είναι κύκλος.

... μόνο όταν σε δω.

Όταν κλείσουν τα φώτα ,

θα σε πιάσω ,

θα σου πω όλα όσα νιώθω.

Και το είναι να μου ψιθυρίζει τα λάθη ,

μα το φαίνεσθαι να φωνάζει ,

να ουρλιάζει και να ορύεται.

Πανούργα μάσκα ,

άσε με

- και Δες ! ο κόσμος εκεί έξω !

Όταν κλείσουν τα φώτα ,

θα σε πιάσω ,

και θα σου πω ότι θα πάθεις ,

ότι έπαθαν τα τραπουλόχαρτα :

κατεδάφιση.