Βράδια επιστροφής

Εκείνο το βράδυ επέστρεψες.

μύριζε ωραία , όπως σήμερα.

λίγο άνοιξη λίγο καλοκαίρι-

μάτια κλειστά σε ένα άρωμα

από άλλη εποχή.

Σήμερα μύριζε έτσι.

ξέρεις ;

σε βλέπω στα όνειρα.

κι άλλα τόσα βλέπω.

μα ξέρεις τι λέω ;

λέω : πόσο πολύ θέλω να έρθει το καλοκαίρι.

πρώτη φορά θέλω να έρθει.

Και να ξυπνήσω και να

δω εκείνο του Αυγούστου το δειλινό...

Πεταλούδες

κάπου στο κέντρο , βρίσκεσαι κι εσύ.

να δοκιμάζεις την ανοιξιάτικη ευωδιά.

όσα περάσαν, γίναν πεταλούδες- πετάνε την άνοιξη

φύγαν.

μυρίζει άνοιξη. σε λίγο καλοκαίρι , η ώρα άλλαξε.

Τώρα πια , ψάχνεις το θησαυρό -

τίποτα περισσότερο

μια ευωδιά που θα σε οδηγήσει σε ένα κρυμμένο θησαυρό.

κάπου στο κέντρο , φιλιούνται οι άνθρωποι ,

περπατούν μαζί χέρι-χέρι

οι μορφές τους σχηματίζουν σκιές κάτω από τον ήλιο.

μυρίζουν κι αυτές , άλλες αργούν , μα θα μυρίσουν.

οι πεταλούδες γυρνούν.

μέσα σου , είσαι η άνοιξη , ένα μεγάλο λουλούδι.

όμορφο ή όχι , δεν έχει σημασία.

γεννιέσαι και γίνεσαι.

είμαστε παιδιά των λουλουδιών.

κάπου στο κέντρο , η ώρα άλλαξε.

μα δεν σου μάθαν ότι τα λουλούδια είναι όμορφα ;

βίαιη εύφλεκτη λέξη

κοιτούσε τις λέξεις

μα ακολουθούσε

τα χνάρια.

κόκκινο φεγγάρι

δεμένο

κάπου κρύβεται.

κλαίει κι εκείνο.

η σειρήνα τραγουδάει

παρασύρει το θύμα

το κοιτάει μέσα στα μάτια .

το αγκαλιάζει

κρέμονται και οι λύκοι

γύρω

από το φως.

αλλάζουν τα πρόσωπα τη νύχτα.

Τότε όλοι είπαν

" ... "

Η σειρήνα άρχισε να πνίγει το θύμα.

( Που να ξερε η καημένη ,

τον καθρέφτη της κοιτούσε )

Η Θεραπεία

Σκέφτομαι.

τώρα τι σκέφτομαι θα γελάσω.

ένα πολλαπλό δίχτυ κολλημένο στις κόρες των ματιών.

Τι είχες , τί έχασες.

Κι όμως , καμιά φορά πονάει η ιστορία της γνώσης.

Να ξέρεις τα γεγονότα ακόμα και με κλειστά τα μάτια.

γατζωμένος στην κατάσταση της αδράνειας.

ο ένας συμπληρώνει το επίφωνημα του άλλου.

πες μου ,

αισθάνομαι εγώ μόνος σε μια τόσο επιφανειακή πόλη ;

Σκέφτομαι.

τώρα, τι σκέφτομαι θα μείνει εδώ -

κολλημένο στις ίριδες των ματιών.

Αόρατο πέλαγος

Σιωπηλές κραυγές

τα βράδια

λίγο πριν

ξημερώσει

Ψίθυροι

που

ουρλιάζουν

για τον

μελοποιημενο

θανατο

της ικανοτητας.

