Ανά-πλαση

Καινοτομία,

έργο ανώτερου θεού ,

άυπνου επισκέπτη.

Πλάση,

σφυγμός

αξιαγάπητου ανθρώπου.

Βιταμίνη ,

μία και μία

για κάθε τέλος.

Για μία αρχή ,

ίση με μηδέν.

το μηδέν ,

του μηδενός ,

για ένα μηδέν

και κάτι αριθμούς.

Απ'την αρχή.

Πλάση ,

σφυγμός ,

καινός,

κενός,

άυλος,

άυπνος.

Απ'την αρχή.

Ένα κι ένα ,

όσο μια ολόκληρη ζωή.

Σαν τον παλιό καλό καιρό.

Υποσχέσεις της βροχής ,

μία και μία,

έργο ανώτερου θεού.

Αποστάσεις

Στη μέση του δρόμου

- Πού πας ;

- Φεύγω σου είπα. Φεύγω για πάντα.

- Δεν υπάρχει το για πάντα.

- Αλίμονο... Τι θα-

- Μείνε, σε παρακαλώ.

- Πρέπει να φύγω.

- Υπάρχει το πρέπει ;

- Πάντα υπάρχει το πρέπει.

- το θέλω ; το θέλω υπάρχει ;

- θέλω, μπορώ , πρέπει... ποτέ , πάντα. Ποιό το νόημα ;

- Ποιόν κυνηγάς ; αυτό είναι το νόημα.

- Εμένα. Για αυτό , φύγε από τη μέση του δρόμου...

( περασμένα χιλιόμετρα , έτοιμα να εξαφανιστούν.)

- Πού πας ;

( μα στην απόσταση , ποιός ακούει τις χαμένες φωνές ;)

Απουσία

(Χώρος: ένα παιδικό δωμάτιο )

(Χρόνος: βράδυ , μέρα και μήνας άγνωστο. )

- Δεν θα έρθουν απόψε. Θα έρθουν ; Δεν θα έρθουν καρδούλα μου... είναι μακριά.Κοίτα πόσο όμορφα είναι εκεί έξω. Δες το φεγγάρι πόσο μεγάλο φαίνεται . Απόψε χορέυουν όλοι μέσα στη σιωπή. Κλείσε τα μάτια και θα τους δεις. Θα έρθουν απόψε ! ξέρω ότι θα έρθουν ! μου το είπαν ,θα είναι εκεί ! Δεν θα έρθουν... Αλήθεια , τα στρατιωτάκια... τα στρατιωτάκια μου είναι απίστευτα ! τα κάνω ότι θέλω , είναι πολλά ! πάρα πολλά ! αλλά φοράνε όλα τα ίδια ρούχα. Βαριέμαι καμιά φορά να παίζω μαζί τους. Είναι βαρετά ! Πολύ βαρετά ! γιατί όμως ; δεν μιλάνε. Σίγουρα δεν θα έρθουν απόψε ; Τι λέω... σιγά μην έρθουν ! έπαιξα πιάνο για αυτούς , έφτιαξε τα πρώτα μου τραγούδια ! αλλά δεν είναι εδώ να τα ακούσουν ! γιατί δεν είναι εδώ ; Γιατί είναι μακριά , αλλά κάποια μέρα θα ακούσουν. Ξέρω όμως ότι θα τους δω. Να φύγουν θέλω , να φύγουν. Δεν φεύγουν . Μαζί θα φύγουμε- Σε αυτή την κούνια δεν κοιμάμαι πια , κι όμως την έχω ακόμα εδώ. Γιατί την έχω εδώ ; Πωπω... τι νύχτα κι αυτή ! Υπέροχο το φεγγάρι ! Τα χρώματα είναι ζεστά σε αυτή τη ζωγραφιά. Εγώ το έφτιαξα αυτό. Για δες ... δεν με είχα για τόσο καλό ! κλείνουν τα μάτια μου ! δεν αντέχω να δω την ανατολή! αλλά το φεγγάρι , τί μεθυστικό που είναι ! δεν είναι ; είναι απίστευτο ! θα γράψω ένα τραγούδι !ίσως κι ένα ποίημα για το φεγγάρι ! Μόνο που αυτοί δεν είναι δίπλα μου , αξίζουν να είναι δίπλα μου ; δεν μ'αγαπάει κανείς εμένα τελικά ; μ'αγαπάει ; ποιός ; ντο ρε μι , έτσι θα αρχίζει ! χαρούμενο ! και μετά λα σι ντο. μελαγχολικό λες ε ;όχου ... δεν μπορώ τώρα ! τι ήχος κι αυτός ! Κλείνουν τα μάτια μου...

( λα σι μι λα σι μι .)

Τους είδα ! χορεύουν μέσα στη σιωπή ! κρύβονται! με τέτοιο φεγγάρι και κρύβεστε ;εγώ είμαι ! γιατί δεν έρχεστε ; ελάτε και βγάλτε μου τις μουντζούρες ! βγάλτες σου λέω ! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ! σε ι-κ-ε-τ-ε-υ-ω , σας ικετ-- ....

Μήπως να έρθω να σας βρω ; εγώ σας αγαπάω. Δεν αγαπάω κανέναν εγώ. αγαπάω τα χρώματα μου και τις νότες εγώ.Όχι τα στρατιωτάκι , δεν τα αγαπάω. Εσάς θέλω κοντά μου.Το παράθυρο είναι σκουριασμένο κι η κούνια εκεί ! Ηρέμησε. ΦΤΑΝΕΙ. Αρκετά ... θα έρθουν απόψε. Δεν θα έρθουν ψυχή μου, είναι αλλού. Κοίτα το φεγγάρι πόσο...

Δεν είναι το φεγγάρι , εκείνοι είναι. Με καλούν.

Αποσύνθεση

Είδες πως διαλύονται οι σχέσεις ;

εύθραστα , γυάλινα πραγματάκια

που

τσακ -

και τέλος.

Όμως

απόψε ραγίζω τα φύλλα μου

μόνος κι έρημος

σπάω κάθε τι

επάνω μου.

Τσαλακωθείτε άνθρωποι ,

αργά ξημέρωσε ,

μικρές ώρες ,

μεγάλες βλέψεις.

Διαλύοντας το εγώ,

χτίζοντας το άλλο.

Κομμάτια άλλων γύρω σου ,

μέσα σου.

Έξω σου.

Σου ανήκει το εγώ ;

Μου ανήκω.

Τσαλακώσου ,

σπας.

Και πάλι από την αρχή : φωτοσύνθεση.

Σύνθεσις.

φύλλα που σπάνε ,

σπόροι που γυαλίζουν.

Και πατώ τα δικά μου γυαλιά

-

αιμοραγώ σημαίνει αποσυνθέτω.

Γυαλίζοντας το σήμερα ,

στις στάχτες του χθες.

Αφετηρία: Σύνθεσις.

Ανήσυχες Μέρες

Η νύχτα

παίζει με

τους ανθρώπους.

Τους κρατά

στα δεσμά

της

και τους καταπίνει.

Η μέρα

ησυχάζει τον νου

και γεννάει

ελπίδες.

Δύσκολος καιρός

δώσε μου παλμό

- όνειρα από συντρίμια -

- πέσιμο στο κενό-

Δύσκολες οι μέρες

σα

να μας

καταπίνει

αργά

το σκοτάδι.

Πείνασε η νύχτα.

Λαχτάρησε το φως ,

κι η μέρα έφυγε.

( και μετά ; )