Εκείνη τη μέρα ήταν σα να έπαιζαν κυνηγητό. Βήματα το ένα πίσω από το άλλο , που λεπτό προς λεπτό θα ήταν σχεδόν μαζί.Εκείνη τη μέρα τελικά δε καταλήξανε μαζί. Θα ήθελα όμως μια μέρα...
Μετά από μερικούς μήνες, το κυνηγητό ξανα άρχισε. Με τη διαφορά ότι τα βήματα απήχαν απίστευτα πολύ το ένα με το άλλο. Ο χρόνος χώριζε τα δύο σώματα ,η ώρα δεν υπήρχε και αυτό έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα. Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα- σκέφτηκε- .Ελπίζει στις στιγμές που θα έρθουν.Γίνονται έμμονες ιδέες και δε ξεριζώνονται από το μικρό κόσμο που βασανίζει αυτό το κεφάλι. Ζημιά στον εγκέφαλο.Αυτό συνέβαινε.
Σκέψου έμμονες ιδέες που θέλουν να γίνουν στιγμές.Πόσο τρομακτικό φαντάζει αυτό. Οι πόρτες χωρίζουν και απέχουν.Όμως κάτι ... κάτι έδινε μια δύναμη , ένα θάρρος , μια ενέργεια που θα μπορούσε να γίνει αλήθεια.
- Δύσκολα τα πράγματα, συλλογίστηκε.
Οι μέρες περνούσαν. Ένα σχέδιο φαινόταν πως θα έδινε τη λύση. Είναι σαν εκείνα τα προβλήματα που ψάχνεις εύκολους τρόπους.Ο πόλος Α πρέπει να φτάσει στον Πόλο Β. Για να γίνει αυτό , μια δύναμε χ ,πρέπει να τα ωθήσει το ένα στο άλλο.Και αυτό ήταν ακριβώς που έψαχνε.
Ένα μεσημέρι λοιπόν , μαζι με παρέα ,σκέφτηκαν πως θα γίνει κάτι τέτοιο. " η ζάχαρη".
Ένα τόσο γελοίο σχέδιο ,που όμως θα μπορούσε να βοηθήσει. Οι πληροφορίες ήταν πολύ λίγες.Οι έμμονες ιδέες γίνονται όλο και πιο σκληρές. Από τη στιγμή που υπήρχαν - ήταν δύσκολη υπόθεση. Και το γεγονός ότι το δίπλα ήταν τόσο κοντά , φαινομενικά έδειχνε εύκολο.Στην πραγματικότητα ,ήταν τόσο δύσκολα.
Ο Χρόνος λοιπόν , ένα βασικό εμπόδιο , έπρεπε να λυθεί. Πρώτα έπρεπε να μάθει μια σταθερή ώρα. Ο τόπος ήταν συγκεκριμένος. Κάπου εκεί κοντα. Οι συνθήκες ; παράγοντας χ.
Καμιά φορά , αναρωτιέται αν όντως αυτό που έχει λέγεται θάρρος ,τόλμη ,"αρχ**α"...
Ένα συστατικό επιτυχίας , βρισκόταν εκεί. Συγκυρίες σχεδόν σουρεάλ άρχισαν να πλάθουν το σκηνικό μέσα σε κείνο το μικρό μυαλό.
Έχει αναφέρει , ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες.Πώς ένα τόσο καλοφτιαγμένο όνειρο , εαν γίνει πραγματικότητα ,μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη. Αυτό ομως δεν το ήθελε. Τουλάχιστον θα είχε προσπαθήσει. Ναι , αυτό θα ήταν το σίγουρο. Γενικά , δεν το έβαζε κάτω.Πάλευε. Σταματούσε μόνο αν έβλεπε ότι ο πόλος β ,δεν είχε ανταπόκρισει. Το σχέδιο άκυρο.
Μέσα σε αυτή λοιπόν την κοινωνία ,μεγαλωμένοι με τόσους φόβους ,έρχεται το φαινόμενο της θέλησης.Μεγαλώνουμε και ζητάμε πράγματα που δεν θέλουμε. Αυτά σκεφτόταν. Μέρα με τη μέρα , μεγάλωνε και έψαχνε κάτι που δεν θα έβρισκε ίσως ποτέ. Εκείνα τα πατζούρια ήταν πάντα κλεισμένα και το φως έπεφτε στις μικρές χαραμάδες.Ένα μυστήριο κάλυπτε όλη αυτή την υπόθεση και αυτό έκανε τα πράγματα ακόμη πιο σοβαρά.
Επιλογές δεν υπήρχαν. Θεωρούσε πως κάποια μέρα θα ξαναβρεθούν.Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Από τη μία πίστευε ότι θα μπορούσε να ξανα βρεθούν , από την άλλη ομως κάτι φαινόταν απίθανο... παράλογο ίσως.
Αυτό που ήθελε δεν μπορεί να περιγραφεί ξεκάθαρα. Ίσως ήθελα απλά να γνωριστούν.Να χαμογελάσουν μεταξύ τους. ίσως και τίποτα. Διότι , όλα είναι στο μυαλό. Κι αυτό το δόλιο παίζει φοβερά παιχνίδια...
Η τύχη βοηθάει τολμηρούς. Το θάρρος ήταν το παν.(;) Μέχρι το θάρρος όμως να εμφανιστεί , ο χωροχρόνος έπαιζε σημαντικό ρόλο. Ήταν λοιπόν όλα θέμα τύχης ; ή μήπως κάτι άλλο θα καθόριζε την έκβαση αυτής της ιστορίας ;
Γιατί δεν είναι να παίζεις με τις έμμονες ιδέες ...
