Ώρες κοινής συνουσίας

Έσφυξα τα χέρια

έγδαρα το πρόσωπο

γυμνός κι έρημος

στη θάλασσα

δακρύων

Πνιγόμουν λέει

σε ένα κάποιο

χαμένο όνειρο

με ανοιχτά τα μάτια

να ψάξω τον ήλιο

Στη συννεφιά κάπου εκεί πίσω

στο ψέμα που δεν κάηκε ποτέ

στην αλήθεια που με πήρε

στο κρύο που με αγκάλιασε

κρύσταλλο έγινα.

Στην ηχώ των φόβων

των άυλων ελπίδων

στο κύμα που με έσυρε στην άμμο

ένοχος του ίδιου μου το φόνου έγινα

μια πινελιά στο γκρίζο του ονειρού.

Νοέμβρης στην πόλη

κι

ο πόνος

απλός

χαμένος στο λίγο του χρόνου.