Εκεί , παρα πέρα

-κάτι παραπάνω-

ένα δάκρυ οργής

κι άλλο ένα λύπης

μα ο Αδαμ κι Εύα

ήταν αδέρφια

πλάσμα ένα

πηλός-

αλώβητοι όσο δεν πάει -

> να και το πλήρωμα

μισοί πάνω μισοί κάτω<

πνιγμένοι

θαμμένοι στην άμμο

μακριά απο μας

το καράβι προχωράει

βγάζει πόδια

σα γαιδούρι

να σέρνεται

και τον σέρνει

ο αέρας

πυλός

πλαστελίνι

να φυσάει , να μας παίρνει

να μας κάνει ό,τι θέλει

ικανότητα καμία

τραγούδι τέλος -

Σιωπηλές κραυγές τα βράδια.

ψίθυροι στο σκοτάδι.

χειρότεροι οι ψίθυροι τη μέρα,

λες δε φοβασαι ,μα

αλλάζει ο καιρός.

φώτα παντού.

ο ήλιος κλαίει και αλλάζει ρούχο.

μας εκδικείται

η μητριά του.

" πέτα ψηλά "

όλο πετάς

πέφτεις.

πέσε και στη θάλασσα καμιά ώρα.

απλώσου στην αμμουδιά

όχι μη πέσεις

εσύ ορκίστηκες να χορεύεις με τα σύννεφα.

Σιωπή.

-Φυσάει...

Νύχτα/Μέρα

Γοργόνες ,

έρχονται να σε φιλήσουν.

μακριά

τέρατα

όχι , καλές έιναι οι γοργόνες

σειρήνες που τραγουδούν

πλοκάμια που σε μαστιγώνουν

μέρα με τη μέρα

σε χτυπάνε

σε δένουν

σε βουτάνε στο νερό

και σε πνίγουν.

Και σε πνίγουν , σε πετάνε στα βράχια ,

ματωμένο,

σπασμένο,

πνιγμένο.

Αβοήθητο.

απαθής-

Οι σειρήνες ,

ψάχνουν κι αλλού τροφή ,

βουτιά και εξαφανίζονται.

σε κατασπαράξανε.

τελευταίες φούσκες

κοντά στην ακρογιαλιά.

Κάπου εκεί βυθίζεσαι

λίγο-λίγο το νερό να σε

κατασπαράζει

γίναμε τροφή για άλλους

βυθισμένοι

...

Το πλήρωμα να φωνάζει

" πάει ο καπετάνιος ,

πάει"

Ο Ακτινολόγος

Σηκώνεται το πρωί ,

φτιάχνει καφέ αν προλάβει,

και φεύγει.

Φτάνει στη δουλειά ,

άλλοτε καθυστερημένος ,

άλλοτε όχι.

Φαίνεται πως πέρασε καιρός από τότε που

δουλεύει στο υπόγειο.

Κι αυτό του δίνει άλλη όψη για τη ζωή.

Ελέγχει τις ακτινογραφίες

και αποφασίζει.

Κάνει ένα μορφασμό ,

ίσα όμως που προσπαθεί να μην

προδωθεί.

Και τότε σκέφτεται τι θα πει ,

στους "όσοι απομείνουν".

"Τί έγινε κύριε ... , θα ζήσουμε κι αυτό το μήνα ; "

Το μέτρημα

Φίλοι ,

που χάνονται

από δω κι από κει.

Μουσικές

που

οι μελωδίες αλλάζουν.

και σ'αλλάζουν.

μεγαλώνεις

Για τους φίλους

και

για τους ...φίλους.

που χάνονται έτσι τα βράδια.

που φεύγουν κι έρχονται

και σε αλλάζουν

και αλλάζεις

Εσένα δόλιε ; ποιός θα σε αλλάξει ;

με ποιον θα μιλήσεις ;

"κράτα με να σε κρατώ."

και απορείς μετά

γιατί

έχεις τόσο οίκτο μέσα σου.

Η κρεμάλα

έτοιμη για τους επόμενους.

