φτου και βγαίνω

Γίνε το τέλος μου
η αρχή των δακρύων
η ανάσα στο σκοτάδι
που ψάχνει το φως
τράβα μια γραμμή
και άσε με να πέσω
στο γκρεμό
να τσακίσω το πρόσωπο
να με γδάρω
να με λιώσω
γίνε το τέλος
κι η αρχή μου
να γεννηθώ από τις στάχτες μου
από δάκρυα
που δεν έριξα ποτέ
από ψιθύρους μες στο σκοτάδι
γίνε η καλημέρα μου
το χαμόγελο των πάντων
το πρωινό στο κρεβάτι μου
γίνε το μαξιλάρι
κι άσε με να κάνω όνειρα
να πνιγώ στον ύπνο μου
από κάποιον εφιάλτη
γίνε το κρυφτό μου
κι άσε με να φυλάω
έλα
θα μετρήσω μονάχα
μεχρι το δύο. 

Σημάδια στην άμμο

Περπατούσα σε
Απέναντι τοπία
Παρελθόν και παρόν
Βάζοντας σε τάξη
Ό,τι είχα αφήσει
Να πνιγεί
Καλά λένε
Για αυτά που ξεβράζει
Το κύμα
Πρόσωπα που καταπίνω
Όνειρα που κλέβω απο κει ψηλά
Φωνές και μικρές χειρονομίες
Έκρυψα το μυστικό στην άμμο
Και κάπου εκεί
Με πήρε το σκούρο μπλε
Με καλούσε ώρα
Τι ουρανός απόψε , είπα
Απόψε τα αστέρια πνίγηκαν
Έκλεισα τα μάτια
-Βούτηξα -
Κι αναρωτήθηκα
Σε ποια κοροϊδία
Περπατούσα πάλι
Σε ποια αγκαλιά
είχα πεθάνει

Για λίγο μόνο

Τώρα λίγο να σταθώ
ήσυχος κι αθόρυβος
βουβός από πόνο
βάλε μου λίγο νερό
να εδώ πέρα θα κάτσω
σε μια γωνιά
να κοιτώ απ'το παράθυρο τον κήπο μας
τα λουλούδια μας
τις έγνοιες μας
δες , δες  έξω
κοίτα πως χαμογελάνε
πόσο γλυκά
ανύποπτος σε ανύποπτο
χρόνο
να στέκεται εκεί
γλυκός ο πόνος
ανύποπτα να σε τσιμπάει
άσε με να σταθώ εδώ
λίγο ακόμα
άνοιξε μόνο
το παράθυρο
έτσι να μυρίσω λίγο
ήσυχα κι αθόρυβα
τα λουλούδια
που δεν άνθισαν ποτέ.

σημάδι ουρανού

φτάνω εδώ ,
στο αύριο μου ,
να μυρίζει
πεθαμένα όνειρα
και κάθε φορά
που κοιτώ τον ουρανό
να θυμάμαι
πως έχω και φτερά
να διορθώσω

έφτανα εδώ
στον παλιό καλό καιρό
από αγάπες πληγωμένες
να μυρίζει
προδοσία
να κοιτώ τον ουρανό
να θυμάμαι
πως έχω και φτερά
να πλύνω

έφτασα εδώ
στο χθες
να μυρίζει
νανούρισμα
και κάθε φορά
- ισως εκείνη -
που απλά κοίταξα τον ουρανό
θυμήθηκα
πως κάποτε
είχα φτερά

κι όμως πέταξα
μυρίζοντας
εφιάλτες

θα φτάσω εκεί ,
σε καιρό αυριανό
να μυρίζω
ελπίδα και στοργή
να κοιτώ τον ουρανό
και θα θυμάμαι
πως δεν
έφτασα ποτέ.

Στην Αθήνα

περπατάνε ανήσυχα
βαδίζουν προς όποια γελοία πορεία
θυμίζει καλοκαίρι μόνο απ'τη ζέστη ,
κανένα άρωμα
οφθαλμαπάτες παντού
οι δρόμοι μου ψιθυρίζουν για πόσο ακόμα
θα περιμένω
και γελάνε μαζί μου ,
ακόμα γελάνε
σαν να ακούω τούτα τα γέλια
να με ζαλίζουν ,να με χτυπάνε
κι ύστερα θυμάμαι
ότι έπεσα κάτω ,
και έκλαιγα πολύ ,
μα γελούσα ακόμα
έσταζε αίμα από τα μάτια
και γελούσαν μαζί μου
και με δείχναν όλοι
κάτι παιδάκια
ντυμένα κλόουν
με μισοβγαλμένες μπογιές
στα πρόσωπά τους
εκεί ,
να στέκονται από πάνω και να με ρωτάνε
γελώντας,
τώρα όμως ξέρω ,
τώρα , να , που ξύπνησα
ξέρω πως όλα ήταν όνειρο.
πως όλοι περπατούσαν ανήσυχα
ανήσυχοι σε μια ανήσυχη πόλη
να μην κοιμούνται
να νομίζουν ότι κοιμούνται
να γελάνε γελοία σε ένα γελοίο καλοκαίρι
να μυρίζει οφθαλμαπάτη
και εκει ,
στα σεντόνια μου να παρατηρώ
αίμα ,
χλωμός σηκώνομαι απ'το κρεβάτι
κι ένα μικρό παιδί απέναντι.
όνειρο σε όνειρο ; αναρωτήθηκα
μα εκείνο με ρώτησε
" γιατί είσαι ακόμα βαμμένος; το πάρτυ τελείωσε , κλόουν ".
κι ύστερα , θυμάμαι
σηκώθηκα
κι άρχισα πάλι να περπατώ,
στην Αθήνα.

πέσε , μου είπα

Κατέβηκα τις σκάλες
και σταμάτησα
άκουσα το τραίνο
να έρχεται
σταμάτησα λίγο
στα κλεφτά
και ήσουν απέναντι

μια γραμμή μας χωρίζει
ένα κενό

κι ήταν τόσο γλυκιά εκείνη η καλημέρα

που κατέβηκα στο κενό΄
λίγο πριν σταματήσει το τραίνο
κι άκουγα τον κόσμο
να έρχεται
να κατεβαίνει
τις δικές του σκάλες

άπνοια.
στα κλεφτά.