Ξέρεις τί θυμήθηκα ;
εκείνο το ωραίο σου το πέτσινο
σαν να σε είδα προχθες αργά
να το φοράς
μεταξύ τέσσερις και πέντε
το πήρες και μαζί σου
δεν άφησες και τίποτα.
Έμαθα να ακροβατώ
αλήθεια !
έμαθα να ισορροπώ
πάνω σε ένα τεντομένο σχοινί
και να περπατάω πάνω του
κι από κάτω
ένα τέραστιο λιοντάρι
να περιμένει να με κατασπαράξει
χίλια κομμάτια να με κάνει.
Και ξέρεις τί θυμήθηκα ;
εκείνο το
"άστο γι'αυριο "
που δεν θα ξαναρθει.