Αχ φίλοι μου ,

πώς φύγατε έτσι ;

( και σας μετρώ στα δάκτυλα , αλλά μονάχα τον αντίχειρα μετρώ)

Ο ήρωας

Οι Λακεδαιμόνιοι ,
φώναξαν
" ήρωας " !
ή ταν ή επί τας
και συνέχισαν

Ο λαός
φωνάζει
" ήρωας !"
αλλά
τίποτα.
οι ήρωες δεν πληρώνουν

εσύ
σήμερα
φωνάζεις
"ήρωας "
και δεν το εννοείς

Αυτός ,
στο πάτωμα,
κλινικά νεκρός
στάθηκε και έπεσε
μας έσωσε
" ήρωας "
φωνάξαμε

(Μα κανείς δεν ακούει τον πετεινό )

ο άλλος ,
χαμογέλασε
και προσπάθησε να σηκωθεί
Ανάπηρος
αλλά
χαμογέλασε.
Ήρωας
είπε ,
μα κανείς δεν τον άκουσε.

Προφητικό

Και θα ξανα φαω τα μούτρα μου ,
θα πέσω ,
θα λέω διάφορα
και θα θα θα
νά τα τωρα .
βλέπεις τι κάνεις ;
το εχω ξαναδεί το εργάκι ,
στην αρχη το διασκεδάζεις
και λες
ειμαστε εδω.
συνεχίζεις και μετα την πρωτη πραξη
λες να τα μας .
πάει κι αυτό
ούτε υπόκλιση
ούτε τιποτα
το ξερα, το λεγα.
μην με ακουτε ,
απλα γνωριζω οτι
ετσι ειναι.
ίσως , μπορεί ,
αύριο
μεθαύριο
και ένα ποτέ για επιφύλαξη
και θα λέω μετά.
" τά λεγα εγώ , τα λεγα !..."

O άνθρωπος με τα καστανά μάτια

Φόρεσε το σακάκι ,
σηκώθηκε και έφυγε.
Κοίταξε την όμορφη κυρία ,
που περασε απο κοντά του ,
μύρισε την βροχή-
και χαμογέλασε.
Συνέχισε να προχωράει με το ερωτηματικό
λίγο πιο πάνω απο το κεφάλι.
Είδε τις φίλες
και κουβεντιάσαν.
Το χαμόγελο ,
πρόδωσε την γλυκιά αγωνία
και τη
χαρά
που είχε.
Την επόμενη μέρα ,ξύπνησε , ήπιε καφέ ,άνοιξε την τηλεόραση.
Είδε το αστείο πρόγραμμα και
γέλασε.
Λίγο αργότερα ,
ντύθηκε κι
έφυγε.
Χαμογελούσε στη βροχή.
Η πεταλούδα μέσα μιλούσε.

Έκλεισε τα μάτια.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά ,
άνοιξε τα μάτια
και το καστανό ,
άρχιζε να παρατηρεί γύρω του.
Τώρα έβλεπε την κακάσχημη κυρία ,
έβριζε τη βροχή ,
και δεν ήθελε κανένα ερωτιματικό πάνω στο κεφάλι.
Η πεταλούδα πέθαινε λεπτό με το λεπτό.
Κουβέντιασε με τις φίλες αλλά
ήξερε πως
τίποτα δεν ήταν ικανοποιητικό.
Γύρισε σπίτι ,
και συλλογίστηκε.
Κοίταξε τον καθρέφτη
και είπε
" όχι τη βροχή , τη βροχή δεν την έβρισα , όχι. "

Να μαθαίνεις

Ακούς το ακορντεόν ;

τι όμορφος ήχος !

να ακούς και να χαμογελάς ,

κάπως νοσταλγικά ,

χωρίς όμως ματαιότητα.

Να γελάς με τον πιο κρυφό σου πόνο ,

σα να τον κοροϊδεύεις.

Όμως εκείνος σε ξεγελάει-

έρχεται με τις νότες του λα μινόρε.

Να μαθαίνεις ,

να γελάς ,

να ακούς τον γλυκήτατο ήχο ,

να είσαι ο εαυτός σου.

Να ξέρεις πως γύρω σου υπάρχει

το πολύ και το λίγο.

Να μαθαίνεις για το μέτρο.

Να συνειδητοποιείς ότι

μισά είναι αλήθεια

μισά είναι ψέμα

Να αγαπάς τη ζωή.

μικρή -μεγάλη ,

να την ευχαριστηθείς.

Να μην υπάρχουν να.

Τι όμορφος ήχος !

ακούς το ακορντεόν ;