Η εποχή των καφέδων

Ζεστός καφές

στο φλιτζάνι ,

πάνω στο τραπέζι.

Μισή φρυγανιά

και

μισή βιασύνη

Το λεπτό

των κλειδιών ,

έτοιμο για αντίστροφη

μέτριση.

Απουσία,

μισή παρουσία,

απουσία το πρωί ,

σχεδόν παρουσία.

Ζεστός , πικρός καφές ,

στο φλιτζάνι,

μισογεμάτο ,

πάνω στο τραπέζι.

Το λεπτό των κλειδιών

έτοιμο για αδράνεια.

Κλειδωμένοι ,

σε ένα σπίτι ,

όπου η μισή απουσία

στο λίγο του καφέ

φτάνει να φανεί.

Μισή παρουσία

κι άλλη μισή

παρηγοριά

πάνω

από ένα

φλιτζανάκι ,

σπασμένο...

Πάνω στο τραπέζι

με κρύο

καφέ.

Εμείς

Ψάχνεις την πατρίδα σου , μα ξεχνάς τον προορισμό σου

βρίσκεις τον ευατό σου

χάνεις το εγώ σου ,

είσαι ένα εγώ μέσα στο εμείς ,

είμαστε εμείς , το μέρος του εγώ σου

κι ο κύκλος πάει πάει και γυρνάει

και σίγουρα όλοι εμεις , να , κοίτα ! κάτι μας σταματάει

( ποιηματάκι στο λεπτό , κι ο κόσμος χάνεται , καίγεται )

Ψάχνεις την πατρίδα σου , μα ξεχνάς τον προορισμό σου

βρίσκεις τον εαυτό σου

χάνεις το εγώ σου ,

ένα κι ένα κάνουν δύο.

εμείς είμαστε.

Μας κάναν έτσι.

Γίναμε.

( σύνειδηση στο λεπτό , χάνεται στον προορισμό σου )

κι ο κόσμος χάνεται , καίγεται.

Ώρες κοινής συνουσίας

Έσφυξα τα χέρια

έγδαρα το πρόσωπο

γυμνός κι έρημος

στη θάλασσα

δακρύων

Πνιγόμουν λέει

σε ένα κάποιο

χαμένο όνειρο

με ανοιχτά τα μάτια

να ψάξω τον ήλιο

Στη συννεφιά κάπου εκεί πίσω

στο ψέμα που δεν κάηκε ποτέ

στην αλήθεια που με πήρε

στο κρύο που με αγκάλιασε

κρύσταλλο έγινα.

Στην ηχώ των φόβων

των άυλων ελπίδων

στο κύμα που με έσυρε στην άμμο

ένοχος του ίδιου μου το φόνου έγινα

μια πινελιά στο γκρίζο του ονειρού.

Νοέμβρης στην πόλη

κι

ο πόνος

απλός

χαμένος στο λίγο του χρόνου.