κονιακ.

σκίζω το δέρμα μου
και
σε φωνάζω
να πλαγιάσουμε παρέα.

θα έρθεις ;

Être.

Είμαι ένα άκλιτο ουσιαστικό

ρήμα συζυγίας άγνωστης

φωνή παθητική

με ανώμαλα παραθετικά

Είμαι ο άγνωστος χ

Ο άγνωστος που συναντάς στο μετρό

Η φευγαλέα ματιά που ρίχνεις στον καθρέφτη

Το χρώμα που σιχαίνεσαι

Είμαι εκείνη η μελωδία που δεν μπορείς να θυμηθείς

Η ξεκούρδιστη άχνα που βγάζεις.

Είμαι το τικ τακ του ρολογιού

Ένα  παγωμένο χαμόγελο

Η φωτιά του τσιγάρου σου

Που μόλις έσβησες

Είμαι η σελίδα δύο , που κανείς δεν διαβάζει

Η πορσελάνινη κούπα του τσαγιού που μένει στη βιτρίνα

Είμαι η φωτογραφία που δεν τραβήχτηκε ακόμα

Η (αν)ησυχία του νοσοκομείου

Ο θόρυβος στην αίθουσα αναμονής

Το χαμόγελο που σβήνει

Είμαι εκείνος που λέει καλημέρα και δεν παίρνει απάντηση

Το ειρωνικό χαμόγελο

Το ανείπωτο

Το βλέμμα ενοχής

Η αγκαλιά δίχως χέρια

Η αλήθεια

Το ψέμα

Το κρύο κι η ζέστη




Είμαι  σιωπή

κι
 είσαι  ησυχία

φαντάσου

το μικρό μου προσωρινό χαμόγελο
φαντάζει απίθανο
μπροστά στα μικρά σου βουρκωμένα
μάτια
τα πνευμόνια μου έχουν καλωσορίσει
δύο πακέτα τσιγάρα
μέσα
σε 2 ώρες
ο μικρός μου θάνατος
φαντάζει προσωρινός
ακούνητος να κοιτάω
το ψηφιακό ρολόι
εύχομαι
ώρα με την ώρα
να ξαναγεννηθώ από τις
ίδιες μου τις
στάχτες
στο μικρό
πλαστικό
σταχτοδοχείο

φαντάζει γελοίο , δεν είναι ;