Ξεχασμένοι

Κρύφτηκες

πίσω

από το πρόσωπό μου

Κι έτσι που κατέβηκες τις σκάλες

η βιασύνη

σου

πήρε

αυτό το

λίγο

του εγώ σου.

( ξεχασμένες προσωπίδες στο μονοπάτι του γυρισμού )

Παράξενες κλωστές

Σα μαριονέτες μείναμε

να κοιτάμε τον πόνο

της κλωστής

που ξέφυγε από της καρδιάς τα χέρια

και στο πάτωμα

απλώθηκε

σα φίδι

έτοιμο

να αρπάξει το

επόμενο θύμα

Σα μαριονέτες ,

που αφέντη δεν έχουν,

άψυχες μένουν

στου θεάτρου τις σκιές

Σα μαριονέτες

που η κλωστή τους

κείτεται κάτω

στου

πόνου το

απροσδιόριστο

σκοτάδι

Το λίγο μιας βραδιάς

Απολαύσεις,
εξατμισμένες
στον αέρα του δωματίου

Αγκαλιές,
στο λίγο μιας νύχτας
ξένης,
μιας νύχτας άλλης

Παγωμένα χαμόγελα
σε ξένες αγκαλιές
σκεπασμένες από σιωπή.

Ανάμνηση ,
παραμένει
και θα παραμείνει
μέχρι την ξένη πια
ανατολή.

ένα ακόμη ...

Μπροστά στο φόβο ,

το νερό θολώνει

την αλήθεια.

λιγο κόκκινο

στα πιο ένοχα μυστικά της ηδονής σου.

Ύστερα

ο ήλιος

ψιθύρισε το μυστικό μου,

κι αμέσως τα ουρλιαχτά ,

γδάραν την πληγή μου

ώσπου το νερό

με θόλωσε

μπροστά στο φόβο,

και πνίγηκα

στης ηδονής μου το μυστικό